A Sweet Escape (UNDER REVISION)

17

"Jairrus!"

Dali-dali akong tumakbo at hinila siya papunta sa gilid ng kalsada. I immediately hugged him. My eyes are wide opened as I watch the car bumped to the truck.

It reminds me of what happened before. Biglang sumakit ang ulo ko habang ang luha ko ay nagsimula nang magbagsakan. Bloods. Wounds. Injuries. Car accident. Cries.

I placed my hand over my chest as I barely breathe. Bakas ang gulat at pag-aalala sa hitsura ng lalaki. He handed me an inhaler kaya naman agad ko iyong kinuha.

Tumakbo ako palapit sa aksidente at ibinalewala ang nararamdaman. There are lives that need to be save. I feel a bit better, anyway.

"Call an ambulance!" I shouted.

May narinig akong iyak ng sanggol kaya naman agad kong hinanap iyon. Nang mapagtantong sa loob iyon ng kotse, humanap ako ng bato at dahan-dahang sinira ang bintana. Jairro helped me opened the door and get the baby.

"Are you a doctor?" someone asked.

"Does it matter when saving people who are on the brink of death?" I asked annoyingly.

"Of course, Miss. How could you save lives if you know nothing?" saad pa niya ngunit hindi ko na iyon pinansin dahil dumating na ang ambulansya. I was barely breathing kaya kinuha nila ang bata sa akin.

"Yes, I was a first aider," mahinang sagot ko sa doctor nang magtanong ito.

"Guess, you're a stubborn one," wika nito bago sila umalis. Aba't nang-insulto pa!

Inalalayan ako ni Jairrus sa isang tabi. Hinihilot ko pa ang sentido ko nang sa isang iglap ay bigla na lang nandilim ang paningin ko.

"Gladly, you're awake," rinig kong sabi ni Nanay na nasa harap ko. Dali-daling lumabas si Jai at may tinawag habang nanatiling pirmi ang titig sa akin ni Nanay. "Pansin kong . . . hindi ka bumili ng sanitary pads mo nitong nakaraang buwan," wika pa niya. "Nabanggit din ng mga kaibigan mo na nakakatulog ka sa klase."

I remembered sleeping in class. Bukod sa mga gawaing bahay, late na rin akong nakakauwi dahil sa trabaho kaya lagi akong kulang sa tulog. Aish. Hindi ko siya maintindihan. Anong ipinupunto niya?

"Great! You're awake," rinig kong sabi ng doktor na nasa harap ko na. "Nothing serious happened to you. Your baby's okay. Normal lang naman ang mahilo sa buntis," dagdag pa niya habang tinitingnan ang chart niya.

I blinked countless times. "B-buntis?" I stuttered. Tumingin ako sa gilid ko at nakita si Nanay, at Jairrus na gulat din. Ang naaalala ko ay nahilo ako dahil sa aksidente kanina. Ano naman ang pinagsasabi nito? Imposible! But . . . we did it once.

"Yes. You're almost four weeks pregnant, Miss Adiver. Congratulations!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil doon. I supposed to feel happiness but I can't. Nabiningi yata ako dahil hindi ko na naririnig ang mga sinasabi nila. Kita ko ang pagkausap ng doktor kay Nanay bago ito umalis. Nakita kong lumabas muna si Jai at kami na lang ni Nanay ang naiwan dito.

"Hindi ka pa ba natuto sa nagawa ko, Yezhua?" tila nagpipigil ng galit na saad niya. "Anong pagkukulang ko?" naluluhang tanong pa niya. Nahihimigan ko ang pagsisisi at pagkadismaya niya.

May pumatak na luha sa pisngi ko kaya naman agad ko iyong pinalis. I opened my mouth but nothing came out. I inhaled and exhaled some air. "Sorry, Nay. Sorry." I sobbed. I said it over and over while crying. "P-Please, huwag mong isiping kasalanan mo. You raised a kind and good daughter. I-I was . . . I . . . It . . . This is all my fault," umiiyak na sambit ko.

Naramdaman ko ang pagyakap niya sa akin habang hinahagod ako. Jairrus came in with our father.

"P-Please, don't tell anyone," I pleaded, and hold on my hair. "Please . . ." I uttered helplessly.