[ Zawgyi ]
လင္းထိန္ေတာက္ပေနတဲ့ စႏၵာလမင္းဟာ ညေကာင္းကင္ယံထက္မွာ လိုက္ဖက္စြာ တည္ရွိတယ္။
လေရာင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ မီးမထြန္းထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ေနေတြ႕ေနရတာေတြက ခပ္ေရးေရး။
အခန္းက်ယ္က်ယ္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ လူနွစ္ေယာက္အိပ္ဖို႔အတြက္ လံုလံုေလာက္ေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ ကုတင္ရွိတယ္။ ထိုကုတင္ေပၚမွာေတာ့ ေစာင္ေတြနဲ႔ လံုးေနတဲ့ Haechan ရွိေနသည္။
ေစာင္ကိုေခါင္းကအစ ေျခအဆံုး အလံုဖံုးထားေပမယ့္ ခ်မ္းေနလို႔ေတာ့မဟုတ္။
ဂြမ္းေစာင္ေအာက္က ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေခါင္းကေနေျခဖ်ားအထိ ေခြၽးေတြစို႐ြဲေနၿပီး မ်က္လံုးေတြကလည္း အတင္းကို မွိတ္ထားသည့္ပံု။
Haechan တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ အခန္းထဲမွာ နံရံကပ္နာရီရဲ႕ စကၠန္႔လက္တံ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေ႐ြ႕ေနတဲ့အသံက ေျခာက္ျခားစြာ ထြက္ေပၚေနေလသည္။
ဂြမ္းေစာင္ေအာက္က Haechan ဟာလည္း ေစာင္ကို ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ လံုလံုၿခံဳထားေပမယ့္ တစ္ေနရာရာက လြတ္လပ္ေနသလို သူခံစားေနရသည္။
သူေရာက္ေနတာက သူမ်ားအိမ္၊ သူမ်ားအိမ္က အခန္း၊ ၿပီးေတာ့ တျခားသူေတြလည္း အိပ္ခဲ့မလာမသိတဲ့ ဧည့္သည္ခန္းက ကုတင္ေပၚ ။ ဒီမွာ ေနခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္ေယာက္က ေသဆံုးသြားခဲ့ပါလ်ွင္ .. ။
ဒီလိုအခ်ိန္ၾကမွ အရင္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ သရဲကားေတြကလည္း ေခါင္းထဲ အစီအရီေပၚလာေတာ့သည္။
ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း တေျဖးေျဖးေၾကာက္႐ြံမႈေၾကာင့္ တုန္ရီလာေတာ့သည္။
ဒီကမာၻေပၚမွာ LeeHaechan အေၾကာက္ဆံုးအရာ သံုးမ်ိဳးပဲရွိသည္။
အဲ့တာကေတာ့ နံပါတ္တစ္ သရဲ၊ နံပါတ္နွစ္ သရဲနဲ႔ နံပါတ္သံုး သရဲ တို႔ပင္ျဖစ္သည္။
အေၾကာက္ေျပေအာင္ ေလ်ွာက္ေတြးေနေပမယ့္ သူေရေနတဲ့ သိုးေတြက ခ်က္ခ်င္းပဲ အသတ္ခံလိုက္ရသလို၊ ဇြန္ဘီပဲျဖစ္သြားၾကသလိုနဲ႔ သူ႔အေတြးထဲ သိုးသရဲေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
* ေဒါက္ *
" !!! "
ခံုေပၚက ပစၥည္းက်တဲ့အသံကို သူၾကားလိုက္တာ မွန္ပါသလား။
သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုနကထက္ပင္ ပိုတုန္ယင္လာသည္။
