දහහතරවන වින්දනය

2.1K 229 19
                                    

කාර් එක ඩ්‍රයිව් කරන ගමන් මම කල්පනා කරෙ මේසිද්ධිය ගැන. තියාෂා නිකන් කතා කළේ මවාගත් කටහඬකින් කියලයි මට හිතුණේ. කමක් නෑ ගිහිල්ලාම බලනවා කියලා හිතාගෙන පුළුවන් ඉක්මනට මම කරාපිටිය රුහුණු හොස්පිට්ල් එකට ආවා.

මේන් රෝඩ් එකෙන් හොස්පිටල් එකට යන පාරට කාර් එක දාලා කාර් පාර්ක් එකට ගියේ වටපිටේ තියාෂා හෝ මස්සිනා පොඩ්ඩවත් ඉන්නවද කියලා බලන ගමන්...

වාහනෙ පාර්ක් කරලා මම වටපිට බැලුවෙ එයාලාගෙ කාර් එකවත් පේන්න තීනවද බලන්න.පාර්ක් එකේ ඈතට වෙන්න එයාලගෙ කාර් එක තියෙනවා පෙනුන නිසා මම ඒ පැත්තට ඇවිදගෙන ගියේ එතනවත් මස්සිනාකාරයා ඉන්නවද බලන්න.

වට පිටේ කවුරුත් නෑ   කාර් එක ඇතුළෙ නිදාගෙනවත් ද දන්නෑ කියලා මම පහත් වෙලා වීදුරුවෙන් ඇතුළ බැලුවා. ඒත් කවුරුත් පේන්න හිටියේ නැහැ.

එකපාරටම පිටිපස්සේන් කවුරුහරි එනවා වගේ දැනුන නිසා හැරෙන්න හදනවත් එක්කම මගේ නහය කට තද වෙන්න ලේන්සුවක් තියලා කවුරුහරි බෙල්ල තද කරලා අල්ලනවා මට දැණුනා. මගේ අත්දෙකම ගියේ මගේ බෙල්ල ත්දවෙන අත් දණ්ඩට... හයියෙන් ඇද්ද පාර බෙල්ලට දාපු ඒ ගැටය බුරුල් උනත් ටික ටික මගේ ඇස් බොඳ වීගෙන ගියේ මගේ ග්‍රහණයත් දුර්වල කරන ගමන්. ඊටපස්ස්සේ මොනවා උනාද කියන්න මන් දන්නෑ...

===================================

~~~~~~ඊට පැය කිහිපයකට පසු හැන්දෑවෙ 6 ට පමණ ~~~~~~~~~

මෙතනින් එහා කතාව ඔයාලට අරන් එන්නේ මම...එහෙම නැත්තං ඔයාලගෙ ඇච්චා.. අයියගෙ අතුරුදන් වීම වෙනකම් ඔයාලට කතාව එයා අරන් ආවානෙ. ඒත් මෙතනින් එහා සම්පූර්ණ සිඳුවීම අරන් එන්න සිද්ධ වෙන්නේ මගේ අත්දැකීමත් එක්ක.

___________________________________________

හැන්දෑවෙ 6 ටත් කිට්ටුයි අයියා තාමත් ආවෙ නැති එක ගැන මගේ හිත වද දුන්නා. කොහොම උනත් එයා කෝල් එකක්වත් මැසේජ් එකක්වත් දුන්නේ නැති නිසා මගේ හිත තවත් කලබල වුණා. ඒත් මම එයාට කිහිපවතාවක් කෝල් ගත්තා . එකක්වත් ආන්ස්වර් කරේ නෑ. ඒක වෙන්න පුලුවන් දෙයක් නෙවෙයි . මොකද එයා ගියේ හොස්පිටල් එකට වුණත් දැන් එන්න වෙලාව හොඳටම ඇති. පරක්කු වෙනවා නම් මට ඒ ගැන කියලා කෝල් එකක් හරි දෙනවා වෙනදා නම්.

ස්වයංවින්දන |  Suffering Alone Where stories live. Discover now