MARIONETTE

•Chapter 14•

Νομίζω δεν είχαν ξανά νιώσει τόσο έντονα το αίσθημα του φόβου... υπήρχαν φορές που όντος ένιωθα τελείως μικρή και αδύναμη μπροστά του αλλά σήμερα... σήμερα αυτό που αισθάνομαι είναι διαφορετικό... ίσως απ ανέκαθεν είχα συνδέσει την εικόνα του φόβου στο πρόσωπο του πατέρα μου ή και το αντίθετο... αν με ρωτούσες γιατί ένιωθα έτσι απέναντι του είχα πολλά να απαντήσω... η ψυχρή του στάση;... η αδιαφορία του;.... Το παγωμένο του βλέμμα;... η στάση του σώματος του;... ποτέ δεν θυμάμαι να ένιωσα ένα χάδι... ποτέ δεν θυμάμαι να με πήρε κανείς αγκαλιά... ίσως το μόνο πράγμα που ξέρω και μπορώ να αισθανθώ είναι αυτό... είναι τόσο δυνατή η επιρροή αυτού του άντρα στη ζωή μου που δε χωράει τίποτε άλλο... καθώς στέκομαι κοκαλομενη μπροστά του διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου... καθώς κοιτάω το πάτωμα δίχως καν να διανοηθώ να σκεφτώ να σηκώσω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω... ίσως αυτό ήταν... ίσως μέχρι εδώ ήμουν... μάλλον έφτασα στον τερματισμό μου... δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω... δεν έχω κάτι  άλλο να πω...αισθάνομαι ένα απόλυτο κενό... στο χώρο επικρατούσε ησυχία... δεν ήξερα το γιατί... δεν μπορούσα να καταλάβω αν έπρεπε να μιλήσω εγώ πρώτη... αν έπρεπε να προσπαθήσω να απολογηθώ ώστε να κάνω τα πράγματα χειρότερα...και στην τελική σε τι εφτεξα ; Τι έκανα τόσο λάθος;... ήταν τόσο κακό να μην θέλω να παντρευτώ έναν άγνωστο;... να θέλω εγώ η ίδια να επιλέξω για τον εαυτό μου;... για το τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου;...

«Δεν έχεις τίποτα να πεις;»... η ψυχρή φωνή του ηχεί στο χώρο... από τον τόνο του και μόνο αρκούσε να καταλάβω πως ακόμα και η αναπνοή μου  στα αφτια του φαινόταν σαν οχλαγωγία... «ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΘΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ!»... ο τόνος του άγριος.. η φωνή του έξαλλη... το χέρι του που προσγειώθηκε με δύναμη επάνω στο γραφείο του με έκανε να τιναχτώ από το φόβο μου... δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι μου... «Τι σου είπα πριν ξεκινήσει η εκδήλωση;»...η φωνή του σταθερή «ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ;!»... για άλλη μια φορά φώναξε... θυμάμαι ... θυμάμαι πολύ καλά τι μου είπε.. να μην τον ρεζιλέψω... και αντ αυτού εκείνος τι έκανε;... με αρραβώνιασε με έναν άγνωστο...

Α:να μην κάνω κάτι το οποίο θα αμαυρώσει το όνομα σου... έπρεπε να μιλήσω... ηξερα την κατάληξη αλλά δεν με έπαιρνε άλλο να σιωπήσω...

«Και ενώ το ήξερες εσυ τι έκανες;ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ! ΠΟΥ ΣΗΚΩΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ  ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ 24 ΩΡΟ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕΣ ΣΗΜΕΙΑ ΖΩΗΣ; ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ ΜΕΤΡΑΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ; ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΕΓΙΝΑ ΡΕΖΙΛΙ ΣΕ ΤΟΣΟ ΚΟΣΜΟ! ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΡΩΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ!»... λέει και κάνει μια παύση... περίμενα να το ακούσω... περίμενα πως τα λόγια του θα ήταν πιο σκληρά...
«Τουλάχιστον αν είχες αποδειχτεί χρήσιμη σε κάτι θα μπορούσα να σου δώσω ελαφρυντικά ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΙΣΑΙ! ΕΝΑ ΑΧΡΗΣΤΟ ΠΛΑΣΜΑ!ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΖΗΜΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΣ; ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΑ ΛΕΦΤΑ ΧΑΘΗΚΑΝ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ; ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΔΗΔΕΙΣ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ»... λέει και εκεί είναι που βρίσκω το κουράγιο να σηκώσω το κεφάλι μου «ΞΕΧΝΑ ΤΗΝ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΙΑ!ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΩ! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΙΚΑΝΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ! ΤΖΑΜΠΑ ΤΑ ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΘ ΚΑΘΗΣΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ»...

Α:Μπορώ να το διορθώσω!Το λάθος που έγινε-....

«ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ ΠΑΡΑΠΑΝΩ! ΧΑΣΟΥ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ! ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΕΟΤΕΡΑΣ ΑΠΑΓΩΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ! ΟΥΤΕ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ»...

[...]

Τα λόγια ήταν περιττά... ότι και να έλεγα δεν θα άλλαζε την κατάσταση... είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του... τα λόγια του παίζουν σαν σπασμένος δίσκος βινυλίου στο κεφάλι μου... ίσως φταίει η πείνα... η δίψα... η απομόνωση... ίσως και όλα αυτά μαζί... δεν έκλαψα... παρ όλα αυτά τα φρικτά λόγια που μου είπε δεν έριξα ούτε σταγόνα από δάκρυ... δεν ήξερα το γιατι... ίσως πια έφτασα στο αμήν... στο σημείο να μην με αγγίζει τίποτα... νιώθω ένα κενό... ένα μεγάλο κενό ανάμεσα από το στήθος μου... δεν ξέρω πως να το περιγράψω... ίσως είναι καλύτερα... ίσως η εξέλιξη των πραγμάτων να είναι η πιο σωστή... κουράστηκα... κουράστηκα να προσπαθώ να απόδειξω πως κάτι αξίζω... κουράστηκα να προσπαθώ να ξεπεράσω τις προσδοκίες των άλλων...

Το βλέμμα μου κοιτάζει το ταβάνι... δεν ξέρω πόσες μέρες έχουν περάσει από τότε που κλείστηκα εδώ μέσα... έξω υπήρχε σιγή... κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει ούτε την πόρτα να δει αν είμαι ζωντανή... όλοι μέσα σε αυτό το σπίτι ζουν με τον φόβο... απ τη μια ήταν καλύτερα έτσι... δεν είχα κανένα να με ενοχλεί.. ούτε καν τον Στεφάν... για πρώτη φορά ένιωθα ήσυχη... ήρεμη... ένιωθα όλα όσα είχα μέχρι πριν να με βαρενουν να φεύγουν από επάνω μου... ότι είχε να κάνει με  ευθύνες, υποχρεώσεις και ότι δηποτε άλλο... ήξερα όμως πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ... όλο αυτό ήταν μια τιμωρία προς συμμόρφωση για μένα... δεν νομίζω με ένα λάθος που δεν ήταν καν δικό μου να επομιζομουν όλη την ευθύνη... είμαι σίγουρη πως το ήξερε... ήξερε πως αυτό το project το είχα ακυρώσει εγώ η ίδια πριν καιρο... αλλά ήθελε να μου φωνάξει... ήθελε να με κρατήσει καλά δεμένη στα σκοινία του ώστε να μπορεί να με ελέγξει... Δεν μπορούσε να διανοηθεί πως είχα να δώσω σημεία ζωής για περίπου 12 ώρες ούτε καν 24... ήξερε πως ότι και να γινόταν... όπου και να πήγαινα το επόμενο πρωί θα ήμουν πάλι πίσω στα καθήκοντα μου αλλά μάλλον δεν του αρεσε... δεν του φαινόταν φυσιολογικό να πάω κάπου χωρίς εκείνος να το ξέρει... είμαι σίγουρη πλέον πως όλες μου οι κινήσεις του είναι γνωστές...  ίσως πίστευε πως με αυτή του τη 'τιμωρία' δεν θα ξανά έκανα ποτέ τίποτα παρόμοιο... δεν ξέρω αλήθεια... δεν μπορώ να σκεφτώ... δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος στο νου του... το μόνο που ξέρω είναι πως για μένα ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες όλη αυτή η κατάσταση φαντάζει με θαύμα... επιτέλους έχω λίγο χρόνο να ηρεμήσω... να τακτοποίησω τις σκέψεις μου... να δω επιτέλους που βαδίζω και τι πρέπει να κάνω από εδώ και πέρα... ο δυνατός χτύπος της πόρτας με κάνει να βγω από τις σκέψεις μου και να γυρίσω να κοιτάξω προς τα δεξιά μου... χωρίς να πω τίποτα βλέπω την πόρτα να ανοίγει σταθερά και μια γνωστή φιγούρα να στέκεται εκεί ακίνητη κοιτάζοντας με

S:Δεσποινίς Windsor· στις 8:45 να είσαστε κάτω στο λόμπι... λέει και μετά από λίγο εξαφανίζεται σαν να μην έγινε ποτέ αυτή η συζήτηση... υποθέτω πως η περίοδος 'συμμόρφωσης' μου έφτασε στο τέλος της...