MARIONETTE

•Chapter 9•

Οχι...

Δεν ακουσα καλα... είμαι σίγουρη... τα αφτια μου βουίζουν τόσο πολύ που είμαι σίγουρη πως ακουσα λάθος... δεν μπορεί... δεν είναι δυνατόν... κάποιος μου κάνει πλάκα... ναι αυτό είναι... ένα κακόγουστο και παλιακο αστείο...

S:Χαμογελα!... η έντονη φωνή του πατέρα μου ακούγεται στο αφτι μου σαν τσιρίδα παρ όλο που ήταν τόσο σιγανή... το σώμα μου έχει παγώσει... για κάποιο περιεργο λόγο δεν μπορώ να ελέγξω τις ίδιες μου τις κινήσεις... δεν είχα κατέβει για ποτε είχα σηκωθεί όρθια... για ποτε στα χείλη μου είχε ζωγραφιστεί ένα πλάτη χαμόγελο και για ποτε... ολα όσα έζησα μέχρι τωρα έμοιαζαν σαν ψεύτικα.... αισθανόμουν το χέρι του Frederick να αγγίζει την μέση μου... με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω το πρόσωπο του... η έκφραση του δεν έχει καμία σχέση με την δίκη μου... τόσο ήρεμη... τόσο χαλαρή... σαν... σαν να το περίμενε... σαν να το ήξερε... σε αντίθεση με μενα που προσπαθώ να κρύψω αυτά που νιώθω πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο «μην τολμισεις να κάνεις την παραμικρή κίνηση και μη βγάλεις άχνα• απλά χαμόγελα»... η φωνή του άγρια και σκληρή... τα λόγια του σαν απειλή... το σώμα μου έχει μείνει παγωμένο στην ίδια θέση... νιώθω ανίκανη να κουνήσω μέχρι και το μικρό μου δαχτυλάκι... αισθάνομαι σαν το σώμα μου να είναι δεμένο... δεμένο με κάποιου είδους αόρατο σκοινί... τι μου συμβαίνει;... γιατί δεν μπορώ να βγάλω άχνα;... γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ;... θέλω τόσο πολύ να απομακρύνω το χέρι του από πάνω μου που φαντάζει σαν αγκάθι που τρυπάει τη σάρκα μου... θέλω τόσο πολύ να κόψω αυτά τα αόρατα σχοινιά που με κρατούν δεμένη αλλά δεν μπορώ... «άπλωσε το χέρι σου• ο κόσμος έρχεται να σου δώσει ευχές και συγχαρητήρια!».... το χέρι μου από μόνο του κινείται... μπορώ να αισθανθώ τα ζεστά χέρια των ανθρώπων να με αγγίζουν αλλά γιατί αισθάνομαι τόσο παγωμένη;... έχω κοκαλωσει στο ίδιο σημείο, με την ίδια γελοια έκφραση στο πρόσωπο μου... νιώθω το αγκαθωτό χέρι του να με κολλάει πιο πολύ πάνω στο σώμα του... Αμαρυλλίς κουνήσου... μιλα... κανε κάτι γαμωτο σου!... νιώθω ένα ελαφρύ τράβηγμα στην αριστερή μεριά του φορέματος μου «μπορεις να κατεβάσεις το χέρι σου»... για άλλη μια φορά το χέρι μου κινείται από μόνο του... δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον ίδιο μου τον εαυτό... γιατί αντιδρώ έτσι;... γιατί το σώμα μου αρνείται να κινηθεί όπως εγώ θέλω;.... γιατί ακούει τις εντολές κάποιου άλλου και οχι τις δικες μου;;... γιατί ικανοποιεί τα θέλω κάποιου άλλου και οχι τα θέλω του ίδιου του του εαυτού;... νιώθω τη σάρκα μου παγωμένη... δεν ξέρω αν η καρδιά μου χτυπάει πλέον... δεν μπορώ να καταλάβω αν έχω σφυγμό... νιώθω.... τελείως άψυχη... σαν ξύλινη κουκλα... σαν ένα αντικείμενο δεμένο με κόκκινες κλωστές... σαν μια αψεγάδιαστη μαριονέτα....