MARIONETTE

•Chapter 16•

4 μήνες μετά

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός... πως από εκείνη τη μέρα όπου ένιωσα όλο μου το κόσμο να καταρρέει έφτασε σήμερα η μέρα που δεν κατάφερα να αποφύγω... αυτός ο καταραμένος αρραβώνας με έναν άντρα ο οποίος το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το τι θα κερδίσει από αυτή τη 'συμμαχεία'

Εκείνη την νύχτα που αναγκάστηκα να δειπνήσω μαζί του σε αυτό το αποπνικτικό εστιατόριο μου έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις του.. φαινόταν πως δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί μου και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η εξουσία και η δύναμη που θα αποκτούσε με τη βοήθεια του ονόματος μου... είμαι σίγουρη πως για να είναι τόσο ανοιχτός με τις προσθέσεις του μαζί μου το ίδιο έκανε και με τον πατέρα μου... σίγουρα οι δυο τους θα βρήκαν μια κοινή πορεία συνεννόησης χτίζοντας μια σχέση αμοιβαίας νίκης... κάτι όμως δεν μου κολλάει... η οικογένεια του Frederick δεν είναι τόσο ισχυρή όσο η δίκη μας... δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που μου διαφεύγει αλλά είμαι σίγουρη πως τίποτα από αυτό το γάμο δεν θα οφέλουσε τον πατέρα μου ή την εταιρία του... και κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα πριν μερικές μέρες... κάθισα και έψαξα... έμαθα... ρώτησα και η απάντηση στο μυαλό μου ήταν πάντα ίδια... δεν υπήρχε περίπτωση να βγει κάτι οφελιμο από αυτή τη συμμαχία... ήξερα όμως πως αν έλεγα το οτιδήποτε θα ήταν εις βάρος μου... δεν υπήρχε περίπτωση ο πατέρας μου να με ακουσει... είχε πάρει τις αποφάσεις του πράγμα που σήμαινε πως ο λόγος του ήταν τελικός και αμετάβλητος... το μόνο που μπορούσα εγώ να κάνω ήταν να περιμένω... να περιμένω καθώς το έργο εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου σαν κάποιου είδους θεατής της ίδια μου της ζωής.... γεμάτη απάθεια... το βλέμμα μου πέφτει στο φόρεμα επάνω στο κρεββάτι μου... τελείως ειρωνικό... το χρώμα του ήταν λευκό γεμάτο ασημένιες λεπτομέρειες... κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει για νυφικό... απλώνω το χέρι μου και πιάνω την κρεμάστρα στην οποία κρεμόταν σηκώνοντας το από το κρεββάτι... δεν είχα πολλές επιλογές... από εκείνη τη συνάντηση που είχα μαζί του... από εκείνη τη νύχτα και μια βδομάδα μετά ο πατέρας μου με άφησε να ξανά γυρίσω πίσω στην εταιρία... δεν είναι λυπηρό;.... κάπως έφτασε στα χέρια του το σχέδιο όπου πάλευα μέρες να φτιάξω για να διορθώσω εκείνο το λάθος project... εν τέλη το εφάρμοσε χωρίς να με ρωτήσει όποτε η ζημιά που υπεστεί η εταιρία διορθώθηκε γρήγορα με μικρές κυρώσεις... φυσικά ολοι όσοι ήταν υπεύθυνοι για το λάθος αυτό ήταν δεδομένο πως όχι μόνο θα απωλειωντουσαν αλλά δεν θα ήταν πια ικανοί να δουλεψεουν πουθενά... πλέον είχα γυρίσει ξανά στους παλιούς μου ρυθμούς... δεν είχα ούτε τον πατέρα μου ούτε τον Στεφάν να μπλέκονται στις υποθέσεις μου... επιτέλους είχα την 'ηρεμία' που έψαχνα αλλά γιατί... γιατί νιώθω τόσο περίεργα μέσα μου;... τόσο κενή;... τίποτα δεν άλλαξε... ίσως το μόνο που να μην έμεινε ίδιο είναι ο τροπος σκέψης μου... πλέον δεν έχω αυτή την επιθυμία να αποδείξω πως κάτι αξίζω... το πήρα πια απόφαση... ότι και να έκανα τίποτα δεν θα άλλαζε... κάπως έτσι ένα βάρος που με πλάκωνε ανάμεσα απο το στήθος μου το οποίο δεν ήξερα πως ειχα είχε πλέον εξαλειφθεί... το βλέμμα μου έπεσε στο ρολόι επάνω στο κομοδίνο μου... ήταν σχεδόν η ώρα που έπρεπε να φύγω και γώ ακόμα δεν είχα κάνει τίποτα.... Δεν θέλω... δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ μπροστά σε τόσο κόσμο με ένα ψεύτικο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.... από εκείνη τη νύχτα.... Εκείνη τη νύχτα που προσπαθώ να θάψω βαθιά μέσα μου όμως δεν μπορώ αυτή η σκέψη βασανίζει το μυαλό μου.... Θέλω να τρέξω μακρυά... θέλω να τα παρατήσω όλα και να φύγω.... Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αντέξω άλλο... δεν ξέρω αν θα καταφέρω να συνεχίσω να ζω έτσι για πολύ ακόμα.... Δεν έχω τίποτα να με παρακινεί να προσπαθήσω.... Να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.... Να αποδείξω πως κάτι αξίζω... πως μετράω και γώ σαν οντότητα σε αυτόν εδώ το κόσμο που έχτισε ο πατέρας μου.... Δεν έπαψα λεπτό... δεν μπόρεσα ποτέ να βγάλω από το μυαλό μου πως ότι και να έκανα από εδώ και πέρα το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο.... Βαθιά μέσα μου το ήξερα... αλλά... αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω... εκεί όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα , συνέχιζα.... Να αποδείξω πως αξίζω πιο πολλά... δεν μίλησα.... Δεν είπα τίποτα όταν ο ίδιος μου ο πατέρας έδωσε τα σχέδια μου για εκείνο το καταστροφικό project στον επικεφαλή που άφησε στην εταιρία 'μου' παρουσιάζοντας τα σα δικά του... δεν είπα τίποτα καθώς έβλεπα τον κόπο μου... το αίμα , τα δάκρυα και τον ιδρώτα μου να τα επωμίζεται κάποιος άλλος.... Δεν είχα το θάρρος να μιλήσω... να φωνάξω γιατί το έκανε αυτό;... να βρω τη δύναμη να τον ρωτήσω γιατί έκανε κάτι τέτοιο.... Έλεγα επανηλειμμένα στον εαυτό μου μη παλέψεις... μη κανείς κάτι παραπάνω απ όσο χρειάζεται για την εταιρία που ξανά πηρες στα χέρια σου.... Όσα έκανες πριν ήταν αρκετά και περίσσευαν... η φωνή μέσα μου ούρλιαζε... προσπαθούσε να με κάνει να σταματήσω όμως εγώ δεν την άκουγα σαν ξαφνικά οι παρωπίδες που είχαν στιγμιαία φύγει απ τα μάτια μου να ξανά μπήκαν στη θέση τους... συνέχιζα από μόνη μου να βασανίζομαι... να κάνω πως δεν βλέπω... να αγνοώ το πως μου συμπεριφέρονταν όλοι γύρω μου και όλα αυτά γιατί;.... Γιατί δεν είχα άλλη επιλογή;.... Γιατί αν έπαυα να κάνω και αυτό δεν θα μου είχε μείνει τίποτα πλέον;... δεν γνωρίζω... δεν ξέρω αν όντως η απάντηση σε μια τόσο εύκολη ερώτηση είναι προφανής ή αν εγώ είμαι τόσο χαζή που δεν μπορώ να την βρω...

Ο εντός χτύπος στην πόρτα με κάνει να βγω από τις σκέψεις μου.... Γυρίζω το βλέμμα μου προς την πόρτα καθώς εκείνη άνοιγε αρκετά αργά... πίσω από εκείνη βρισκόταν μια από τις πολλές καμαριέρες που δούλευαν σε αυτή τη χρυσοκαλυμμενη φυλακή....

«Είναι ώρα να πηγαίνετε· ο σοφέρ έχει έρθει»... λέει με σκυμμένο κεφάλι ενώ μετά από λίγο χάνεται από το οπτικό μου πεδίο... δεν ξέρω πια πως να νιώσω.... Ρίχνω μια μάτια στην αντανάκλαση μου που αντικατοπτριζόταν στον καθρέπτη ακριβώς μπροστά μου...έβλεπα την φιγούρα μου και τη σιλουέτα μου όμως η αντανάκλαση μου τελείωνε εκεί... δεν βλέπω πουθενά το πρόσωπο μου.... Η εικόνα μου σταματούσε μέχρι το σημείο στο λαιμό μου όπου το κοσμούσε ένα πανάκριβο διαμαντένιο κόσμημα... ηταν ολοφάνερο... στην εικόνα αυτή δεν χωρούσε κάτι παραπάνω... ένα πρόσωπο γεμάτο αμφιβολίες... ένα μυαλό γεμάτο μπερδεμένες σκέψεις... ήταν περιττό.... Νιώθω ασυναίσθητα τα δάχτυλα μου να σχηματίζουν μια δυνατή γροθιά και τα νύχτα μου να πιέζουν με δύναμη τη σάρκα μου... απότομα το άλλο μου χέρι αντιδρά από μόνο του σταματώντας με... σα να μου έλεγε πως δεν έπρεπε να νιώσω πόνο... σα να μου υποδεικνιε πως αυτό που έκανα ήταν λάθος.... χαλαρώνω τα χέρια μου και παιρνω μια βαθιά ανάσα... παιρνω τα πράγματα μου και χωρίς να κοιτάξω πίσω ξεκινάω να περπατάω προς την πόρτα για να βγω έξω από το δωμάτιο μου... βγαίνοντας από δω έπρεπε να πάρω απόφαση... απόφαση πως δεν χωρούσε καμία άλλη σκέψη στο μυαλό μου πέρα απο το 'δεν πρέπει να κανείς τίποτα λαθοσ'.... επιλογή σου δεν ήταν να συνεχίζεις να παίζεις αυτό το τραγελαφικό εργάκι;.... Τουλάχιστον Αμαρυλλίς καν το σωστά... ώρα να βγεις στην σκηνή.... Μη τα θαλασσώσεις ποτέ ξανά.... Υπενθυμίζω στον εαυτό μου καθώς μπαίνω στην πολυτελή λιμουζίνα.... Πριν προλάβω να κλείσω την πόρτα αισθάνομαι την παρουσία ενός άλλου ατόμου μέσα στο χώρο όποτε αυτόματα γυρίζω να κοιτάξω τις θέσεις δίπλα μου και εκει είναι που αντικρίζω τον μέλλοντα αρραβωνιαστικό μου να με κοιτάζει με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω....