Chapter 13 Abby's P.O.V.
Lexy was meteen naar het ziekenhuis gekomen en na een paar uur zijn zij en Zayn weer weggegaan. Ik lig alleen in de kamer wat op mijn telefoon te doen, ik verveel me rot. Ik probeer te bedenken wat er nou is gebeurd, maar voor de zoveelste keer krijg ik een stekende hoofdpijn. Ik besluit er maar niet meer aan te denken. Ik zie dat het inmiddels half tien is, en ga maar slapen. Met een gaap kruip ik onder de dekens.
'Abby, kun je heel even meekomen?' Zegt ze overdreven aardig. Ik vertrouw het niet, maar we zullen er snel genoeg achter komen. 'Ehh is goed' ik sta op en loop achter haar aan. We gaan om het hoekje staan waar de rest ons niet kan zien. Ik zie dat Cleo en Mandy er inmiddels ook bij zijn komen staan. 'Dus...' Begint Emma. 'Je bent wel erg close met zayn he' dat wil ze dus! 'Ehm ja, we zijn goede vrienden'. Ineens word ik hard tegen de kluisjes aan gegooit, geen seconde later voel ik een harde klap op mijn wang. 'Auw! Waar was dat voor?!' Zeg ik terwijl ik over mijn wang wrijf, het brand nog steeds. 'Je blijft van Zayn af, begrepen?' 'Ik wil niks van Zayn, laat me met rust!' Ze kijken alle drie om zich heen, waarom? 'Je had beter niet zo brutaal kunnen doen' ze grijnst breed, zo breed dat ik haar tanden kan zien, en dan zie ik het. Ze heeft grote scherpe hoektanden. Voordat ik iets kon doen pakt Emma me bij mijn pols en trekt me mee. We gaan niet gewoon snel, we gaan onmenselijk snel. Ik zie alles als een soort waas voorbij vliegen. Voor ik het weet staan we in een soort steegje, aan het gebouw te zien zijn we achter de school. 'Hoe...' Komt er uit mijn mond, maar meer ook niet. 'Hou gewoon je bek dicht, dan gaat dit veel sneller'. Wat bedoelde ze daar nou mee? Voor ik het wist voel ik ineens een harde trap ik mijn buik, als reflex val ik neer van de pijn. Ik voel alleen nog iets hards tegen mijn hoofd en dan word alles zwart.
Hijgend schiet ik overeind. Ik weet het zeker, dit is wat er gebeurd is. Ik kijk om me heen, ik ben nog in het ziekenhuis. Ik zie op het klokje dat boven mij hangt dat het drie uur 's nachts is. Ik kan sowieso niemand bellen. Ik besluit maar te gaan slapen, aangezien ik erg moe ben. Ik vraag het morgen wel aan Zayn.
-de volgende dag-
Het is twee uur 's middags, Lexy, Zayn, Harry, Niall en Louis komen om drie uur langs. Ik heb net gedoucht, en doe mijn lange krullen in een warrige knot.
Eindelijk, drie uur, ze zullen zo wel komen. En inderdaad, geen minuutje later hoor ik een luide klop op de deur. 'Binnen!' Roep ik, te lui om naar de deur te lopen. De deur gaat open en meteen komen Harry, Niall en Louis op me af gestormd en geven me een groepsknuffel. Ze hebben me 2 weken niet gezien natuurlijk. Lachend laat ik ze los en geef Lexy en Zayn ook een knuffel.
Nadat we een tijdje hadden gepraat over random dingen, schiet me ineens weer iets te binnen. 'Ehh Zayn, kan ik je even alleen spreken?' Hij kijkt me verbaast aan maar knikt uiteindelijk toch. De rest verlaat de kamer even. 'Ehmm nou, ehh ik had vannacht een flashback... Van de dag dat ik in coma raakte, Emma, Cleo en Mandy hebben me in elkaar geslagen' even twijfelde ik, zou ik vertellen wat ze hadden gezegd, over Zayn?
Zayn's P.O.V.
Ik voelde mijn ogen groot worden, ik wist het! Hopelijk heeft ze niet meer gezien... Maar waar ik al bang voor was, ging ze verder. 'Maar ze hadden me niet zomaar in elkaar geslagen... Hun hoektanden waren groot, net als die van Louis, en ze was zo snel, onmenselijk gewoon' ik voelde al het bloed uit mijn lichaam stromen. Fuck. Emma, Mandy en Cleo hebben ons verraden. Ik kalmeerde een beetje voordat ik begon te praten. 'Ja ehh, over Louis... Ehmm hij heeft ehh... Een probleem met een hoektand, hij is echt heel groot... Hij ehh schaamt zich er heel erg voor.' Volgensmij kwam dat echt heel ongeloofwaardig over, maar ze mag en kan echt niks weten, het brengt haar en ons in gevaar. 'En de meiden dan?'. Shit. 'Die ehh... I-ik heb echt geen idee, zou je het je niet kunnen hebben verbeeld?' Ze haalt langzaam haar schouders op. 'Ja... Dat zal dan wel...' Ik glimlach even naar haar en ze glimlacht terug. 'Zal ik de andere er weer bij roepen dan?' Vraagt ze. 'Ja is goed' ik betrap mezelf erop dat ik het eigelijk wel jammer vind dat ze de andere er weer bij wil hebben, ik had liever alleen met haar gebleven. Ik moet het echt uit mijn hoofd zetten. De andere komen binnen en we praten nog even verder. Als het acht uur is besluiten we naar ons appartement te gaan, morgen mogen we haar eindelijk weer mee naar huis nemen.
