zakończone ✓
Po zerwaniu z chłopakiem Donghyuck nie dość, że zostaje wkręcony w dziwnego rodzaju klub przez swoich przyjaciół, ale wchodzi też w układ z Markiem.
A później łamie każdą jego zasadę.
pobocznie: nomin
start: 30.06.21
end: 17.11.21
™ T...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Donghyuck opierał głowę o dłoń i oglądał, co działo się na zewnątrz. Siedział na swojej ostatniej lekcji, którą była matematyka. Teoretycznie powinien słuchać i robić notatki, ale praktycznie wiedział, że pan Yang nie zwróci mu uwagi. Był jedynym reprezentantem szkoły w olimpiadzie i chłopak zauważył, że nauczyciel upewniał się co jakiś czas, czy nie chce może zrezygnować.
Z okna miał idealny widok na szkolne boisko, na którym ponownie dostrzegł Marka i Jaemina. Znowu byli z tym chłopakiem i o ile nie myliła go pamięć, miał na imię Jisung. Gdzieś w środku zazdrościł im ukończonych już lekcji, bo sam najchętniej wstałby i wyszedł.
– Donghyuck, jesteś chętny do rozwiązania przykładu? – usłyszał.
Chłopak spojrzał na tablice i po szybkim przeskanowaniu cyferek przytaknął. Nawet gdyby nie chciał, musiałby tam iść.
Jeszcze w połowie rozwiązywania zadzwonił dzwonek, który uratował go przed staniem przy tablicy. Chłopak westchnął ciężko, umył ręce brudne od kredy i podszedł do ławki, żeby zabrać swoje rzeczy.
– Donghyuck, zaczekaj moment, dobrze?
Kiedy cała klasa wyszła, on stanął przy biurku, czekając na informacje, jakie ma dla niego mężczyzna.
– Dwie sprawy – rozpoczął – Olimpiada będzie szóstego czerwca.
– Idealny prezent na urodziny – stęknął.
– Jesteś świetnym uczniem, więc powinno pójść Ci dobrze – przytaknął – Wierzę, że możesz zdobyć nawet pierwsze miejsce. Wtedy urodziny nie będą takie złe.
– Może ma pan rację – mruknął – A jaka jest druga sprawa?
– Twoja mama jest pisarką, prawda?
Chłopak przytaknął niepewnie, patrząc na niego podejrzliwe. Ze świadomością, że Yang jest byłym chłopakiem jego mamy, zdecydowanie bardziej zwracał uwagę na jego słowa.
– Prawda.
– Przeczytałem jej książkę. Mógłbym prosić o autograf? – uśmiechnął się – Jestem wielkim fanem.
Mężczyzna wyciągnął w jego stronę wspomnianą książkę, a on szybko złapał ją i wrzucił do plecaka. Nie była to pierwsza sytuacja, bo już kilka osób ze szkoły i jego nauczycielka angielskiego prosili o to samo.
– Postaram się oddać już jutro.
– Dziękuję bardzo – pokiwał głową – Jesteś wolny, dowidzenia.
Donghyuck skinął głową na pożegnanie i szybko wyszedł z klasy. Jego celem było dotarcie na szkolne boisko, na którym był Mark ze swoimi znajomymi. Po wyjściu ze szkoły uderzył w niego podmuch wiatru, który w obecne upały był jak błogosławieństwo. Zobaczył, że cała trójka nadal jest w tym samym miejscu i rzuca na zmianę do kosza, śmiejąc się do jakiś czas.
