A Sweet Escape (UNDER REVISION)

20

"Sigurado ka na ba sa desisyon mo?" tanong ni Mister Emil.

Tumango ako. "Opo. Kasi sa huli, malalaman at malalaman din naman niya, 'di po ba?"

I inhaled a large amount of air then, exhaled. They rent a cab for me.

After what happened to me at school, hindi na ako mapakali. Ang daming tanong na tumatakbo sa isip ko. Lagi akong kinakabahan sa tuwing may napupuna sila sa mga paunti-unting pagbabago ko. Matapos akong mahimatay, napagtanto kong . . . wala talagang lihim na hindi nabubunyag. Natatakot man pero . . . sa tingin ko ay kailangan na talaga niyang malaman.

Habang papalapit nang papalapit ang sinasakyan ko sa condo, mas lalong bumibilis ang pintig ng puso ko. At kahit may aircon ang sinasakyan ay para akong naliligo ng pawis. My hands are shaking.

Nakailang buntong hininga na rin ako.

I took my phone out and just browse social media to distract myself.

Habang nag-scroll, may nahagip ang mga mata ko. At sa isang iglap, naramdaman ko na lang ang pagbagsak ng selepono ko.

I just felt stabbing pain in my throbbing heart. I clenched my fist as I try to stifle my emotions. Nang makarating ay agad akong bumaba, at sumakay sa elevator.

Kahit nangangamba ay itinuloy ko pa rin ang paglalakad ko. Mabigat ang bawat paghakbang ko.

As soon as the elevator opens, I stepped forward then, regretted going here. So, it's true. Magkasama sila mula kagabi. They kissed. They slept together . . . and might done even worse there.

For a minute, I questioned myself . . . my worth.

I wanted so bad to quit but I am not that. I am brave. I am independent. I don't let people break me.

I fought the urge to retreat. Nakita kong papalapit sa elevator ang umiiyak na dalaga kaya naman nagtago ako sa isang sulok.

I wiped my tears and sighed. Buong lakas akong kumatok sa pinto niya. He look surprised when he saw me.

I raised my eyebrows and walked in. Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Half part of me seemed to be unconscious.

I kept quiet and tried to forgot about those things. Shit! The thought of keeping quiet and let my heart get stabbed by thousands of sharp knives just so I won't lose him again. It hit me.

Naupo siya sa tabi ko. Pansin ko ang pamumungay ng mga mata niya, at ang pagod. Kinunotan ko lang siya ng noo.

Tatayo na sana ako nang bigla niyang hawakan ang mga kamay ko, dahilan upang bumilis ang tibok ng puso ko.

"Don't leave yet," his baritone reached my ears. Mas lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko nang bigla niya akong yakapin.

Agad akong napahiwalay. "Shit! Ang taas ng lagnat mo. You're feverish!" nag-aalalang aniko. Agad na nawala sa isip ko ang mga nangyari at nakita ko kanina.

I helped him lay down on his couch since ayaw naman niyang pumasok sa kuwarto niya. I made a soup, then got some medicine for him. Ilang saglit lang ay agad din itong nakatulog.

I am so worried that his neck might sore so I dialed Oli's number to ask for assistance. I can't carry this scumbag! At isa pa, bawal ang heavy lifting sa buntis.

His fever doesn't seem to low so I got a towel and basin. Marahan kong pinunasan ang mukha at mga kamay niya ng malamig na tubig.

"I'll remove your shirt," I awkwardly informed him.

"Do as you wish," he whispered huskily while eyes closed.

I was about to remove it nang biglang tumunog ang doorbell. Suminghap ako at binuksan iyon.