Οδηγός Επιτυχίας: Πως να ρίξετε έναν player {TYS2023}

Κεφάλαιο 19ο - Η πρώτη μας φορά

Η ώρα δεν περνούσε με τιποτα. Όσο κι αν προσπαθούσαμε να ανοίξουμε κάποιο θέμα συζήτησης, όλες οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Δεν είχαμε καθόλου χημεία μεταξύ μας κι αυτό ήταν εμφανές. Παρ'όλα αυτά δεν μπορούσα να είμαι αγενής. Έμεινα μέχρι το τέλος. Αφού πλήρωσε το λογαριασμό, κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο, κι ύστερα προς το σπίτι μου. Η διαδρομή ήταν σιωπηλή και μόνο όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι μου πήρε το λόγο.

"Να το ξανακάνουμε αυτό!" είπε χαμογελώντας κι εγώ έγνεψα απαλά το κεφάλι μου, όταν ένα μπουμπουνητό τράνταξε όλη την ατμόσφαιρα.

Κοίταξα προς τον ουρανό όμως δεν μπορούσα να διακρίνω αν είχε σύννεφα ή όχι μιας που είχε ήδη σκοτεινιάσει.

"Καληνύχτα Μανώλη" αναφώνησα και πήγα να ανοίξω την πόρτα όταν με σταμάτησε.

Δίχως να το περιμένω έσκυψε και με φίλησε, όμως εγώ δεν κουνήθηκα στην αρχή. Η αλήθεια ήταν πως δεν περίμενα αυτήν του την κίνηση αφού δεν υπήρξε καμία θερμή στιγμή ανάμεσά μας στο ραντεβού μας.

Αφού κατάλαβε πως δεν ανταποκρίθηκα στο φιλί του απομακρύνθηκε και γύρισε το βλέμμα του προς το δρόμο.

"Καληνύχτα" είπε αδιάφορα και δεν γύρισε καν να με κοιτάξει.

Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τη συμπεριφορά του...

Βγήκα από το αμάξι κι εκείνος έγινε αμέσως σκόνη. Έβγαλα το κινητό μου για να καλέσω την Μαρία, η οποία μου είχε τηλεφωνήσει και μου είχε στείλει μηνύματα, όταν είδα το αυτοκίνητο του Κωνσταντίνου να πλησιάζει. Κοιτούσα δύσπιστη, αφού ήμουν σίγουρη πως δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν εκείνος, όμως έκανα λάθος!

Χαμήλωσε το τζαμί από τη μεριά του συνοδηγού κι έσκυψε λίγο για να μου μιλήσει.

"Γεια σου μικρή! Έχεις λίγο χρόνο;" με ρώτησε δειλά και μπήκα δίχως δεύτερες σκέψεις μέσα. Φόρεσα τη ζώνη μου κι έβαλε μπρος το αμάξι.

"Πως τα πέρασες;" ρώτησε δειλά ενώ με την άκρη του ματιού του μου έριχνε κλέφτες ματιές.

"Βαρετά" απάντησα ειλικρινά κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

"Δηλαδή;" θέλησε να μάθει περισσότερα κι εγώ χαχάνισα.

"Δηλαδή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που βγήκα μαζί του. Δεν είχαμε καθόλου χημεία, ήταν καταστροφή!" είπα γελώντας και γέλασε κι εκείνος.

"Νιώθεις ακόμη κάτι για εκείνον;" προσπάθησε να ρωτήσει αδιάφορα όμως με τα χέρια του εσφιγγε δυνατά το τιμόνι , κάτι που παρατήρησα και σήμαινε πως ήταν φανερά τσιτωμένος.