zakończone ✓
Po zerwaniu z chłopakiem Donghyuck nie dość, że zostaje wkręcony w dziwnego rodzaju klub przez swoich przyjaciół, ale wchodzi też w układ z Markiem.
A później łamie każdą jego zasadę.
pobocznie: nomin
start: 30.06.21
end: 17.11.21
™ T...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– To wszystko, co powinniśmy powtórzyć – przytaknął mężczyzna – Bardzo dobrze Ci poszło, dużo pamiętasz.
Donghyuck uśmiechnął się i zaczął zbierać swoje książki. Tego dnia kończył zajęcia wcześniej, ale umówił się z panem Yangiem, że zostanie dłużej. Na ostatniej godzinie zajęli się powtarzaniem najważniejszych rzeczy na olimpiadę, które prawdopodobnie mogły się pojawić.
– Nie zaglądaj już więcej do książek, twoja wiedza jest wystarczająca – dodał – Nie ma o co się stresować.
– Skorzystam z tej rady – skinął głową – Do widzenia.
– Do widzenia Donghyuck!
Do dzwonka zostało jeszcze kilka minut, ale przez to, że nie była to zwykła lekcja, mógł wyjść wcześniej. Dziwnie było iść pustym korytarzem, ale było to w pewien sposób miłe. Przed szkołą było już kilka osób, ale nawet nie przykuło to jego większej uwagi.
– Donghyuck, jak miło widzieć cię samego.
Chłopak zatrzymał się i wywrócił oczami, od razu rozpoznając ten głos. Postanowił go jednak zignorować i ruszył dalej, prosto na przystanek autobusowy.
– Nie ładnie tak ignorować innych.
– Będziesz teraz za mną szedł?
Usilnie starał się ignorować starszego, który jak gdyby nigdy nic maszerował krok za nim na przystanek. Światełko nadziei rozbłysło w jego głowie, kiedy zobaczył, że ktoś tam stoi. Przy ludziach Jihyeon nie będzie go zaczepiał, jednak nadzieja szybko zniknęła, bo nieznajomy wsiadł do autobusu, który akurat podjechał.
– Gdzie jest twój Mark? – rzucił, opierając się o przystanek.
– Nie wiem, nie spędzam z nim każdej minut dnia – odparł sucho.
– Och, doprawdy? Przecież zawsze lubiłeś kontrolować wszystko – parsknął.
– Nie przypominam sobie – posłał mu sarkastyczny uśmiech.
– Nie przypominasz? Stale wypisywałeś czy jestem już w domu, czy jadłem, co robię.
– Robiłem to, bo się o ciebie martwiłem.
– Byłeś irytujący.
Donghyuck nie chciał przyznać, ale te słowa trafiły w jego czuły punkt. Kiedy się do kogo przywiązywał, zwracał dużo uwagi na ich samopoczucie. Miał w zwyczaju pytać, czy już jedli, żeby w razie wypadku kupić lub przygotować coś samodzielnie. Faktycznie, często pytał Jihyeona, czy jest już w domu, ale tylko dlatego, że się o niego martwił. Swego czasu chłopak chodził po szkole do pracy i wracał późno, a mu zależało na tym, żeby dobrze odpoczął i się wyspał.
