Do oniemiałego Toma podszedł Haz. Spojrzał na przyjaciela, a następnie spojrzał w stronę w którą patrzył brunet. -Co tu się odwaliło?-powiedział dostrzegając Sierre na drugim końcu korytarza. -Nic. - powiedział krótko otrząsając się z zamyślenia. Włożył ręce do kieszeni i poszedł w stronę stolika przy którym siedziała jego rodzina.-Gdzie Harry? - zapytal rodziców gdy zauważył brak brata i Sierry. -Wyszli już. My też będziemy się zbierać. Jutro chcemy trochę pozwiedzać. -Poczekajcie. Zapłacę i pojadę z Wami. - Tom nie chciał zostać teraz sam. Wiedział że jego myśli nie dadzą mu normalnie funkcjonować ani spać. Wybrał więc opcje spędzenia czasu z rodziną. Haz i Barbara pożegnali się z Hollandami. Tom jechał ze swoją mama i Peny. Sam, Paddy i Dominic pojechali druga taksówka. -Bardzo miła ta Sierra. - zaczęła Nikki. -O tak. Taka swoja. Od razu odnosiło się wrażenie że znam ja lata. I jest taka piękna. - westchnęła Prny. - Widziała Pani te buty...choruje na nie od kilku lat. Klasyk. -Tak...bardzo elegancka. -Fajnie że Harry ma taką dziewczynę. Widać że jest szczęśliwy. -Też to zauważyłam. Jest taki odmieniony. - Nikki i Peny zachwycały się Sierra i Harrym, a Tom żałował że nie pojechał z chłopakami. Miał ochotę się rozpłakać i krzyczeć jednocześnie. Już dawno nie miał takiej mieszanki uczuć. ~Sierro Evans...jak ja Cię nienawidzę... - powtarzał w myślach jak życiowa mantrę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Tydzień Holland'ów w Stanach dobiegł końca. Wszyscy wrócili do Londynu, a wraz z nimi Tom. Brunet nie kontaktował się z dziewczyną przez ten czas. W dniu wylotu napisał jej smsa że wyjeżdża na jakiś czas do rodziny i żeby odwołała wszystkie spotkania i nic jemu nie planowała. Sierra odpisała mu krótkie "Ok". Miała wolne od Toma i jego spraw. Właśnie siedziała na blacie na środku wyspy kuchennej po turecku jedząc płatki na mleku i zawzięcie klikając w klawiaturę swojego laptopa. -Krzeseł w tym domu nie ma?-do kuchni wszedł Chris. -Oj tato wiesz ze tak wygodniej. - odezwała się z buzia pełna płatków. Mężczyzna wyciągnął sobie jedna miseczkę i również zrobił sobie płatki. Siadł tak samo jak córka na blacie. Sierra podniosła na niego wzrok z wielkim pytaniem wypisanym na twarzy. -No co sprawdzam czy faktycznie wygodnie. - odezwał się wzruszając ramionami. -I jak? -Miałaś rację. To idealna poza do jedzenia płatków. - zaśmiał się. - Co tam? Widzę że coś Cię meczy. -Za dużo właśnie...eh...myslalam czy nie wynająć jakiegoś mieszkania... -Zwariowałaś? Co ja będę sam robił w takim domu.? -Do tej pory... -Mieszkał ze mną Scott...dopiero się tu wprowadziłaś. Daj mi się Tobą nacieszyć. -No ok... -Dobra, ta sprawę ogarnęliśmy...jak Ty i Tom? -Nie ma mnie i Toma tato. -Ok. Inaczej co do niego czujesz? -Nie wiem. Czuję że jakby tylko kiwnął palcem bym do niego poleciała by spędzić z nim jak najwięcej czasu, jestem zazdrosna ale dał mi zbyt jasno do zrozumienia ze nic z tego nie będzie. -A Harry? -Jest kochany, uczynny i opiekuńczy, jak Tom na początku... Ale Harry to mój przyjaciel dla którego zrobię wszystko. -Trudna sprawa...czekaj...-Chris zeskoczył z wyspy i poszedł do spiżarki. Po chwili wrócił z dużym kubłem lodów waniliowych. Z szuflady wyciągnął dwie łyżki i wrócił na miejsce jedna podając córce. -A Twoja dieta? Zaraz masz nagrywki. - Sierra spojrzała z politowaniem na ojca. -Kilka kalorii więcej nic nie zrobi, a tu mamy ważna sprawę do obgadania, same płatki nie pomogą. - Chris otworzył opakowanie i obydwoje nabrali lodów. Rozmawiali długo, ostatecznie i tak nie znajdując odpowiedniego rozwiązania sprawy, ale za to zjadając całe opakowanie lodów. Nagle komórka Sierry wydała odgłos przychodzącej wiadomości. -Tato...? - dziewczyna wyciągnęła telefon w stronę ojca. -Zabije skorwysyna.-warknął ostro. Cały dobry humor prysł jak za dodknieciem czarodziejskiej różdżki.
