SARIMSAKLI GÜNLER

Bölüm 21

Aziz bahçeden boylu boyunca geçerken, yine Kınalı'nın bokuna basmıştı. Üstüne üstlük kayıp neredeyse düşüyordu. Gelin almaya geldiği günü hatırladı. Yine aynı yerde aynı boka basmıştı. Tebessüm etti. Kaderin kendisine bir şeyler anlatmaya çalıştığını düşündü. Nasıl bir boka basmıştı halbuki... Yine de akıllanmamış olsa gerek ki zira insan aynı hataları üst üste yapmamalıydı. Hep derdi ki; ben de insanım,hata insana mahsustur ama aynı hatayı iki kere yapmak aptallıktır. O zaman gelin almaya gelmişti, şimdi çocuğunu almaya... O zaman geldiğinde üstünde basit, ucuz bir damatlık vardı. Şimdi ise damatlık olmamasına rağmen daha şık görünüyordu. O zaman damatlığı süsleyen kocaman bir heyecan vardı yüzünde ve fakat şimdi o heyecanın yerinde nefret vardı. Paul Ekman bu ifadeyi görseydi, avazı çıktığı kadar bağırmaya başlar: "Tutun şu adamı, birazdan cinayet işleyecek" derdi herhalde. 

Aziz binanın önünde durdu. Derin bir nefes aldı. Yaşlı binadan gelen rutubet kokusu her zamanki gibi doldu ciğerlerine. Eski, mutlu günleri hatırlamaya çalıştı bir an. Bu rutubet bulutunun içinde yaşadığı heyecanları... Canı yandı... Her güzel şey artık, İsa'nın başına çalınan dikenli taç gibi işkence veriyordu. Binanın kapısındaki camdan kendi yansımasına baktı. Yine tebessüm etti. Sevecen olmaya çalıştı. Kapı her zamanki gibi açıktı. Zile basması gerekmeyecekti. Zaten erken gelmişti. İçeri girmeden kendine bir kaç dakika daha ayırmak istedi. Ceketinin cebinden paketini çıkartıp sigarasını yaktı. Yine her zaman olduğu gibi iki nefeste yarıya indirdi sigarayı. Sebahattin burada olsaydı yine söylenirdi kesin: "Oha devrem oha... yedin sigarayı yedin..." Gerçekten de sigarayı Aziz bir lokmada yutmuştu resmen. Ceketinin diğer iç cebinden ağız spreyini çıkarttı ve hemen ağzına sıktı. Artık saçma sapan şeyler yüzünden işini şansa bırakamazdı. Aylardır ilk kez sarımsak yememişti. Gerçekten her öğünde sanki bağımlısı olduğu sarımsağı ilk kez yememişti. Bina kapısını aralayıp kendini binanın içine bıraktı. Giriş katında ilk kapının önünden geçerken kapı dürbününün deliğinden süzülen zayıf ışığın bir anda kesildiğini fark etti. Belli ki nın sahibi herkesten önce fark etmişti geldiğini. Meraklı gözler... Kot farkından dolayı, Gül'ün yaşadığı daire girişin bir kat altında kalıyordu. Aziz hemen merdivenlerden aşağı doğru süzüldü. O katta tek daire vardı. Meraklı gözlerden uzak bir kaç dakika da orada soluklanabilir, kendini rahatlatabilirdi.  Dairenin kapısının önüne geldi. Sadece bir kaç dakikaya ihtiyacı vardı ki kapı kilidi tıkırtılarla açılmaya başladı. Aziz bir anda şok oldu. Hiç beklemiyordu. kapı hafif bir gıcırtı ile aralandı. Gül ile göz göze geldiler. Gül tebessüm ediyordu. Gözlerinin içi gülüyordu daha doğrusu. Üzerinde beyaz bol bir elbise vardı. Yüzünde hafif bir makyaj, başında kırmızı fiyonklu taç vardı. Saçı taranmış, gerdanını ve bileklerini süsleyen takıları yerlerini almıştı. Gül çoktan hazırlanmıştı. Aylardır ilk kez yüz yüze bakıyorlardı. Aziz ne hissetmesi gerektiğini bilmiyordu. Gözleri hemen Gül'ün karnına kaydı. Canı yandı yine. Ne kadar çok şeyle baş etmesi gerektiğini fark etti. Ne kadar çok şeyin canını yaktığını fark etti. Gül'de neredeyse hiç bir değişiklik yoktu ilk anda göze batan. Ayak bilekleri kalınlaşmış gibi görünüyordu sadece. Aziz geçen süre içerisinde o kadar çok hamilelik, doğum ve annelik üzerine okumuştu ki, belkide bilinç altında okuduklarından biri kaldığı için ayak bilekleri kalınlaşmış gibi gelmiş bile olabilirdi. Kilo almış olmasını bekliyordu ama o kadar abartılı kilo almamıştı. Belkide üstünde ki gelinliği andıran beyaz hamile kıyafeti saklıyordu her şeyi. 

- Günaydın. İletişimin bakışma seviyesinden konuşma seviyesine geçişini sağlayan kelime oldu. Gül narin ama heyecanlı bir ses tonuyla söyledi. Bakışları Ayşen Guruda'nın  Vecihi'ye kırım kırım kırılmasını anımsatıyordu. 

- Günaydın. Erken kalkmışsın. Bende endişeleniyordum erken mi geldim acaba diye. İyi misin? Uyuyamadın mı yoksa. Aziz de heyecanlıydı. Konuşurken gözlerini Gül'ün karnından alamıyordu.