Η ατμόσφαιρα γύρω μου αποπνικτική... νιώθω πως το οξυγόνο στο δωμάτιο απορροφάται από ένα και μόνο άτομο... πως τα παντα ανήκουν σε μια μόνο φιγούρα... το βλέμμα μου καρφώνεται πάνω στην σιλουέτα του... τόσο σοβαρός και επιβλητικός... κάνει όποιον στέκεται γύρω του να τρέμει από δέος...
«Πλησίασε Αμαρυλλίς »... η φωνή του βαριά και προστακτική... νιώθω το σώμα μου να κινείται από μόνο του σα να μην έχει άλλη επιλογή... σαν να μην υπάρχει περιθώριο για δεύτερες σκέψεις... σαν να μην υπάρχει άλλη επιλογή παρά μονάχα αυτή που σου δίνει εκείνος...
«Καλησπέρα πατέρα•»... λεω καθώς προσπαθώ να διατηρήσω ένα τόνο χωρίς συναίσθημα στη φωνή μου... το σώμα μου από μόνο του στέκεται σα λαμπάδα μπροστά του... νιώθω σαν ένα στρατιωτάκι παρατεταγμένο έτοιμο να εκτελέσει την επόμενη διαταγή... το βλέμμα του κοιτάζει το ρολόι πάνω στο γραφείο του... τα έντονα πράσινα μάτια του έπειτα συναντούν τα δικά μου...
«Τι ωρα είναι αυτή; Ξέρεις πολύ καλα ποσό πολύτιμος είναι ο χρόνος μου»... λέει αυστηρά... νιώθω το σώμα μου να τρέμει... σφίγγω τα χέρια τον καρπο του αριστερού μου χεριού με την παλάμη του δεξιού μου χεριού και σφίγγω έντονα τα δόντια μου
«Πατέρα τ-».... δεν προλαβα να τελειώσω και με διέκοψε
«Ξέρεις πολύ καλα επίσης πως σιχαίνομαι τις δικαιολογίες »... λέει αυστηρά αυξάνοντας ελαφρά τον τόνο στη φωνή του... τα χέρια του ξεφυλλίζουν κάτι χαρτιά μπροστά του«αν ήξερα πως μια τόσο απλή δουλειά θα σου έπαιρνε τόση ωρα να την διεκπεραιώσεις θα έστελνα τον Stefan»... λέει και με κοιτάζει έντονα στα μάτια... το σώμα μου έχει παγώσει στην θέση του... τα μάτια μου κοιτάζουν μόνο την φιγούρα του ανήμπορα να ξεφύγουν από εκείνον... όλο μου το σώμα βρίσκεται στην τσίτα... νιώθω πως θα καταρρεύσω...
«Εχεις δίκιο• σε απογοήτευσα, ο,τι και να πω θα είναι απλά άσκοπες δικαιολογίες»... λεω ανέκφραστα... όσα χρόνια και να περάσουν ποτε δεν θα καταφέρω να το συνηθίσω... όσες φορές και να γίνει κάτι τέτοιο ποτε δεν θα καταφέρω να αντιμιλήσω... από τότε που ημουν μικρή έως και σήμερα στα 22 μου τίποτα δεν έχει αλλάξει...
«Αρκετά! Να ακούσω το λόγο που ήρθες ως εδώ»... λέει απότομα... αμέσως μαζεύω τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου... ήρθα εδώ για δουλειά! Πρέπει να του αποδείξω τι αξίζω!... με το χέρι μου ψάχνω στην τσάντα μου να βρω τον φακελο... με τον που τον ανοίγω πιάνω τα χαρτιά από το μέσα και πλησιάζω λίγο πιο πιλυ το γραφείο του. Με το που τα αφήνω μπροστά του κάνω μερικά βήματα πίσω
YOU ARE READING
MARIONETTE
RomanceΜια τελεια ζωή, ένας αυταρχικός πατέρας, ένας γάμος χωρίς συναισθήμα και μια νύχτα ικανή να τα τινάξει ολα στον αέρα... τι γίνεται όταν η Αμαρυλλίς βρεθεί σε ένα κλεισμένο κλουβί με τα κάγκελα να στενεύουν όλο και πιο πολύ; Τι θα γίνει όταν η μονα...
