— Próbujcie mi wmówić, że Jisoo usiłuje zemścić się na tobie. Za to, że złamałaś jej nos? Dlatego razem z przyjaciółkami zaatakowała waszą dwójkę?
— Tak, wszystko się zgadza. Może to dziwnie wyglądać, ale taka jest prawda.
Rzuciła Woosan, swój wzrok przenosząc z chłopaka na dziewczynę i później jeszcze raz na niego.
— Czy ja wyglądam na debila?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
— Literalnie jesteś.
— Słucham?!
Oburzony wstał ze swojego siedzenia i oparł się o biurko. Pochylił się ku jej osoby, będąc na odległość połowy wyciągniętej ręki. Przyglądał się zakłopotanej minie dziewczynie.
— Hara!
Zwróciła na siebie uwagę koleżanka. Była w szoku, jak i zła na Harę, za jej nieprzemyślane słowa. Czemu akurat wypowiedziała to na głos i to jeszcze przy nim?!
— Powiedziałam to na głos?
Przerażona zasłoniła dłonią swoje usta. Po minach towarzyszy może wywnioskować, że jej myśli wymknęły się i powiedziała to na głos. W myślach zaczęła torturować siebie za swoją głupotę. Seonghwa zaczął iść w stronę drzwi, które otworzył, stając obok nich.
— Sądzę, że pora na was.
— Czyli nie pomożesz nam?
Zapytała Woosan. Kierowała się do drzwi, a Hara zaraz za nią. Ta zatrzymała się przy nim i przybierając minę szczeniaka, starała się coś jeszcze uratować.
— Nie wiem, czy debile mogą zajmować się taką sprawą.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
— Już zniszczyłam jego męskie ego.
Mruknęła pod nosem, wychodząc z pomieszczenia. Koleżanka po chwili się dołączyła do niej, chwytając za ramię. Musiała z nią szczerze pogadać.
