-On Call-
"ဆောင်းဟွန်း ကိုယ်တို့ခရီးသွားရအောင်"
"ဗျာ??? "
"ခရီးသွားရအောင်လို့"
"ည၁၂နာရီကြီးကျွန်တော့်ကိုဖုန်းခေါ်ပြီးနောက်နေတာလား"
"ဆောင်းဟွန်း ကိုယ်အတည်ပြောနေတာ "
"ကျွန်တော့်မှာtraining တွေလည်းရှိသေးတယ် ကိုကိုကရော albumအသစ်အတွက်ပြင်နေတာမလား "
"အင်း မနက်ဖြန်သွားရအောင် ကိုယ်လက်မှတ်ဝယ်ပြီးပြီ"
"ဟျောင်း!!!!"
ဖုန်းထဲကနေတစ်ဆင့်ကြားလိုက်ရတဲ့အသံစူးစူးကြာင့် ဆောင်းဟွန်းဘယ်လောက်တောင်စိတ်တိုနေလဲဆိုတာကိုခန့်မှန်းလို့ရသည်။
"မနက်ဖြန်သွားမှာကိုဒီည၁၂နာရီလောက်မှပြောစရာလားဗျာ ကျွန်တော်ကရောနည်းပြကိုဘယ်လိုပြောရမှာလဲ အဝတ်အစားတွေလည်းမထည့်ရသေးဘူးလေဗျာ"
"ကိုယ်ပြောတာအရင်နားထောင်ပါအုံး မင်းနည်းပြကိုတော့ကိုယ်ပြောပြီးပြီ င်္အကျီတွေကတော့မင်းအခုထည့်ရင်အချိန်မီပါသေးတယ် "
"ကျွန်တော်ကရော မအိပ်ရတော့ဘူးလား"
"တစ်ရက်တစ်လေမအိပ်တာဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးဘေဘီ"
"ဟျောင်း!!"
"shhhhh ကိုယ်မနက်စောစောလာကြိုမှာမို့စောင့်နေနော်"
-Call ended-
အဲ့လ်ိုနဲ့လေယာဉ်ပေါ်ထိရောက်နေတာတောင်စိတ်ဆိုးမပြေနိုင်သေးတဲ့ဆောင်းဟွန်းနဲ့ ဘေးကနေတဂျီဂျီနဲ့လိုက်ချော့နေတဲ့အီဟီဆွန်းတို့အဖြစ်ကအပြင်လူကြားရင်တော့နည်းနည်းအမူပိုလွန်းသည်ဟုထင်ကြလိမ့်မည်။
"ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေသေးတာလား"
"ဟင့်အင်း"
