Converging Souls (Revelation Series #1)

Chapter 35: Unveiling Her Past

CHAPTER 35

UNVEILING HER PAST

Nakita ko kung ilang lunok ang nagawa ni Zebbe bago huminga ng malalim. Sana lang kasama na sa mga iyon ang pride niya.

"Challenge accepted," kompyansa siyang napangiti, bumalik sa pagkakaupo at inayos ang sarili.

"Saan ka pupunta?" Sinundan ko siya ng tinging tumayo at kinuha ang phone sa kama niya.

"You mean, saan tayo pupunta?" maarteng balik niya sa'kin ng tanong.

Here came the fierce Zebbe again.

Kumunot ang noo ko't napasunod sa kaniya palabas ng kwarto. "A-Ano na naman 'tong gagawin mo, ha?"

Patuloy siyang naglakad hanggang sa makapasok kami sa elevator. "You want me to prove that I'm really sorry, right? We'll talk about it 'pag nasa sasakyan na tayo."

Malditahan ba naman ako?

"Are you even thinking, Zebbe? Paano kung may makakilala sa'kin dito? Gusto mo talaga akong mamatay, 'no?" pilit kong paghabol sa kaniya nang makababa kami ng first floor ng hotel.

"I own this hotel so I know how to handle these people. Isang pitik lang ng mga daliri ko, tikom na ang bibig nila."

Napahinto ako't nailibot ang paningin. Shocks, wala ngang ibang guests! Nakakatakot nga ang isang Zebbe Zenesstier kaya pala kulang na lang lumuhod ang mga estudyante noon sa Vaund University.

"Charot lang!" Humagikhik siya ng tawa kaya napatakbo ako't naglakad kasabay niya. "I still have a heart nga, 'di ba? I know they will do their job well kung inaalagaan din sila ng kompanya and that's what I am doing. At the very least, they will obey me when I give a command of denying your presence here in my hotel."

O-Okay.

"Good morning, master!" bati sabay bow ng lalaking naka-itim na uniform na nagbukas ng pinto ng sasakyan niya.

Master?

Gaano ba siya ka-powerful?

"Okay, let's start this thread." Panimula niya pagkaupo ko ng sasakyan niya. Humugot ako ng malalim na malalim na hininga. Parang kanina lang iiyak-iyak at luluhod-luhod siya sa harapan ko.

"Fine, I'm willing to listen. Basta 'yung totoo lang, Zebbe.. please lang, tama na 'yung mga kasinungalingang narinig ko sa buong buhay ko."

"I understand," halos pabulong na sagot niya saka kami binalot ng nakakabinging katahimikan.

"That morning.." pagbasag niya ng katahimikan. Naisuksok ko ang aking mga kamay sa bulsa ng high waist jeans ko para wala akong mahampas o masapak mamaya.

"I was so happy when he called to meet me. I was hoping still. Kasi naman, imagine tinawagan niya ako after rejecting me and telling me right into my face na layuan siya dahil iba ang mahal niya-dahil ikaw ang mahal niya?"

Medyo shaky ang boses niya pero alam kong pinipigilan niya 'yun. Naalala ko kung gaano ka-desidido si Caleb na kitain siya para tigilan na ang mga death threats niya sa'kin.

"Hindi ka na dapat nag-assume nun, about sa death threats lang naman ang pag-uusapan niyo. Nasaktan ka pa tuloy," pahapyaw na daldal ko sabay tingin sa bintana ng sasakyan.

"'Yun na nga, hindi naman kasi ako nagpadala ng death threats sa'yo. I don't even know your address, duh!"

Hindi makapaniwalang napatingin ako sa kaniyang inikutan ba naman ako ng mga mata. "Kung hindi ikaw, eh sino-" tinitigan niya ako ng diretso, "continue," pagtitimpi ko.