Picasso

Hoofdstuk 18

De zon schijnt. Het is opvallend warm voor de tijd van het jaar, volgens het weerbericht kon het over de 20 graden worden. De periode nadert zijn einde en Monica kan het zich permitteren om voor de tweede keer deze week niet met school bezig te zijn. In haar tussenuur zit ze met Mihail in het gras in het park. Eerder dit uur zijn ze naar het centrum gegaan om een ijsje te halen. Formeel zou de tent allang gesloten zijn omdat de winter nadert, maar de eigenaren hebben toch besloten om deze warme dagen nog even mee te pikken.

'Dit is dus een voorbeeld van klimaatverandering.' mompelt Monica, nadat ze over het weer gesproken hebben. 'Vorige week was er nachtvorst en nu zitten we zonder jas in de zon.'

'Landklimaat, grote hoogten en diepe dalen.' reageert Mihail.

'Nee, dat gaat over variatie tussen seizoenen, niet binnen seizoenen. Dit bipolaire weer heeft met iets anders te maken.' zegt ze. 'Toch?'

'Lieve schat, ik denk dat jij degene bent die hier meer verstand van heeft dan ik.' lacht hij. 'Aardrijkskunde valt echt niet onder mijn kwaliteiten.'

'Nee, jij bent zo'n economie-type.' reageert ze. 'Ik heb niet eens economie.'

'Ik vind economie niet per sé makkelijk, maar wel interessant.' Mihail plukt een sprietje gras. 'Ik vind talen ook leuk, maar dat kan ik niet. Jij wel.'

'Hm.' Monica neemt een slok water. 'Ik weet niet wat ik zou willen, qua opleiding.'

'Ik weet het ook nog niet, maar ik moet volgend jaar ook nog de liceul doen.' zucht hij. 'Zo'n vaag jaar zoals Marius om wiskunde en Engels in te halen.'

'Oh ja, dat is waar.'

'Maar dat zijn allemaal zorgen voor later.' lacht hij.

'Had je ooit verwacht dat je zo goed terecht zou komen?' vraagt ze. 'Ik bedoel, je hebt een weg in het leven gevonden.'

'Ik denk dat niemand verwacht had dat we allemaal ooit nog op de rails zouden komen. Ik weet wel dat ik bij degenen hoorde die het meest succes hadden wat betreft academische carrière.' zegt hij. 'Ik werd zestien in Praag, ik houd er uiteindelijk 2,5 jaar vertraging aan over omdat ik per sé de liceul ook wilde doen.'

'Ik heb echt zoveel bewondering voor jou, voor jullie allemaal.' reageert Monica.

Hij glimlacht. 'Elke dag is een strijd, maar zoals Marius laatst al zei, we hebben genoeg dingen om dankbaar voor te zijn. Iedereen is anders en iedereen maakt andere stapjes, maar niemand is slecht terecht gekomen.'

'Wauw.' knikt ze. Het is even stil en in de stilte kijkt ze om zich heen. In dit deel van het park is het rustig, achter de vijver zitten maar een paar mensen.

'Ja, en dat jij op mij afstapte was natuurlijk een volledige verrassing.' zegt Mihail. 'Dat had ik niet aan zien komen.'

'Was je er klaar voor?' vraagt ze. 'Je leek me toen volwassen genoeg, maar met de kennis van nu kan ik het me ook voorstellen als je er helemaal niet klaar voor was.'

'Ik weet het niet.' zegt hij eerlijk. 'Ik wilde altijd al een relatie, ik zag Vali en Aemilia op zo'n mooie manier met elkaar omgaan, en Katarina en Tiberiu, Timotei en Sonia... ik wist alleen niet waar ik iemand ging vinden en ik was ook niet op zoek.'

'Sara heeft ooit tegen mij gezegd dat ik misschien op jouw afstapte als jaloezie op Sorina en Milan. Dat ik daar zo boos van werd dat ik het zelf goed wilde doen.' Monica draait haar hoofd iets zodat de wind door haar haar waait.

'Denk je dat?' vraagt hij.

'Ik ga niet zeggen dat het er niks mee te maken heeft. Ik was namelijk ook totaal niet op zoek naar jongens of een relatie, het overviel mij ook.'