Picasso

Hoofdstuk 6

Monica rent van de trap af. 'Mama! Waar zijn mijn witte schoenen?'

'Ga je je goeie schoenen aandoen?' Haar moeder loopt de gang in. 'Zou je dat wel doen?'

'Kijk dan.' Monica gaat voor de spiegel in de gang staan en haar moeder kijkt over haar schouder mee.

'Wat moet ik zien?'

'Mijn outfit.' reageert Monica. Haar moeder is even stil.

'Mooie blouse, nieuw?' zegt zij, voordat Monica ook maar iets kan zeggen.

'Ja! Ik heb hem een paar weken geleden met Sara gekocht in de stad.'

Het is een lichtroze blouse, daaronder heeft Monica een lichte spijkerbroek gedaan. Ze heeft zelfs sieraden omgedaan, wat ze normaal nooit doet.

'Oh, mijn ketting met die drie roze parels zou hier ook mooi bij staan.' reageert haar moeder. 'Ik denk mooier dan die ketting die je nu om hebt.'

'Mag ik die om?'

'Zeker, die zal ik zo even pakken.'

'Maar wat ik wilde zeggen.' Monica wijst naar haar outfit en dan naar haar zwarte schoolschoenen. 'Dit gaat niet, toch?'

'Nee, daar heb je wel gelijk in. Ik weet alleen niet waar je witte schoenen zijn.'

'Staan die niet hier in de kast?'

'Volgens mij heb ik ze laatst boven in jouw kast neergezet.'

Monica zucht. 'Terug naar boven dan.' Ze rent de trap weer op en achter haar aan loopt haar moeder.

'Hè, gaat Monica uit?' Florian loopt zijn kamer uit net op het moment dat Monica andere oorbellen in doet om bij de ketting te matchen.

'Nee?' reageert ze. 'Ik heb een verjaardag van Sara.'

'Ah jammer, ik had je wel eens in de club willen zien.' grijnst Florian. 'Ik heb jou nooit dronken ofzo gezien.'

'No way.' reageert Monica. 'Ik ga verstandig om met mijn geld.'

'Ik betaal ook niks.'

'Jij laat je alles aandragen zeker.' Ze doet de deur van de badkamer dicht en loopt naar haar kamer.

'Ik heb goede vrienden daarvoor.'

'Ah, Milan Andrei en zijn drugsimperium zeker.'

Florian lacht. 'Wie weet. Ga zelf betere vrienden zoeken dan, jouw vriendinnen gaan ook voor Milan.'

'Hoe- bedoel je?' Monica draait zich om.

'Die rijke vriendin van jou is al ten prooi gevallen aan Milan.' Florian hangt in de deuropening. 'Dat is jammer voor jullie reputatie.'

'Sukkel', is de enige reactie die ze kan uitbrengen op het feit dat hij Sorina beledigt, maar ook op de woordkeuze die hij gebruikt. Ten prooi gevallen aan.

Monica trekt de kast open en zoekt naar de schoenendoos met haar witte schoenen. Die vindt ze, helemaal bovenin de kast, en ze trekt de schoenen aan. Ze wil niet te lang nadenken over wat Florian zei.

'Hè Florian', Mama komt haar slaapkamer uit. 'Jij bent voor één uur vannacht thuis, anders kom je er niet meer in.'

'Jezus, wat vroeg.' bromt Florian. 'Dan is het nog niet eens begonnen.'

'Je zorgt maar dat je er bent, want van praktijken zoals vorige week ben ik ook niet gediend, fără comentarii.' roept mama hem nog achterna. 'Monica is ook voor één uur terug, dat kun jij ook.'