Picasso

Hoofdstuk 8

'Sorry nog voor dinsdag.' Mihail en Monica lopen samen de bus uit richting het schoolgebouw. Het is vroeg op de ochtend, de eerste scholierenbus zat vol en ze hebben elkaar niet eerder kunnen spreken.

'Sorry waarvoor?' vraagt Monica. Ze probeert heel hard na te denken over wat er dinsdag gebeurd is.

'Toen we in de bus naar huis zaten, wat Sonia allemaal zei.'

'Oh-' Monica moet direct terugdenken aan het moment waarin Sonia letterlijk zei dat ze Mihail en haar koppelt. Ze verschiet van kleur.

'Of je moet zeggen dat je het niet erg vond.' Omdat ze toch veel te vroeg zijn, stopt Mihail met lopen op het pleintje voor de ingang.

'Ik, eh-' Monica haar brein kan niet bij het rationele deel van zijn functioneren en ze gist naar woorden. 'Ik denk er niets bijzonders van?'

'Je bent heel erg rood.' Hij leunt tegen een bankje.

'Dat moet je nu niet zeggen.' Monica lacht ongemakkelijk door de spanning die door haar lichaam giert.

'Oké, dan neem ik het initiatief.' Hij lacht wat klein. 'Ik vond het niet erg, dat Sonia dat zei.'

Monica haar hart stopt met kloppen en ze voelt het bloed wegtrekken uit haar gezicht. Hij vindt haar leuk, hij vindt haar leuk.

'Ik misschien ook niet.' stamelt ze.

'Misschien?' lacht hij. Haar hart slaat over.

Monica moet lachen. 'Hallo, ik kan nu toch niet meer nadenken.' Ze is eerlijk, omdat ze weet dat hij het toch al wel doorheeft. Na een paar seconden zegt ze;

'Nee, ik vond het ook niet erg dat ze dat zei.'

Hij lacht. 'Sonia ziet het al-tijd.'

'Heeft ze echt altijd gelijk?' vraagt Monica.

Mihail knikt.

'Ja, ik vind je best leuk.' Een grote last valt van haar af als ze die woorden uitspreekt terwijl ze hem aankijkt.

'Ik jou ook.' Hij lacht klein. 'Toen Sonia het dinsdag zei, zag ik het pas.'

Monica glimlacht. 'Ik sinds ik jou vroeg om samen te werken voor Engels.'

'Ik wist het.' Hij staat weer op. 'Niet te geloven, dat Picasso ons zou samenbrengen.'

'Nouja, dan heeft Picasso toch een grotere invloed gehad op de hedendaagse geschiedenis dan mevrouw Smith had kunnen voorspellen.' reageert Monica gevat.

Mihail lacht. 'Ik zou dat als zesde punt bij de laatste opdracht zetten.'

'Ik ga zo meteen voor je noteren.'

Als ze de school binnen lopen, moeten ze bij elkaar weg omdat ze verschillende lessen hebben.

'Zullen we morgen na school afspreken? Deels voor Engels, deels om elkaar wellicht vaker te zien?' Mihail kijkt haar aan, Monica moet heel iets omhoog kijken om hem ook aan te kijken.

'Ja, lijkt me leuk.' reageert ze. 'Volgens mij hebben we samen les.'

'Na het vijfde uur.' zegt hij. 'We kunnen wel naar mijn huis toe, is dat goed?'

'Ja, dat is prima!'

'Ik spreek je, ja?' Hij lacht en Monica moet automatisch ook lachen.

'App me maar.'

'Ga ik zeker doen.'

Ze zwaaien elkaar uit en snel loopt Monica naar haar les geschiedenis, die ze niet samen heeft met Mihail. Tijdens die les is ze er helemaal niet bij met haar hoofd, omdat haar hersenen alleen maar kunnen nadenken over wat er gebeurd is op de dag dat ze het het minst verwachtte.