Picasso

Hoofdstuk 22

Het is woensdagmiddag, vlak na twaalf uur. De jongens zijn eigenlijk allemaal in slaap gevallen, met uitzondering van Sebastian die om 9 uur 's ochtends een college had. Monica is ook in slaap gevallen, maar wordt wakker van iemand die over de krakende plank in de keuken loopt. Het is Sorina, nog altijd gehuld in de schamele kleding die ze aanhad toen ze haar vannacht binnen brachten. Monica rolt zichzelf uit Mihails greep op de vloer en klimt overeind.

'Nic!' zegt Sorina zacht, om de anderen niet te wekken. 'Ik ben zo blij dat ik hier ben.'

Monica loopt op haar af en ze geven elkaar een stevige knuffel. 'Ik kan me niet half beseffen wat er vannacht gebeurd is, maar ik ben zo blij dat je hier bent.'

'Jullie hadden echt op geen betere tijd kunnen komen.' verzucht ze. 'Het was- verschrikkelijk.'

'Ga even op de bank zitten, je ziet eruit alsof je van je stokje gaat zo.' Monica leidt Sorina richting de bank.

'Straks maken we iemand wakker.' reageert ze angstig.

'Sebas is al wakker en Mihail moest sowieso al wakker worden.' reageert Monica.

'Mihail is al wakker.' Van achter hen klinkt een slaperige stem.

'Dat bedoel ik.' reageert Monica.

Sorina kijkt hem na als hij naar zijn kamer loopt om een andere trui aan te trekken.

'Ik vind het wel jammer dat ik de ontwikkeling van jullie relatie gemist heb.' lacht ze. 'Ik was graag bewust bij jou verliefd zijn geweest.'

'Mijn hele verliefd zijn werd overschaduwd door jou met je verliefdheid op Milan.' reageert Monica.

'Oke, dan kan inderdaad best kloppen, het was inderdaad hetzelfde moment.' reageert ze. 'Sorry, daarvoor.'

'Ik had al door dat ik je niet kon tegenhouden, dus kon ik in stilte opereren.' grijnst Monica. 'Sara is er op een gegeven moment ook gewoon achter gekomen.'

Sorina lacht even maar kijkt daarna weer serieus. 'Ik had nooit verliefd moeten worden op Milan, hij heeft me er volledig ingeluisd.'

Monica kan geen tactische vraag bedenken om te stellen zonder dat ze misschien iets verkeerd zegt. Net op dat moment komt Mihail zijn kamer weer uit, hij gaat op de losse stoel naast de bank zitten.

'Hoe voel je je?' vraagt hij aan Sorina. 'Fysiek, vooral.'

'Ik voel me een vaatdoekje, om heel eerlijk te zijn.' reageert Sorina. 'Heel slap en ik heb hoofdpijn.'

'Gebruikte je veel?' vraagt Mihail weer. 'En wat gebruikte je?'

'Ik niet zoveel, vooral hasj en cocaïne.' reageert Sorina. 'Soms MDMA.'

Mihail knikt. 'Alleen van cocaïne afkicken gaat wat vervelend worden, de rest is te doen.'

'Ik wil nooit meer aan de drugs, echt nooit meer. Ik ga zelfs stoppen met roken, dat zweer ik.' zucht Sorina. 'Dit wil ik nooit meer meemaken.'

'Het afkicken is een proces van een paar weken, er gaat tijd overheen. In die tijd is het heel belangrijk dat je wegblijft bij alles waar je verslaafd aan was.' geeft Mihail mee als tip. 'Je mag hier al die tijd blijven als dat helpt, maar ik kan me ook voorstellen dat je naar je vader wil.'

Sorina knikt. 'Ik wil sowieso zo snel mogelijk naar mijn vader.'

'Ik zal hem zometeen even een berichtje sturen.' reageert Monica. 'Dan moet ik eerst mijn telefoon even zoeken.'

'Ik moet toch eerst nog even bijkomen.' reageert Sorina. 'Ik ben kapot.'

'Hoe voel je je mentaal?' vraagt Monica. 'Je herhaalt heel vaak dat het verschrikkelijk was, in welk opzicht?'