Picasso

Hoofdstuk 11

Het meest bewonderenswaardige aspect van het systeem van openbaar vervoer in Cluj-Napoca is dat er soms bussen verdwijnen. Dan bedoel ik: verdwijnen in de zin van het helemaal niet op komen dagen.

'Welja.' zucht Monica, als ze op de site van de busmaatschappij ziet dat de bus, die al een kwartier te laat was, helemaal is uitgevallen. Natuurlijk overkomt haar dit weer, de vorige keer was ook al weer opvallend lang geleden. Ze heeft nu twee keuzes: tien minuten naar de volgende halte lopen in de hoop dat ze de volgende M24 nog haalt, of gewoon nog een kwartier hier wachten op de M23. Als ze de M24 nog haalt is ze tien minuten te laat op school, en anders een kwartier. Haar eerste les is Engels, waar op het moment niet veel spannende dingen gebeuren. Ze appt Mihail.

'Ik ben iets later bij Engels, de bus rijdt weer niet.'

Omdat ze niet verwacht dat hij meteen reageert legt ze haar telefoon op haar schoot. Meteen daarna pakt ze hem weer om te constateren dat Sorina afgelopen zaterdag voor het laatst online geweest is. Het is nu donderdag, precies een week nadat Monica en Sara haar voor het laatst zagen - maar ook de laatste dag dat ze thuis geweest is. Ze is al een week weg en nog heeft niemand iets van haar gehoord. De gedachte dat ze misschien wel dood is heeft Monica de hele nacht wakker gehouden.

'Nou, ik denk dat er helemaal niemand bij Engels komt, ben tot nu toe de enige'

Ze lacht. Natuurlijk is er niemand bij Engels, iedereen is te druk met het maken van de opdracht. De deadline is over een week, maar Monica heeft nog niet echt de indruk dat haar klasgenoten er druk mee bezig zijn. Daarnaast weet Monica dat er voor sport een uitje is naar de lokale voetbalclub. Mihail stuurt nog een appje.

'Gezellig, alleen met mevrouw Smith'

Monica reageert met lachende emoji's en stopt haar telefoon weg. De bus komt niet veel later aangereden. Omdat hij precies tussen twee schooluren in rijdt, is het in elk geval rustig. Precies zeventien minuten te laat klopt ze op de deur van het lokaal.

'Ah, miss Albu.' groet mevrouw Smith vriendelijk.

'Goodmorning.' Ze doet de deur achter zich dicht. Mihail is niet helemaal alleen, maar de opkomst is tragisch. Mihail haalt zijn jas van de tafel naast zich af zodat ze daar kan gaan zitten.

'Nou, de opkomst is hoog.' bromt ze zacht.

'Altijd.' lacht hij. 'Ik ben allang blij dat je er bent.'

'Die bussen, je gelooft het niet.' zucht ze.

Na de les zijn ze samen onderweg naar de volgende les.

'Je ziet er vandaag echt mooi uit.' lacht Mihail. 'Roze staat je echt heel mooi.'

Ze lacht. 'Dankjewel.' Ze voelt dat haar telefoon trilt omdat iemand haar appjes stuurt.

'Welke kleur staat bij beter, groen of blauw?' vraagt hij aan haar, als ze het lokaal Roemeens binnenlopen. 'Ik vraag dit voor Sebastian.'

'Hoezo?' lacht Monica. 'Kiest hij kleding voor je uit?'

'Hij heeft meer inzicht in mode dan ik, en ik wil er ook niet zo bijlopen als Marius.'

Ze schiet in de lach. 'Nee, gelijk heb je. Ik vind dat donkere kleuren je mooi staan, dus blauw en donkergroen. Ik vind jouw stijl in het algemeen mooi.'

'Dank, dank.' grijnst hij. 'Ik doe er dan ook heel erg mijn best voor.'

'Nou, kennelijk niet dus.' lacht ze.

'Ik pak een trui uit de kast en als Sebastian zegt dat het niet goed is, pak ik een andere trui uit de kast.' lacht hij. 'Dat is alles.'

'Jullie zijn ook zo'n stel daar in dat huis.' zucht ze.