MARIONETTE

•Chapter 18•

Νιώθω την ανάσα του να χτυπάει στο λαιμό μου καθώς το πρόσωπο του απείχε ελάχιστα εκατοστά από το αφτί μου..

F:Μην στέκεσαι κοκαλομενη και σφιγμένη! Είναι σα να φωνάζεις σε όλο το κόσμο ποσό ψεύτικη είναι η σχέση μας... η φωνή του ήρεμη... άχρωμη... απότομα ένιωθα κάτι μέσα μου να ξυπνάει... όλη αυτή η οχλαγωγία που είχα μέσα στο κεφάλι μου άρχιζε να εξαφανίζεται... για λίγο κοίταξα το χώρο γύρω μας... φαινόταν λες και βρισκόμασταν σε κάποιου είδους διάδρομο από κάποιο πολυτελές παλάτι... ο χώρος φάνταζε σα να έχει βγει από κάποιου είδους παραμύθι... όλα γύρω ήταν καλυμμένα με χρυσή επένδυση... στους τοίχους υπήρχαν κρεμασμένοι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι που φώτιζαν το χώρο... οι κουρτίνες ήταν από μετάξι... το πάτωμα κάτω ήταν από μάρμαρο το οποίο άστραφτε τόσο πολύ που έβλεπες πεντακάθαρα την αντανάκλαση σου... δεν μπορώ να το πιστέψω... δεν το χωράει ο νους μου... δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου πως για ένα τέτοιο φιάσκο κάποιος ξόδεψε ένα σορό λεφτά... ποσό υποκριτικό!... ποσό αστείο!... δεν μπορώ να το πιστέψω πως ο πατέρας μου μπήκε σε αυτή τη διαδικασία για να αποδείξει σε όλους πως έχει λεφτά και προθυμοποιείται να τα ξοδέψει για τη χαρά της μονάκριβης κόρης του ενώ στη πραγματικότητα όλο αυτό είναι για να δείξει τα πλούτη και τη δύναμη του... κάτι μέσα μου νιώθω να σπάει... τα βλέπω όλα τόσο καθαρά που η σκέψη και μόνο μου προκαλεί αηδία... αν δεν είχα καταλάβει... αν δεν ήξερα το πραγματικό λόγο που τα έκανε όλα αυτά τώρα θα χαιρόμουν;... θα ένιωθα ικανοποίηση για όλα αυτά που φαίνεται να μου προσφέρει απλόχερα;... θα νόμιζα πως όντως νοιάζεται για μένα και ας είναι τόσο κρύος και απόμακρος;... πως μέσα από αυτή τη πράξη του δείχνει ποσό με νοιάζεται;... θέλω να με χαστουκισω... θέλω να με χτυπήσω για να καταλάβω αν αυτό που ζω είναι όντως η πραγματικότητα... πως γίνεται να είμαι τόσο τυφλή;... πως γίνεται να κλείνω τα μάτια τόσο εύκολα;... για ποσό ακόμα θα αγνοώ την πραγματικότητα;...

F:Αν οι αρραβώνες είναι τόσο γκράντε ανυπομονώ να δω πως θα είναι ο γάμος... η φωνή του σχεδόν σαν ψίθυρος βγήκε από τα χείλη του, όμως για μένα ήταν σαν μια τεράστια βόμβα να έσκασε στα αφτια μου... γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος του... εκείνος φαινόταν να κοιτάει τριγύρω μπερδεμένος;... φαινόταν να προσπαθεί να καταλάβει αν όντως αυτό που έβλεπε ήταν πραγματικό σαν... σαν και εμένα;... για μισό λεπτό... δηλαδή δεν είχε να κάνει καθόλου με αυτό;... δηλαδή δεν έβαλε το χεράκι του σε όλο αυτό το φιάσκο;... δεν μπορεί!... αποκλείεται αυτή να είναι δουλειά μόνο του πατέρα μου... καθώς προσπαθούσα να καταλάβω... να συνειδητοποίησω και να χωνέψω όλα αυτά που έβλεπα τα βήματα μας μας είχαν ήδη οδηγήσει στο τέλος του διαδρόμου μπροστά από μια τεράστια λευκή πόρτα... δυο άντρες ντυμένοι με λευκά κοστούμια στεκόντουσαν δεξιά και αριστερά της περιμένοντας κάποιου είδους νεύμα για να την ανοίξουν... ένιωθα την καρδιά μου για πρώτη φορά να χτυπάει σα τρελή... ένιωθα αγχωμένη... φοβισμένη... δεν ήξερα τι να περιμένω πίσω από αυτές τις τεράστιες πόρτες... ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν... όλα γύρω μου ένιωθα να γυρίζουν... προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να μην φανεί το πως ένιωθα εκείνη τη στιγμή.... Πρώτη φορά ένιωθα κάτι τέτοιο... έναν τόσο έντονο φόβο... δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα αντίκριζα... τι θα με περίμενε πίσω από αυτές τις τεράστιες πόρτες... νιώθω το χέρι του Frederick να αρπάζει με σταθερές κινήσεις το δικό μου τοποθετώντας το επάνω στο μπράτσο του αναγκάζοντας με να τον κρατήσω αγκαζέ... δεν γύρισα να τον κοιτάξω... δεν ήθελα να δει το τρόμο που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου... το ένιωθα δεν μπορούσα να κρατήσω το πρόσωπο μου ανέκφραστο για μερικά δευτερόλεπτα... σύνελθε Αμαρυλλίς!... σύνελθε... έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου μέχρι που τα κατάφερα να επανέλθω στη πραγματικότητα λίγο πριν αυτές οι τεράστιες πόρτες ανοίξουν αναγγέλλοντας σε όλους όσους βρισκόταν στο τεράστιο αυτό χώρο την είσοδο μας...