+: Bir gün bir gün bir çocuk
eve de gelmiş kimse yok
açmış bakmış dolabı
şeker de sanmış ilacı
yemiş yemiş bitirmiş
akşama sancı başlamış
kıvrım kıvrım kıvranmış
yaptığından utanmış. ಥ ‿ ಥ (Görüldü)
(Oskay, çevrimiçi.)
(Oskay, yazıyor...)
Oskay: Hâlâ çocuk tekerlemeleri bildiğine göre akıl yaşın oldukça küçük olmalı.
+: En azından aklım var.
+: Sende o da yok Oskay Özer. 乁 ˘ o ˘ ㄏ
(Oskay, çevrimiçi.)
(Oskay, yazıyor...)
(Oskay, çevrimiçi.)
(+, yazıyor...)
+: İtiraf et, benden böyle bir iltifat beklemiyordun değil mi ballı kurabiyem? ;)
(Oskay, çevrimiçi.)
(Oskay, çevrimdışı.)
(+, çevrimiçi.)
(+, yazıyor...)
+: Ballı kurabiyem?
+: Alındın mı sen? (İletildi.)
(+, çevrimiçi.)
(+, yazıyor...)
+: Alınmış.
+:
+: Çok mesudum. (İletildi.)
(+, çevrimiçi.)
(+, yazıyor...)
+: Ballı kurabiyem.
+: Amma inat ettin.
Böyle yapması sinirimi bozarken bir şey olup olmadığını merak etmeye başlamıştım. Normalden daha uzun süre cevap vermemişti.
Görüntülü ararsam belki açar diye düşünerek odamın ışığını kapattım. Görünmediğimden emin olduktan sonra görüntülü arama butonuna basarak bekelemeye başladım.
Açmaması beni daha da sinirlendirirken aklıma gelen kötü düşünceleri bir yelpazeyle savurmak istedim. Göğsüm sıkışmaya başlarken ellerim soğuk terler döküyordu. Ona bir şey olma ihtimali beni bu hâle getiriyorsa gerçekten bir şey olduğu zaman ne yapacağımı düşünmek bile istemiyordum.
Dolabımdan kar maskemi alıp saçlarımı ve yüzümü görünmeyecek şekilde örttükten sonra gözlerime siyah güneş gözlüğümü taktım. Bu karanlık ve sıcakta bunları takmak delilik olsa da karşılaşma ihtimalimize karşı önlem alıyordum. Çocuğun kapısına dayanacak olduğumu varsayarsak karşılaşacağımız kesin gibi bir şeydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Oʮsɑ Heɾƙes Ölɗʋ̈ɾʋ̈ɾ Seνɗiƍ̆iƞi | Textiƞƍ
Historia CortaOskay: Anlaşıldı, neden artı (+) mesela? +: İkimizin de birbirimize bir şeyler katacağını düşündüğüm için. Oskay: Sana ne kattım mesela? +: Kendime karşı daha özgüvenli olmayı. Oskay: Sen bana baş ağrısından başka bir şey katmıyorsun ama. +: ( ･ั﹏...
