BÖLÜM ŞARKISI: ALL TIME LOW.
Gözyaşlarım benden bağımsız bir şekilde göz çukurlarımdan yavaş hareketlerle boşalıyordu. Yol boyunca ilerleyip kendimi deniz kenarındaki banklardan birine zor oturtmuştum.
O kadar aşağılanmış hissediyordum ki bugün. O kadar kırgındım ki bugün. Beni bir yıldan fazla bir süredir kandırmasına mı dersiniz, Kardelen'le olan ilişkisine mi dersiniz, beni onunla aynı anda aldatmasına mı dersiniz, ben ona yalan söylerken her defasında vicdan azabından ağlama raddesine gelmeme rağmen onun bu iğrenç oyunu sürdürürkenki rahatlığına mı dersiniz, beraber beni aşağılamalarına mı dersiniz, bakışlarındaki samimiyetin aslında sahte olduğuna mı dersiniz, öpüşlerindeki tutkunun aslında yalandan olduğuna mı dersiniz, sarılmalarındaki şefkatin gerçek olmadığına mı dersiniz, aslında eğlenirkenki yapmacıklığına mı dersiniz, utanmadan mahremime girdiklerine mi dersiniz?
Hepsine, her şeye, herkese kırgındım bugün. En çok da kendime kırgındım bugün. Böyle bir aptallığı yapıp ona yazma kararı almama kırgındım bugün. Onun değişebileceğini düşünmekle kesinlikle hata yapmıştım.
Gözyaşlarımı elimin tersiyle silip banktan usulca kalktım. Eve doğru yürümeye başladım. Yapacak bir şey yoktu şu noktada. Elimden gelen hiçbir şey yoktu. Oskay beni aslında hiç sevmemişti, kabul etmek zorundaydım bunu. Oturup ağlamakla da bir şey değişmeyecekti.
Telefonumu elime alıp bize dair her şeyi sildim çabucak. Anonim hattımı çıkartıp kırdım. Yol kenarlarındaki çöp kutularından birine attım. Kendi hattımdaki, uygulamalardaki her yerden sildim. Onu tamamen hayatımdan çıkartmak için hiç vakit harcamamam gerekiyordu. Bir iki gün ağlar, sonra da unutur giderdim nasıl olsa. Dünya böyle bir yerdi çünkü. Zaman ilerledikçe her şey unutulur giderdi. Unutulmasa bile eskisi gibi acı vermezdi.
Benim gözümde aşağılık, pislik herifin tekinden başka biri değildi şu saatten sonra. Kardelen'e bile üzülüyordum. Nasıl da onun gibi bir insanla birlikte olabilmişti? Nasıl bu yaptıklarına katlanabilmişti? İkisi de inanılmaz iğrenç insanlardı.
Kinci bir insan olmam şu anda o kadar işe yarar bir durumdu ki. Kinci bir insan olmasaydım bu yaptıklarını görmezden gelir hatta üstüne onu affederdim bile. Normalde her zaman yakındığım bu özelliğimin bugün lütfuna varıyordum.
Bundan sonra odaklanacağım tek bir şey vardı ve o da okulumdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Oʮsɑ Heɾƙes Ölɗʋ̈ɾʋ̈ɾ Seνɗiƍ̆iƞi | Textiƞƍ
Krótkie OpowiadaniaOskay: Anlaşıldı, neden artı (+) mesela? +: İkimizin de birbirimize bir şeyler katacağını düşündüğüm için. Oskay: Sana ne kattım mesela? +: Kendime karşı daha özgüvenli olmayı. Oskay: Sen bana baş ağrısından başka bir şey katmıyorsun ama. +: ( ･ั﹏...
