Ignorance or love (Yuta Nakamoto) PAUSED!

15

2 εβδομάδες μετά

Y/N's p.o.v. (point of view)

  Σήμερα είναι αργία, πράγμα που σημαίνει πως από το πρωί ήμουν όλη μέρα στο σπίτι. Καθόμουν στο δωμάτιο μου μπροστά από την τηλεόραση και μούχλιαζα για ώρες, τρώγοντας ο,τι είχε το ψυγείο. Είχα τελειώσει από χθες τα μαθήματα μου, οπότε αυτό δεν ήταν κάτι που με ανησυχούσε.

  Μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες, δεν έχουν γίνει και πάρα πολλά. Στην παρέα μας επικρατεί η ίδια κατάσταση με πριν.

  Βέβαια, υπάρχουν κάποιες μικροδιαφορούλες...

  Ο Jungwoo λείπει συνέχεια από τις βόλτες μας, διότι βρίσκεται συνέχεια με την Suzi. Επίσης, ο Mark είναι συνεχώς κι εκείνος εξαφανισμένος. Έχει αποβλακωθεί τόσο πολύ από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που δεν απαντάει καν στα τηλεφωνήματα μας καμιά φορά.

  Ο Haechan έχει μείνει ίδιος και απαράλλαχτος. Έχω ακούσει πως οι αρχαίοι έλεγαν πως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Είμαι σίγουρη πως όταν το έλεγαν αυτό, παίρναν ως παράδειγμα τον Haechan και όχι τον μέσο κανονικό άνθρωπο.

  Από την άλλη, εγώ με τον Doyoung έχουμε αποκτήσει μια πάρα πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Μέρα με την μέρα ερχόμαστε και πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Κι όσο πιο κοντά ερχόμαστε, τόσο πιο πολύ εγώ τον ερωτεύομαι.

  Το θέμα είναι πως ακόμα είμαι ερωτευμένη και με τον Yuta. Δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Και να ήθελα, δεν γίνεται. Όλη την ημέρα δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.

  Μέσα στην τάξη, οπότε γυρίσω και τον δω να με κοιτάει, αλλάζει κατευθείαν βλέμμα και γυρίζει το κεφάλι, προσποιούμενος πως δεν συνέβη τίποτα. Όταν, όμως, δεν τον κοιτάζω πια, καρφώνει ξανά το βλέμμα του πάνω μου.

  Πρέπει να πάρω μια απόφαση. Δεν γίνεται να είμαι ερωτευμένη και με τους δύο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Νομίζω, από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που έχει να πάρει κάνεις.

  Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω, άκουσα τον ήχο κλήσης του κινητού μου και έβαλα το χέρι μου στο κομοδίνο για να το πιάσω. Το έφερα κοντά μου και απάντησα στην κλήση του Haechan.
Y/N:Ναι;, είπα με μια βαριεστημένη φωνή.
H(Haechan):Πού είσαι; Θέλω χάρη!, φώναξε εκείνος.
Y/N:Σιγά ρε! Με ξεκούφανες! Τι χάρη θες;
H:Θέλω να έρθεις εδώ να με βοηθήσεις να παραγγείλω κάτι!
Y/N:Τι, δηλαδή;
H:Έλα και θα δεις! Σε δέκα λεπτά να είσαι εδώ! Γεια!, είπε και το έκλεισε.