MARIONETTE

•Chapter 21•

Νιώθω το αίμα μου να έχει παγώσει... η ανάσα μου έχει κοπεί.... Δεν ξέρω αν αυτό που βλέπω μπροστά μου αυτή τη στιγμή είναι αλήθεια ή ψέματα... δεν μπορεί... κάποιο λάθος θα έχει γίνει... κάποιος μου κάνει πλάκα.... Ένα κακόγουστο και παρατραβηγμένο αστείο.... Δεν γίνεται να είναι αυτός... δεν....

S:Ο επιτέλους Frederick νόμιζα πως γέρασα ακόμα πιο πολύ περιμένοντας σας! Χαχα.... Ας μου πει κάποιος ότι δεν το ζω αυτό... δεν ξέρω τι έκφραση έχω αυτή τη στιγμή στο πρόσωπο μου αλλά ελπίζω να είναι ένα απόλυτο τίποτα.... Εύχομαι το σοκ να το εξέφρασε μόνο το σώμα μου και όχι το πρόσωπο μου...

F: Η αλήθεια είναι πως η αρραβωνιαστικιά μου είχε απορροφηθεί τόσο πολύ στην συζήτηση που ήταν δύσκολο για μένα να την διακόψω.... Νιώθω το χέρι του να με τραβάει κοντά του πράγμα που με κάνει να ξεπαγωσω... το έντονο τσούξιμο που ένιωθα γύρω από τον καρπό μου με έκανε να καταλάβω πως αυτό που ζω είναι τελικά η πραγματικότητα και όχι κάποιου είδους εφιάλτης... δεν τολμούσα να πάρω το βλέμμα μου από το πρόσωπο του πατέρα μου... για πρώτη φορά στην ζωή μου τον κοιτούσα τόσο έντονα... πρώτη φορά ένιωσα πως το πρόσωπο αυτό του ανθρώπου θα μπορούσε να με βοηθήσει να γλιτώσω από μια τόσο καταστροφική κατάσταση... «Αμαρυλλίς;»... η φωνή του Frederick με κάνει να γυρίσω προς το μέρος του... το βλέμμα του περίεργο... αμεσως μαζεύω τον εαυτό μου και προσπαθώ να συνέλθω... ένιωθα πως όλο το αλκοόλ που είχα καταναλώσει μόνο και μόνο από το σοκ είχε εξατμιστεί.... Χα... Αμαρυλλίς σύνελθε!... μπορεί να μην είναι αυτός!.... Μπορεί να τον μπερδεύεις λόγο του χρώματος των ματιών.... δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος με αυτό το χρώμα στα μάτια... άλλωστε.... Άλλωστε το μόνο που θυμάμαι από εκείνο το βράδυ είναι....

S:Δεν πειράζει· Αχεμ από εδώ η κορη μου Αμαρυλλίς.... Γυρίζω το βλέμμα μου προς την μεριά του πατέρα μου... τι στο καλό είναι αυτή η κατάσταση;... τι τον έχει πιάσει;... γιατί συμπεριφέρεται τόσο περίεργα;.... Ποιος στο καλό είναι αυτός που στέκεται λίγα μέτρα μακρυά μου για να κάνει τον πατέρα μου να φέρεται τόσο αμήχανα;.... Με δισταγμό γυρίζω το βλέμμα μου σε εκείνον τον άντρα... από μέσα μου ευχόμουν να έκανα λάθος... ευχόμουν να μην ήταν ο ίδιος... ευχόμουν απλώς να είναι κάποιος που μπορεί να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνον... αμέσως τα βλέμματα μας συναντιόνται... τα έντονα γαλάζια μάτια του κοιτάζουν τα δικά μου... το βλέμμα του κενό... από τη στάση του φαινόταν να αδιαφορεί;... τι στο καλό;.... Νιώθω τα μάτια του να φεύγουν από πάνω μου και το βλέμμα του να είχε ξανά γυρίσει στον πατέρα μου... τι ήταν αυτό;.... Παραξενεμένη ρίχνω μια μάτια προς το μέρος του πατέρα μου ο οποίος με κοιτούσε και εκείνος μπερδεμένος;.... Δεν καταλαβαίνω.... Νιώθω το χέρι του Frederick να με σκουνταει ελαφρά πράγμα που με κάνει να γυρίσω να τον κοιτάξω με βλέμμα γεμάτο εκνευρισμό... από την έκφραση στο πρόσωπο του καταλαβαίνω πως περίμενε να μιλήσω... εξακολουθούσα να κοιτάζω μπερδεμένη μέχρι που μια βαριά και πολύ μπάσα αντρική φωνή ήχησε στα αφτια μου