MARIONETTE

•Chapter 12•

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.. τα αφτια μου βουίζουν σα τρέλα... που βρίσκομαι;... τι μου συνεβει;... τα βλέφαρα μου τα αισθάνομαι τόσο βαριά... νιώθω τα μάτια μου πρισμενα... ένα έντονο φως προσγειώνεται ακριβώς επάνω στα μάτια μου κάνοντας με να κουνήσω το σώμα μου για να το αποφύγω... απότομα νιώθω να αγγίζω κάτι ζεστο και αρκετά γεροδεμένο... με μεγάλη προσπάθεια καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου... η όραση μου θολή... δεν μπορούσα να εστιάσω πουθενά... σιγά σιγά κομμάτια από τη χθεσινή νύχτα άρχισαν να πετάγονται δεξιά και αριστερά μέσα από χαραμάδες του μυαλού μου... όταν επιτέλους καταφέρνω να δω το βλέμμα μου εστιάζει πάνω σε μια γεροδεμένη και γυμνή πλάτη... όταν καταλαβαίνω τι είχε συμβεί σχεδόν πανικόβλητη και με μηχανικές κινήσεις ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματα μου.... Σε κλάσματα δευτερόλεπτου είχα ανοίξει την πόρτα και είχα εξαφανιστεί... το κεφάλι μου γύριζε σα τρελό... το κορμί μου πονούσε... ένιωθα κάθε σημείο του σώματος μου να καίει και να τσούζει αλλά πιο πολύ απ όλα ένιωθα ένα έντονο τσούξιμο ανάμεσα στα πόδια μου... πως... πως το άφησα να γίνει;... δεν έπρεπε τελικά να το κάνω... δεν έπρεπε και όμως... το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που ένιωσα εχθές... αυτό που ένιωσα όταν τον άκουσα να ξεστομίζει αυτά τα λόγια γεμάτα φαρμάκι

   «Με βλέμμα τοσο άδειο και δάκρυα στα μάτια δεν φαίνεσαι να σαι εντάξει»

Στα αφτια μου ακούστηκαν σα δυνατή βοή... στη ψυχή μου εισχώρησαν σαν δυνατό δυλητηριο... ποτέ κανείς... ποτέ κανείς δεν με είχε κοιτάξει έτσι... καθώς βγαίνω από το μοτέλ για λίγο κοντοστέκομαι... γυρίζω το βλέμμα μου και κοιτάζω πίσω μου... δεν μετανιώνω... δεν μετανιώνω για αυτό που εγινε... αυτή η νύχτα... αυτός ο άντρας ήταν η μόνη μου διαφυγή... η μόνη σανίδα σωτηρίας μου... η μόνη μου ουτοπία... ο μόνος που με έκανε να ξεχάσω ποια είμαι... τι έχω περάσει... τη ζωή που έχω ζήσει... έστω και για λίγο... ένιωσα πως μπορώ να αναπνεύσω ξανά... πως επιτέλους κατάφερα να κόψω αυτές τις απαίσιες κόκκινες κλωστές που με κρατούσαν δέσμια τους ελέγχοντας με... γυρίζω ξανά το βλέμμα μου μπροστά... από δω και πέρα αυτή η νύχτα θα είναι σα να μην υπήρξε ποτέ... μια ανάμνηση που μόνο εγώ θα θυμάμαι και θα ξέρω... κανείς άλλος... σκέφτομαι καθώς συνεχίζω να περπατάω μακρυά από αυτό το μέρος....

[...]

Απλώνω το χέρι μου και σταματάω το πρώτο ταξί που βρέθηκε στο δρόμο μου... μπαίνω μέσα και αφού λέω στον οδηγό που θέλω να πάω βάζω το χέρι μου μέσα στη τσάντα μου για να βγάλω το κινητό μου...  πατάω το κουμπί για να το ενεργοποίηση ξανά... όταν η οθόνη ανοίγει νιώθω το έντονο φως να με τυφλώνει.... Τα μάτια μου ακόμα έτσουζαν... κοιτάζω άθελα μου τα μηνύματα στην οθόνη τα οποία ξεπετάγονται ένα ένα σα χείμαρρος... 35 αναπάντητες από τον Stefan και 20 μηνύματα... αυτός ο άνθρωπος δεν θα σταματήσει ποτέ να χώνει τη μύτη του εκεί που δεν πρέπει...