Hara przesunęła pusty talerzyk na bok, kładąc zaraz po tym dłonie na swoim brzuchu. Przejadła się ciastami, które oferowała kawiarenka.
— Przepyszne, ale nie dam rady nic wcisnąć.
Hongjoong słysząc to, opuścił głowę, chowając tym samym swój uśmiech. Uważał, że dziewczyna jest przeurocza.
— Fajrant? Planowałem pójść do kręgielni.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Uśmiechnął się do dziewczyn. Hara, co ledwo siedziała w wygodnej sofie, a Chungri przyglądała się chłopakowi, próbując go rozgryźć.
— Może innym razem.
Powiedziała Chungri. Spojrzała na przyjaciółkę, mrugając parę razy. Hara podniosła się do prostego siadu. Spojrzała na Hongjoonga z lekkim uśmiechem.
— Myślę, że dziś już wystarczy. Chaejun musi odpocząć.
Oznajmiła, głaszcząc swoją młodszą siostrę po głowie, aby następnie objąć ją jedną ręką.
— W takim razie chodźmy. Odwiozę was, abyście bezpiecznie wrócili do domów.
Wstał na równe nogi, poprawiając swój ubiór. Z góry zaczął przyglądać się siedzącym dziewczynom i chłopaczkowi. W oczach Hary zawitał strach. Jeśli chłopak zobaczy, w jakim domu mieszka, spali się ze wstydu albo gorzej.
— Nie ma takiej potrzeby. Poradzi...
— Chętnie.
Przerwała Chungri. Przemyślała propozycję i jest opłacalna. Nie uśmiecha się jej jechać stąd do swojego przystanku, skąd będzie musiała przejechać się drugim autobusem.
— Chungri?
— Chłopak usiłuje być miły. Nie rozumiem, dlaczego to jest problem. Martwi się tak samo o Chaejun, jak i my, w innym razie niepadła by taka propozycja. Co nie?
Zapytała najstarsza, skupiając swój wzrok na speszonym chłopaku. Nie do końca to miał na myśli, ale jeśli tak będzie postrzegany, jako troskliwy, może przystać na tym.
— Tak... Yyy... Jasne! Bezpieczeństwo Chaejun jest bardzo ważne... Musi udać się szybko do domu i odpocząć.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
