Picasso

Epiloog

En zo werd het leven van Monica in een maand volledig op de kop gegooid. Het is cliché om te zeggen dat ze het nooit verwacht had, maar als je de Monica van twee maanden geleden verteld zou hebben dat ze een vriendje zou hebben en iemand bedreigd had met een mes, had ze je vierkant uitgelachen. Het is echter waarheid - het is écht gebeurd. De avond zelf was niet eens het einde van een periode waarin alles anders was, maar slechts het begin. Er zijn inmiddels twee weken voorbij gegaan en er blijven nieuwe aspecten opduiken.

Met alle betrokkenen gaat het goed. Sorina is ongeveer een week erg ziek geweest maar is inmiddels onder behandeling van een dokter in opleiding die onderzoek doet naar impact van korte verslavingen. Sorina knapt zienderogen op en heeft weer evenveel praatjes zoals vroeger. Ze woont weer bij haar vader en het gaat goed. In overleg met de school heeft ze besloten om slechts in enkele vakken examen te doen, de rest zal ze volgend jaar doen. Ze is vaak bij de jongens, vooral overdag. Ze voelt zich niet lekker als ze alleen is en meestal is er bij de jongens wel iemand thuis. Sara houdt haar daarnaast ook vaak gezelschap. Monica gaat sinds twee weken weer naar school en haar leven is aan de oppervlakte zoals het altijd al was - saai. Ook Florian gaat weer naar school, bijna full-time. Hij gaat dit schooljaar niet halen en is akkoord gegaan met blijven zitten, al blijft hij wel naar school gaan.

'Nic, kom je?' Hij steekt zijn hoofd om de hoek. 'De bus gaat eerder hè, we moeten over drie minuten echt gaan.'

Monica doet alleen nog lippenbalsem op en laat die in haar tas zakken, die ze vervolgens over haar schouders slaat. 'Ja, ik kom al.'

Ze rennen achter elkaar de trap af en beneden doet Monica haar schoenen aan. Florian pakt zijn jas en hun moeder loopt naar de keuken toe.

'Als jullie even naar de huistelefoon bellen hoe laat jullie klaar zijn, dan haal ik jullie op.'

'Er rijdt een bus nog hè, om twee uur.' reageert Florian. 'Ik denk dat het niet veel later wordt dan dat.'

'Ja, pas op elkaar.' betuttelt hun moeder.

'Moeder, ik denk dat we allebei inmiddels wel weten hoe de dynamiek 's nachts is.' Florian ritst zijn jas dicht. 'We houden je op de hoogte.'

'Als jullie maar weten dat ik niet ga slapen totdat jullie thuis zijn.' waarschuwt hun moeder nog, als Monica de voordeur open doet. 'En doe Mihail de groeten, zeg dat hij snel komt.'

'Doe ik.' reageert ze. 'We zien je.'

En zo vertrekken de telgen van de familie Albu richting de stad. De jongens geven een huisfeestje, zonder echte reden, en hebben iedereen uitgenodigd - inclusief Sara, Sorina, Monica en Florian. Florian was ook een paar keer bij hen geweest, vooral om nieuwe contacten te maken die hij niet van de straat kent. Hij kan het vooral goed vinden met Marius vanwege een gedeelde interesse in voetbal. Tussen Monica en Florian gaat het langzaam de goede kant op. Monica helpt hem met school en Florian helpt haar met dingen doen die niet school zijn.

Het is de eerste keer sinds de avond in kwestie dat Monica laat buiten is. Het is aardedonker in de slecht verlichte buitenwijken. Het naderende geluid van een drukke weg is het enige teken van leven. De immense stilte brengt haar in gedachten terug naar het verlaten industrieterrein in het noorden van de stad. De gedachte had haar niet meer losgelaten, ze was zelfs even bang geweest dat het een trauma is geworden, maar Mihail had haar gerustgesteld. Het moment heeft diepe, diepe indruk op haar gemaakt, maar is niet traumatisch.

Florian voelt zich beter op zijn gemak in het donker. 'Heb je er zin in?'

'Nou, eerlijk gezegd ben ik wel een beetje zenuwachtig. Ik houd niet zo van feestjes.'

'Ik denk niet dat het heel bijzonder gaat zijn, daar zijn ze veel te braaf voor.' grijnst Florian. 'En ze nodigen jou uit.'

'Ze hadden een veel groter probleem gehad als ze me niet hadden uitgenodigd.' Monica gaat onder de overkapping van de bushalte staan. 'Ik ben saai, maar ik ben wel deel van hun groep.'