İki Cinayet Bir Masum Çocuk

[1.3]: O Gelmeyecek

Sabah her zamankinin aksine erken kalkmadı her şeyi yavaş yavaş halletti. Kahvaltısını yavaş yaptı, üstünü yavaş giydi... Hazırlandığında Tyler'ın kahvesini alıp şirkete girdi.

Elini yumruk yapıp kapıya sertçe vurdu. Komutunu da aldığında içeri girdi ve kahveyi masaya bırakıp defterini açtı.

"Saat 8.30" dedi saatine bakarak sonrada gözlerini tekrar not defterine çevirdi. "Yarım Saat sonra yani dokuzda şirketle alakalı bir toplantınız var. 5'teki yemek bittiğinde de yurda gideceksiniz. 9da da bana gelecekmişsiniz"

Tyler ise kahvesini içerken karşısında ki çocuğa bakmamıştı bile.
"Ne demek gelecekmişsiniz?"

"Az önce öğrendim efendim. Ama ben müsait değilim bir arkadaşım gelecek"

"Komikti ama geliştir kendini"

"Ben ciddiyim. Akşam müsait değilim ve evime gelemezsiniz"

Tyler yavaşça ayağa kalktı ve kollarını göğsünün altında çapraz birleştirerek kaşlarını kaldırdı.

"Tekrar söylemeye ne dersin?"

Dylan ondan korkmuyordu. Ona bir adım daha yaklaştı ve kafasını havaya kaldırdı. "Akşam. Müsait. Değilim."

"Napim"

"Gelmeyin"

Tyler gülümseyerek kapıyı gösterdi. "Arkadaşınla tanışırım ya da o gelmeyecek"

Dylan sinirle ayaklarını yere vura vura odadan çıktı ve sandalyesine oturdu. Eline telefonunu aldı. Daniel'i arayıp işinin çıktığını söyledi.

"Tamam dostum yarın görüşürüz o zaman"
------

Akşam olduğunda Stiles bir şarkı açmış üzerinde ki bol tişörtle dans ederek suyun kaynamasını bekliyordu. Üzerinde bulutların olduğu kupasını aldı, içine bir kaşık kahve ekleyip suyun başına gitti. Yeterince sıcak olduğunu ve suyun kaynadığını belirten şekilde tuş kısık bir 'tık' sesiyle kapandı. Stiles'ta bardağına suyu koyup televizyonun başına geçti.

Kahvesini yudumlarken ise kapı çaldı. Unutmuştu Tyler'ın geleceğini. Koşarak elinde ki kahve bardağıyla kapıyı açtı. Tyler'ı gördüğünde geriye çekildi ve bardağı tutmayan eliyle içeriyi gösterdi.

"Hoşgeldiniz"

Tyler kafasıyla selam verip içeri girdi ve çantasını küçük dolabın üzerine koydu. Dylan yeni taşınmıştı. Anne ve babasıyla yaşamak giderek zorlanmıştı üstelik yük olmakta istememişti.

Tyler koltuğa oturduğunda Dylan'da yanına oturdu ve kahve bardağını orta sehpaya bıraktı.

"Dosyaları getirmeyi düşünüyor musun"

Dylan hızlıca kafasını salladı ve koşarak yukarı çıktı. İnerken de beş basamaklı merdivenden yuvarlandı.

"Ah!"

"Dylan!"

Tyler merdivenlere gittiğinde Dylan kağıtları sıraya göre toplamaya çalışıyordu.

"İyi misin"

"Evet evet iyiyim teşekkür ederim. Dosyalar karıştı ama"

Nerdeyse ağlayacaktı dosyaları karıştırdığı İçin. Onları sıralamak çok uzun sürmüştü. "Tamam önemli değil beraber dizeriz" Tyler'ın önerisine Dylan biraz gülümsedi ama kafasını iki yana salladı. "Hayır efendim. Siz oturun ben dizdikten sonra getireyim"

  Tyler yerden tüm kağıtları dikkatlice toplayıp koltuğunun altına aldı ve Dylan'ı da yerden kaldırdı. "Beraber yaparız dedim"

  Dylan ayağa kalktığında Tyler'ın kolunu tutarak koltuğa oturdu. Ayağını burkmuştu ama umursuyora benzemiyordu.

  Yaklaşık bir saat boyunca dosyaları düzenlemeye çalıştılar ve başardıklarında ikiside kendini arkaya bıraktı. Tyler'da masada ki Dylan'ın soğumuş kahve bardağını dudaklarına götürdü.

"O soğumuştur, size yenisini getireyim"

  Dylan ayağa kalktığında Tyler kolunu tuttu ve koltuğa geri oturttu. "Sadece otur miniğim"

"Ben. Sizin. Miniğiniz. Değilim"

  Tyler biraz gülümsedi ve elini Dylan'ın yanağına koydu. Elinin altındaki küçük beden kaçmaya çalıştığında ise onu diğer eliyle tuttu. Dylan ise gözlerini şaşkınca açmış, Tyler'ın yaptığıyla kendinde kalmaya çalışıyordu.

"Bay Hoechlin lütfen durur musunuz?"

  Tyler miniğini dinleyip ellerini çekti ve ayağa kalkıp dolabın üzerine bıraktığı çantasını aldı. İçinden bir haftalık programını Dylan'a uzattı.

"İyi çalış bebeğim. Yarın saçma bir yarışma var ve sen kazanmalısın"
-----