SARIMSAKLI GÜNLER

Bölüm 4

        Saat yarım olmuştu. Yağmur dinmiş, yerini ıslak esen rüzgara bırakmıştı. Evin kapısına geldiğinde Aziz girip girmemekte kararsızdı. Fazla da bir seçeneği yoktu. Hayat, belli bir noktadan sonra, kendi kartlarını oynuyordu. Çocuk olduktan sonra işin içinde, daha fazla yutkunmak zorunda kalıyordu insan. Artık kendi hayatından çok çocuğunun hayatına göre şekilleniyordu herşey. İstediklerinden çok mecbur kaldıklarınla yüzleşiyordun. Usulca anahtarı soktu anahtar deliğine. Ses yapmamaya özen gösteriyordu. Kimseyi rahatsız etmemek içi değil, yeni bir huzursuzluk ortamı yaratmamak için. Ayakkabılarını ve paltosunu olmaları gereken yerlerine koydu. Perdeler kapalı olduğu için içerisi zifiri karanlıktı. Sokak ışıkları veya ay ışığı bile sızamıyordu içeri. Cep telefonunu çıkarttı cebinden. Cılız ışığıyla bir kaç adım attı salona doğru. Kanepeye fırlatılmış battaniyesini ve pijama altını gördü belli belirsiz. İçinde karşı koyulamaz sigara içme isteği belirdi bir anda. Mufağa yöneldi. Mecburen. Camdan kafayı çıkartıp içmeye çalışmalıydı. Aksi taktirde sabah yine bed dualarla kırbaçlanarak uyandırılacaktı. Yinede onun düşündüğü beddualar değil, çocuğuydu. Sigara kokusuyla bu kadar erken tanışmasını istemezdi. Camı arkasına kadar açtı. Sigarasını yaktı. İlk nefeste yarılamştı bile sanki. İkinci nefeste ağızının içi zehir gibi olmuştu. Fiskeyle sigaranın kalanını apartmanın önüne doğru fırlattı. Islak zemine çarpan sigara olduğu yere yapışıp anında söndü. Pencereyi kapatıp salona döndü. Kapının ucundan dahi olsa karısına bakmayı göze alamadı. belki de içinden gelmedi. Çoraplarını çıkartıp kanepenin kenarına koydu. üstünü çıkartmak içinden gelmedi bile. Paçaları Islanmıştı ama... Pantolonunu çıkartıp Kenara koydu. Battaniyenin altına girdi. Pijama altını da giymedi. Mecbur kalmasa, pijama altı gibi nefretle fırlatılmış battaniyeyi de kullanmazdı. Gözlerini kapattı. Sessizliğin içinde ki çıtırtıları dinliyordu. Huzursuz uykuya teslim oldu.