KIRIK ANAHTAR -1-
WattpadFantasyTR, FANTASTİK VARLIKLAR DÜNYASI LİSTESİNDE!
Doksan beş yıldır seçilmiş bir melek olmayı istemeyen Faith, ihanetle suçlandığında ve ırkı ikiye bölündüğünde bunu acıyla kabullenmesi gerekir.
Asıl düşmanının kim olduğunu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Gytha'nın üstünde gözlerim dalmıştı ve o anda Faith'in, "Ne istiyorsun?" dedi ancak pek algılayamadım. Eski tarih kitaplarımızda anlatılan Büyük Savaş için yazılan uzun paragrafları düşündüm. O zamanlar Elfler kanatları görüyordu.
Yüzümü buruşturup bu mitleri, tarihleri hatırladım. Resmedilen görselleri düşündüm. Gerçeklik payının olmaması normaldi ancak geçmişte kanatlarını görebildiğimiz doğruydu. O zaman neden şimdi göremiyorduk? Cehennem Melekleri ile fark vardı aralarında, uçamazlardı elbette ve çıplak gözle görmüştüm uçtuklarını.
Faith bana bakmaya devam ederken gelme nedenimi sorguladım. Bir melekle gerçekten de arkadaşlık yapacağıma inandığıma şaşırdım. Daha geleli kaç gün olmuştu ki? Evet, hayatımı, hayatımızı kurtarmışlardı ama gerçekten de güvenebilir miydik?
Elimi önemli bir şey olmadığını belirterek salladım ve geri çekildim. Bana tek kaşı havada bakıyordu ve alayla gülüyordu. Ben olsam ben de öyle duruyor olurdum. Ancak geri çekilirken ayağım serum askısının tekerleklerine takılınca yere düştüm ve karnımda büyük bir acı ile çığlık attım. Koridora çıkan birkaç elf bana doğru gelmeden önce acı içerisinde bağırdım. Sesim o kadar çok çıkıyordu ki koridor inliyordu. Faith korku dolu gözlerle elini bana doğru uzatmış, kaşlarını çatmıştı. İçeride Gytha kalkmıştı, ellerine yaslanmış, yan bir şekilde bize bakıyordu. Gözleri irice açılmış ve kırmızıydı.
Zaten sonrasında birinin kucağında -tekrar- revire taşındım. Ne kadar aptal durumuna düştüğümü sorguluyor ve kendim adına o kadar çok utanıyordum ki yüzüm kızardıysa görenler bunu acımdan kaynaklandığını düşünebilirdi. Düşündükçe beynimin isyanları bana katılıyordu. Yeni mi fark ettin, diyen iç sesime kendimce mırıldandım. Revirde tekrardan yatakta ve sağlıkçı birinin verdiği morfinle başımın dönmesini bekliyordum.
Kimse ne olduğunu anlayamıyordu. Çünkü düzgün konuşamıyor ve mantıklı hareket etmiyordum. Farly gelince ona döndüm ve beni dinlemesi için elimi yanağına koydum. Bana baktı. Neden ayağa kalktığımı sorguluyordu. Evet, fazlasıyla saçma bir hareketti.
Karanlığa gidip gelmelerimden sonra dikiş atma olayı bitti ve herkes dağıldıktan sonra Faith tekrar uğradı. O sırada herkes buradaydı. Farly hemen yanımda ayakta duruyor ve düşünüyordu. Bir kolunu kendisine dolamış, bir dirseğini o kola yaslamış eli çenesindeydi. Saçının dağınıklığı ve üstündeki eşofmana bakılırsa buraya yataktan kalkıp gelmişti. Ancak gözaltındaki halkalar beni daha çok ders çalıştığına itmişti. Onun bu düşünür halinden sonra da bakışlarım diğerlerine kaydı. Kimse soru sormuyor ve tepki vermiyordu. Hareketlilikse o gelince oldu. Farly elini kaldırarak onu uzak tuttu. Yüzündeki sert ifadeyi gören Faith kaşlarını çattı ve yüzünü değişik bir ifadeye bürüdü. "Neler olu..."
