Picasso

Hoofdstuk 14

De nieuwe schoolweek is raar begonnen. Morgen is Sorina drie weken vermist en nog zijn er geen tips of andere aanwijzingen binnengekomen over waar ze is. Voor velen het meest onwerkelijke, maar voor Sara en Monica een bevestiging van hun vermoeden, is de vermissing van Milan. Ook hij is al ruim twee weken niet meer gezien door zijn vrienden, van wie er één een relatie heeft met Daniela. Via die manier was Monica het te weten gekomen. Als Milan én Sorina vermist zijn, kan het geen toeval meer zijn.

'Het kan gewoon niet.' mompelt Sara nogmaals. Deze zin herhaalt ze al sinds maandag, nadat Monica haar heel globaal iets vertelde over het verhaal van Mihail. Ze moet nog steeds met hem verder praten over concrete aspecten die kunnen helpen in de zoektocht naar Sorina, maar dat terzijde.

'Als Mihail toch zegt dat het perfect mogelijk is dat Milan haar actief mee de straat op gekregen heeft, dan is het minstens een optie die we moeten bekijken.' zegt Monica tegen haar.

'Maar dan nog, dat kan niet zo zijn. Het kan niet zo zijn dat hij zover weggezakt is en onze beste vriendin daarin meegenomen heeft.' Sara geeft een klap op de tafel van frustratie. 'Ik wil best geloven dat hij iets weet, maar niet dat hij de dader is.'

'Geef dan nog eens een suggestie waar zij is.' bromt Monica. 'Of waar Milan is, wat mij betreft. Hij is niet in Feleacu.'

'Maar hoe zeker weet je dat Sorina bij Milan is?' zegt Sara. 'Milan kan bij vrienden zijn, en Sorina-'

'Ja, waar is Sorina?' roept Monica. 'Waar kan ze anders zijn dan waar hij is? Ze zou het geen seconde op straat uithouden zonder bescherming.'

'Jij praat ook ineens alsof je er enig verstand van hebt.' zucht Sara.

'Ik heb toch gehoord wat Mihail zei. Ik ga niet alle details delen maar hij heeft veel gezegd over hoe de straat werkt en ik geloof hem volledig.'

Sara zucht. 'Ik hoop niet dat ze gevaar loopt, dat is wat ik kan zeggen.'

'Als Milan bij haar is en ze zijn op straat, kan ik alleen maar hopen dat hij haar echt beschermt.' Monica neemt nog een slok water, gooit de fles in haar tas en rekt zich uit.

'Is dat het einde van deze conferentie?' vraagt Sara. 'Is het alweer tijd?'

'Ik vrees dat jij alweer naar Duits toe moet.' lacht Monica. 'Dan ga ik lekker naar huis.'

'Heb jij niet nog Engels vanmiddag?'

'Valt uit, omdat de deadline van de paper vandaag is.' Ze pakt haar tas en slaat haar benen over de bank heen. 'Dus ik ga mijn groepsgenoot even ophalen uit de bibliotheek en het afmaken.'

'Vandaag al? Oepsie.' Sara staat op. 'Dat wordt nog even bikkelen vanavond.'

'Succes, je kunt het.' lacht Monica. 'Ik spreek je morgen.'

'Als je een nieuwe ingeving hebt over de kwestie: app me, alsjeblieft.' reageert Sara nog.

'Ja ja, komt goed.' Monica legt haar rugzak over haar schouders en loopt vanuit de kantine het trappenhuis in. Ze loopt richting de bibliotheek en loopt links de hoek om. Mihail en Marius zitten naast elkaar en lijken met een gedeeld project bezig te zijn. Ze zijn samen op hetzelfde A3-papier aan het schrijven, in elk geval.

'Monic!' Marius is de eerste die haar ziet en hij steekt hartelijk zijn hand op. Mihail draait zich om en kijkt haar aan.

'Hè, was je er al?' vraagt hij. 'Ik had helemaal al niet door dat de tijd zo snel ging.'

Ze fluisteren. Net als de bibliothecaresse iets wil zeggen van het volume staat Mihail op. 'Ik ga al.' zegt hij in haar richting. Zijn jas hangt over een andere stoel en hij trekt die aan. Monica probeert te kijken wat ze samen aan het schrijven waren, maar Marius heeft het papier dan al opgevouwen. Ze wacht tot Mihail klaar is en groet Marius.