Οδηγός Επιτυχίας: Πως να ρίξετε έναν player {TYS2023}

Κεφάλαιο 14ο - Τρίτο μάθημα

Περάσαμε ένα μεγάλο απόγευμα στο σπίτι της Μαρίας. Μιλώντας, κλαίγοντας και φωνάζοντας ώσπου τελικά τα βρήκαμε. Ήμασταν μαζί από μωρά, φυσικά και θα τα βρίσκαμε απλά το παράπονο μου ήταν μεγάλο, και το κενό που δημιουργήθηκε στην καρδιά μου ακόμη μεγαλύτερο. Αφού μου είπε τα πάντα και μου εξήγησε το λόγο που δεν μου είχε αναφέρει τίποτα, μιας που ο Κωνσταντίνος δεν της το είχε επιτρέψει, της είπα κι εγώ με τη σειρά μου τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ και για ποιο λόγο ήπια. Υποσχεθήκαμε να μην ξανά αποκρύψουμε την αλήθεια η μία από την αλλη, κι εγώ της ορκίστηκα επίσης πως θα έκανα τα πάντα για να ξεχνούσα τον αδερφό της και πως θα έδινα μια πραγματική ευκαιρία στον Μανώλη εάν εκείνος ενδιαφερόταν ακόμη για εμένα.

Οι γονείς μας δεν είπαν τίποτα, και δεν ξέρω αν κατάλαβαν για ποιο λόγο στεναχωρήθηκα και την όλη συμπεριφορά μου όμως δεν είναι και λίγο να μαθαίνεις προ τετελεσμένου πως θα αποχωριστείς έναν άνθρωπο που υπάρχει στη ζωή σου απ' όταν γεννήθηκες έως τώρα. Μου ήταν πολύ δύσκολο να το χωνέψω όλο αυτό, όμως ο καιρός θα γιατρέψει τα πάντα. Άλλωστε δεν υπάρχει καλύτερη γιατρειά από το χρόνο. Έτσι δε λένε;

Το επόμενο πρωινό με βρήκε πάλι στο πάτωμα πάνω σε μια προσπάθειά μου να κλείσω το καταραμένο ξυπνητήρι μου που λαλλούσε σαν τρελό. Δεν έβρισα όμως! Γέλασα με την πτώση μου και σηκώθηκα κεφάτη για να ετοιμαστώ για το σχολείο. Πήρα πρωινό με τους γονείς μου, και ύστερα βγήκα έξω να περιμένω τα παιδιά για να έρθουν να με πάρουν.

Άλλη μια βαρετή μέρα είχε φτάσει στο τέλος της, όμως ακόμη δεν είχα βρει την ευκαιρία να μιλήσω με τον Μανώλη. Έπρεπε να του ζητήσω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου και να δω αν θα με συγχωρούσε. Κατευθυνθήκαμε προς την πίσω αυλή όπου βρισκόντουσαν πάντα τα αγόρια και τους είδαμε όλους μαζεμένους στο γνωστό παγκάκι. Αφού τους χαιρέτησαμε όλους, το βλέμμα μου σταμάτησε στο δικό του.

"Μπορώ να σου μιλήσω λίγο;" ρώτησα δειλά ενώ έπαιζα με τα χέρια μου.

"Φυσικά" απάντησε ο Μανώλης και πήγαμε στο δίπλα παγκάκι να μιλήσουμε για να είμαστε μόνοι μας. Μερικά επιφωνήματα και γέλια ακούστηκαν από τα παιδιά αλλά δεν τους δώσαμε ιδιαίτερη σημασία.

"Μανώλη..." πήρα το λόγο πρώτη έχοντας πλήρως την προσοχή του. "Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για το Σάββατο. Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση και ούτε να σχηματίσεις άσχημη εντύπωση για μένα" συνέχισα κι εκείνος έπιασε τον ώμο μου.