"Kıskandın mı yoksa?" derken onu taklit ediyordum. Benim aksime katı ifadesini bozmadı.
"Kıskanmaya hakkım yok."
Pekâlâ, böyle bir cevap beklemiyordum.
"Beni terk ederken sana dair hissedebileceğim her şeyin hakkını benden aldın. "
Boğazıma bir y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tenime yazılmışsın Elimden ne gelir
İçime kazınmışşın Beynim Kalbime yenilir..
🕷
■][■][■
6. Bölüm
"Hadi gel" diyerek uzattığı elini tutmak istemiyordum. Sürekli olarak yakınıma girmesini, sigarayla karışık ağır parfümü solumayı ve yüzündeki gülümsemeyle bana dikkatle bakmasını istemiyordum. Ben bu adama dair her şeyden sadece rahatsız oluyordum.
Ne zaman eli belime yakın bir yere dokunsa refleksle uzaklaştırıyordum ki yine aynısı oldu. Parmaklarını belimde hissettiğim gibi tutuşundan sıyrılmıştım.
Çünkü ileri gidiyordu.
Çünkü belime elini koymasına izin vereceğim tek adam burada bile değilken onun bunu yapması bana kendimi berbat hissettiriyordu.
Atmaca beni belimden kendine ne zaman çekse nefesimi keserdi. Hele bunu yaparken ne yaptığının farkında bile olmadığı zamanlarda en çok o anlarda seviyordum.
Öfkeliyken farkında olmadan yaklaşırdı. Kavganın sonraki saniyesinde o bana bağırırken benim onu yüzünü yakın bir mesafeden nasıl dikkatle izlediğimi fark etmezdi. Fark ettiğinde ise sakinleşiyordu.
Biz sürekli kavga ederdik. İlk tanıştığımız zamanlarda da seneler sonra bugün bile. İnatçıydı, ben daha fazlasıydım. Öfkeliydi, ben daha fazlaydım.
Aşıktı, ben daha aşıktım.
Biz olduğumuz haliyle güzeldik. Olması gerektiği gibi değil olduğumuz gibiydik. Kavga etmeyi bildiğimiz gibi barışmayı da biliyorduk.
Yani eskiden, öyleydik.
Gururundan tek arkadaşına kırıldığını söyleyemecek bunun yerine saçlarını kesmeyi tercih eden on beş yaşındaki Meva bir gün bir adama gurur yapamayacak kadar aşık olacağını duysa inanmazdı.
Çünkü ona göre gururundan ölmeliydi insan yine de eğmemeliydi başını kimsenin vicdan mahkemesinde yargılanmak üzere.
Atmaca karşısında boynumu eğmek ise beni korkutmuyordu. O başımı dik tutmam için destek olacağından belki hep beni düştüğüm yerden kucağına alıp yaralarımı sardı diye belki. Bir şekilde o benim kendimde çözümsüz gördüğüm tek zaaftı.
