ස්වයංවින්දන | Suffering Alone

විසිවන වින්දනය

බොඳ වූ දෑස් වලින් මට පෙනුනේ අයියාගේ ඒ කෑගැහිල්ල..අත් ගැටගහලා තිබුණත් ඒ මිනිස්සු තුන්දෙනාට අයියාව පාලනය කරන එක ගොඩක් අමාරු වුණා. මම දෑස් විවෘත කරන්නට බොහෝ වෙහෙසක් දැරුවත් ලොකූ බරක් මගේ ඔළුව ඇතුළෙන් දැණුනා.
ඇස් වලින් ගලපු කඳුලු මම මගේ අතින් පිහිදාලා මෙතෙක් වසාගෙන සිටි ඇස් ඇරියා. එතකොට මට මගේ කාමරේ සිවිලිම පෙණුනේ. ඇස් වලින් කඳුළු බේරුණා වුණත් මම සැනසුම් සුසුම් හෙළමින් හදවති හිනාවුණේ එය එක්තරා භයානක සිහිනයක් පමණක් බව මට වැටහුණු නිසා.

මම ෆෝන් එක අතට අරන් වෙලාව බැලුවේ වෙනදටත් වඩා උදෙන් මට අද ඇහැරිලා තිඹුණු නිසා. වෙලාව පාන්දර 5:30 බව සටහන් වෙලා තිබුණා.

හිස බර ගතියක් මට දැණුනේ ලොකු ආතතියකින් මගෙ හිස පිරිලා තිබුණ නිසා වෙන්නැති. ඇඳේම ඉඳගෙන මම අද දවසේ සැලසුම් කල්පනා කරා. වෙනදා පුරුදු වෙලාව වෙනකම් ම මම ඇදේ හාන්සිවෙලා හිටියත් ආයෙ නිදාගන්න තරම් නිදහස් මනසක් තිබුණේ නෑ.

පැයක් පමණ එහෙම්ම ම ඉඳලා මම කුස්සියට ගියේ කෝපි එකක් හදන් බොන්න හිතාගෙනයි .මම කෝපි දෙකක්ම හදාගෙන ගිහින් අන්කල්වත් අවදි කරේ තව ටිකක් අද දවසට සූදානම් වෙන්න කියලා හිත කියපු නිසා. ඇත්තටම ඒ වෙලාවෙ නම් මගේ හිතේ පුදුම නොසන්සුන් කමක් තිබුණේ.

ඒත් අද මේ වැඩේ හරියට අවසන් වුණාට පස්සෙත් මේ කරදර නවතියිද ? එහෙම වෙන එකක් නෑ කියලා හිත කියපු නිසාම ඒකටත් මොනාහරි විසඳුමක් මම කල්පනා කරා.

මම අයියාගෙ අනිත් පෝන් එක තිවංකගේ කාමරේ තියලා ඒගොල්ලෝ කතාවෙන දේවල් රෙකෝඩ් කරන්න ඕන කියලා හිතුවා. ඒකත් සැලසුම් කරගෙන අන්කල් එක්ක ලෑස්ති වුණේ අද මෙහෙයුම සාර්ථක කරගන්න ඕන කියන දැඩි අධිෂ්ඨානයෙන් .

අන්කල් කාර් එකෙන් පිටත්වෙලා ගියාට පස්සේ මම අයියාගෙ බයික් එකෙන් පරක්කුවෙලා ගියා. අන්කල්ට අයියාගෙ ෆෝන් එකේ රෙකෝඩින් ඔන් කරලා තිවංකගෙ කාමරේන් තියන්න කියලා මම විශේෂයෙන් මතක් කරලා යැව්වා.

කතා කරගත්තු විදියට ම මම මගේ බයික් එක ඔෆිස් එක එහා පැත්තේ ගරාජ් එකේ නැවැත්තුවා . අන්කල් කලින්ම ඒ ගරාජ් එකේ කොල්ලාව දැනුවත් කරලා තිබ්බ නිසා වඩාත් පහසු වුණා.