Furnitures

6 1 0
                                    

"Okay. Break! Roxy ikaw na ang bahala kay Z. Joaqy patingin ng mga shots"

We were executing the shoots kanina pa and sobrang nagugutom na ako. Imagine eating salad as my breakfast! Gosh. I'm a rice eater pa naman!

"Ahm. Ate Roxy, baka naman pwede kong makausap si sungit. Mabilis lang hindi kami magtatagal, pramis!"

What? Anong ginagawa niya dito? Bawal siya sa studio!

He was supposed to be at the back and naguguilty na ako dahil nakatingin lang siya sakin, the whole time! I know, maling mali na sinama ko pa siya yet I don't really know why I insisted na dapat andito siya. God! I'm not like this!

"Ahh sige Jose. Mabilis lang ha mamaya kakailangan na ulit si Z"

"Oo naman ate roxy. Salamat. Napakaganda mo talaga!"

"Naku nambola pa. Sige na, umalis na kayo"

What's wrong with him? Ang energetic niya ahh. Ehh kanina may pahikab-hikab pa siya.

"Hoy Javier! Saan ba tayo pupunta?"

"Shh. Wag ka ngang maingay! Dyan lang sa dressing room"

Sa pinakalikod kami dumaan ni Javier and nagtataka pa ako kung paano niya nalamang may pintuan sa likod ng studio nang bigla itong magsalita.

"Nakakabagot kasi kanina. Lumibot lang ako"

Wow! To think na hindi ko siya nakitang umalis kanina.

"Andito na tayo. Lumang bodega ata to. Ito ohh umupo ka muna"

The hell! Anong ginagawa namin dito? Sobrang daming tambak na gamit. And yung light mukhang mapupundi na. Shit! Wala bang ghost dito?!

"Bakit andito tayo Javier? Ano na namang trip mo?!"

This is not the right time for his trips! Kailangan ko ng tapusin yung shoot para makabili na kami ng furnitures!

"Tss. Ikaw pa talaga yung mainipin!"

Hayy. Ganito ba yung epekto kapag gutom?! Oh god! Feeling ko mabilis akong tatanda nito!

"Masungit kana nga lagi. Tapos kapag gutom mas masungit pa. Ang lakas ng topak mo"

"I know right Javier! Hindi mo na kailangan pang ipagdiinan!"

I rolled my eyes at him and gaya noon ay tinawanan niya lang ako. Tsk. If andito lang siya para asarin ako, no thanks na lang!

"Hoy sungit saan ka pupunta?"

"Aalis na ko. Wala kang kwentang kausap!"

"Hoy. Teka lang. Alam kong gutom kana. Kaya nga kita dinala dito. Ohh. Pagkain."

Food? Totoo?!

My eyes widen when I saw a paper bag he's holding. Damn! I didn't expected na bibili siya ng food for me! I saw him earlier attentively looking at me! So, how did he bought these foods?

"Kilala kita. Hindi ka mabubuhay kung walang meat at rice sa katawan mo. So yan. Nagpabili ako kay Mang Tonyo"

Shit!

"Thank you Javier! Thank you!"

I couldn't help but to hug him tightly, and when I felt his arms wrapped around my waist ay agad akong humiwalay ng yakap sa kanya.

"May problema ba sungit?"

He confusedly asked, and alam kong ako lang yung nag-ooverthink dito. It was just a hug, yet, I felt a tingling sensation inside me.

"N-nothing, ahm. Let's eat. I bet sayo tong isa."

"Oo ehh, nagutom din ako"

We both laughed at that thought. And sinimulan na naming kumain sa makipot na lugar na to. Isa lang naman palagi yung pinagkakasunduan namin ni javier. When it comes to food, we're best buddies. And I loved him for that.

Wild Lenses (Profession Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon