MARIONETTE

•Chapter 8•

F:Γοητευμένος... λέει και νιώθω το σώμα μου να παγώνει όταν το κρύο και έντονο βλέμμα του συναντάει το δικό μου...

Βλέπω τον πατέρα μου να μου ρίχνει ένα πλάγιο βλέμμα και να... χαμογελάει;... έστω και άχνα;... και οχι μόνο αυτό αλλά με είπε και κόρη του;... τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα;... αν θυμάμαι καλά ή μάλλον όχι δεν θυμάμαι καθόλου πότε ήταν η τελευταία φορά που με αποκάλεσε «κόρη» του... όσο και να θέλω να μην υπερβάλω και να κάνω χίλιες δυο υποθέσεις δεν μπορώ να το αποφύγω... τόσα χρόνια δίπλα του κάποια πράγματα έμαθα να τα ξεχωρίζω... και αυτή η συμπεριφορά είναι σίγουρα ύποπτη... το σώμα μου αρχίζει να τσιτώνεται... δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω φοβισμένη... το βλέμμα μου συναντάει την σιλουέτα του νεαρού άντρα απέναντι από τον πατέρα μου... η παρουσία του στο χώρο βγάζει έναν δυναμισμό... είναι από τους άντρες που δεν περνούν απαρατήρητοι σίγουρα... για δευτερόλεπτα τα βλέμματα μας συναντήθηκαν... αμέσως κοίταξα άλλου... τι με έχει πιάσει γαμωτο;... γιατί κάθε φορά που τον κοιτάζω νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνάει;... στο μυαλό μου έρχεται ξανά ο τρόπος με τον οποίο με κοίταξε πριν στα μάτια... όλο μου το σώμα ανατριχιάζει... τόσο τρομακτικό...

S:Frederic με συγχωρείς μισό λεπτό... λέει και γυρίζει να με κοιτάξει «Αμαρυλλίς μπορεις να δείξεις στον Frederic το τραπέζι μας;»... λέει και εγώ απλά νευω... εκείνος μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε χαθει από το οπτικό μου πεδίο... γυρίζω δυστακτικα προς το μέρος του και τον βλέπω να μου χαμογελάει... χαμογελάω και γω αμήχανα... ακόμα και ο τρόπος που χαμογελάει με τρομάζει... τι στο καλό έχω πάθει;... σοβαρέψου!... σκέφτομαι

Α: φαίνεται πως Γνωρίζεστε αρκετά καλα με τον πατέρα μου... λεω πιο πολύ στον εαυτό μου απευθύνοντας του ταυτόχρονα τον λόγο... ξεκινάω να περπατάω προς τα μεγάλα κυκλικά τραπέζια.. εκείνος με ακολουθεί σε σχετικά κοντινή απόσταση...

F:Δεν θα το έλεγα• ο κύριος Windsor έχει περισσότερες σχέσεις με τον πατέρα μου παρά με εμένα... λέει και με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να πίνει μια γουλια από το ποτό του... μάλιστα... τωρα αν ρωτήσω ποιος είναι ο πατέρας του θα φταίω;... και αν είναι κάποιος από τους στενούς συνεταίρους του πατέρα;... αχ νιώθω τόσο νευριασμενη με τον εαυτό μου!... με το που φτάνουμε στο τραπέζιι βλέπω τον Stefan να είναι καθισμένος και να πίνει ήδη το τρίτο ποτήρι σαμπάνιας του... χωρίς να του δώσω σημασία πλησιάζω την πρώτη καρέκλα που βλέπω ότι είναι σε μεγάλη απόσταση από τη δίκη του... μπορώ να νιώσω το βλέμμα του να είναι πάνω μου και να με κοιτάζει επίμονα... έχω τόσα προβλήματα που δεν μπορώ να ασχοληθώ και με ένα ακόμα... με το που πηγαίνω να καθίσω η φωνή του Frederic με κάνει να παγωσω στην θέση μου...