Młoda dziewczyna obudziła się równo o siódmej, mając parę rzeczy do załatwienia z rana. Przygotowała się do szkoły i poszła do kuchni, w której siedziała jej rodzicielka. Prawdopodobnie jej pierwsze słowa brzmiałyby "dzień dobry", ale nie tym razem. Podeszła do niej i położyła swoją dłoń na ramieniu kobiety.
— Wszystko w porządku?
Zapytała najczulej, jak tylko potrafiła. Kobieta spojrzała na swoją córkę przez zaszklone łzy. Jeśli powie jej, to prawdopodobnie dziewczyna jeszcze bardziej nienawidzić mężczyznę.
— N-nie wrócił do domu... Mam złe przeczucie co do jego nieobecności.
— Mamo, spokojnie. Może zatrzymał się u kolegi z pracy. Wiesz doskonale, że lubią obaj popić po pracy. Dlatego mamo, proszę, nie panikuj na zapas.
— A co ma innego robić? Nie odbiera i nie odpisuje na wiadomości.
Rzuciła, wycierając chusteczką swoje mokre oczy od słonych łez. Liczy tylko na jakąkolwiek wiadomość od swojego męża. Nic go nie zwalnia z takich drobnych SMS-ów, jak napisanie, gdzie jest albo jest cały.
— Nie płacz. Szkoda twoich łez.
Powiedziała i objęła kobietę, która także przytuliła się do niej. Czuła zmęczenie przez tego drania. Dziewczyna podniosła wzrok z kobiety na okno, wydało się jej, że coś przemknęło się przed nie. Drzwi, które dzielą sień od kuchni, otworzyły się z impetem. Obie wystraszone przyglądały się mężczyźnie, namalowanym przerażeniem na twarzy. On sam przybrał taki sam wyraz, ale był jeszcze roztrzęsiony do takiego stopnia, że jego ręce trzęsły się tak bardzo, jakby po prostu nimi poruszał. Jednakże krew na twarzy oraz ubraniach, bardziej rzucała się w oczy kobiecie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
— Dlaczego jesteś brudny w krwi?!
Wrzasnęła wściekła, wstając z drewnianego krzesła, które poleciało do tyłu. Rozległ się grzechot, który obudził młodsze rodzeństwo dziewczyny.
— Ja... Nie chciałem... On nagle... Przepraszam.
Jąkał się potwornie. Spojrzał na swoje dłonie i chwycił nimi swoją głowę. Zaciskając przy tym zęby, przez co wyglądał jak osoba niezrównoważona.
— Wynoś się z tego domu! Nie chcę cię widzieć! Przez ciebie cała rodzina cierpi! Jesteś zwykłym wrzodem!!!
— Mamo, spokojnie... Tato, co się stało?
— Za... Za... Zabiłem... Człowieka.
Stanęła w miejscu, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała od niego. Mężczyzna patrzył na dziewczynę wystraszonym wzrokiem i płakał, obawiając się, że policja prędzej czy później znajdzie go. Wyciągnął rękę w jej stronę, licząc, że poda mu pomocną dłoń. W końcu jej matka wychowała ją na mądrą i pomocną dziewczynę.
