{make sure to play 8-letters by why don't we <acoustic ver> while reading this}
တုန်ရီနေတဲ့လက်တွေနဲ့ကင်မရာအနက်လေးကိုကိုင်ရင်းတစ်ဖက်ကလည်းစာအိတ်အဖြူလေးကိုကြည့်ကာ ငြိမ်သက်နေမိသည်။
ဟျောင်းအိမ်ကနေဘယ်လိုဖြစ်ပြီးသူ့အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်လာလဲတော့မသိ။
သူသိတာတစ်ခုကတော့ဒါတွေအားလုံးဟာအိပ်မက်မဟုတ်တဲ့အမှန်တရားတွေဆိုတာပါဘဲ။
ကြွေလက်စသစ်ရွက်ခြောက်တွေရဲ့အထီးကျန်မှု..ဟျောင်းမရှိတော့တဲ့သူ့ဘဝရဲ့အထီးကျန်မှု..သင်္ခါရတရားကလှတယ်လို့ဘယ်သူကများပြောခဲ့ပါသလဲ?..
မဖတ်ချင်ဆုံးစာတစ်စောင်ဆိုပေမယ့် ထပ်ပြီးနာကျင်စရာမရှိတော့တဲ့နှလုံးသားကြောင့် ဟျောင်း ဘယ်လိုပဲရေးထား ရေးထား သူလက်မခံနိုင်စရာအကြောင်းမရှိ ။
စာအိတ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့ အရင်ဆုံးထွက်လာသည်က usb stickလေးတစ်ခု..။
'သူ့အတွက် သေချာပြင်ဆင်ပြီးမှထားခဲ့တာပဲ ကိုကို ဟာ သိပ်ကိုဆိုးပါတယ်'
အနီးနားမှာရှိတဲ့ laptopကို ဆွဲယူရင်း ဟျောင်းပေးခဲ့တဲ့stickလေးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပေါ်လာတဲ့ '8 letters'ဆိုတဲ့ ဖိုင်လေးတစ်ခု..။
မသိစိတ်ထက်ပိုမြန်တဲ့လက်ကဖွင့်ကြည့်မိလိုက်တော့ စစချင်းထွက်လာတဲ့ဂစ်တာသံနဲ့အတူ
မယ်လိုဒီ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးတွေ..
နောက်ပြီး မကြားရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ကိုကို့ရဲ့အသံချိုချိုလေး..
လွမ်းမိတဲ့အချိန်တိုင်းဖုန်းဆက်ပြီးရစ်တတ်တဲ့သူ နဲ့ ဟျောင်း ရဲ့အရင်ကစကားသံတွေကိုပြန်ကြားယောင်နေဆဲ..
"ကိုကို ကကျွန်တော့်ကိုအမြဲတမ်းပစ်ထားတယ်"
"ဆောရီး ကိုသီချင်းရေးနေလို့ပါ"
"ဘာအကြောင်းလဲ"
"ဒါကတော့ သီချင်းထွက်လာရင်မင်းကိုယ်တိုင်နားထောင်ကြည့်ပေါ့"
