Οδηγός Επιτυχίας: Πως να ρίξετε έναν player {TYS2023}

Κεφάλαιο 29ο - Κωνσταντίνου και Ελένης

Οι επόμενοι μήνες πέρασαν πολύ γρήγορα. Άλλο ένα σχολικό έτος είχε φτάσει στο τέλος, και τώρα μας είχε απομείνει μόνο η εξεταστική περίοδος. Ήταν ήδη τέλη Μαΐου, και την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινούσαν οι πανελλαδικές για την τρίτη Λυκείου και οι ενδοσχολικές εξετάσεις για τα υπόλοιπα έτη.

Απόψε όμως, είχαμε διοργανώσει μια δεξίωση στο σπίτι μου μαζί με την οικογένεια του Κωνσταντίνου για την ονομαστική μας εορτή και τα γενέθλια μου. Χρειαζόμασταν ένα πάρτυ για να ξεφύγουμε για λίγο από όλα αυτό το διάβασμα και το άγχος που μας είχε καταβάλει όλους.

"Ελένη, είσαι έτοιμη; Μας περιμένουν" η φωνή της Μαρίας με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Έριξα μία τελευταία ματιά στον καθρέφτη και είδα την αντανάκλασή μου.

"Ναι, έτοιμη!" χαμογέλασα στο είδωλό μου και γύρισα προς το μέρος της.

Φορούσαμε και οι δύο ίδιες μακριές τουαλέτες με ένα σχίσιμο στο δεξί μας πόδι, μόνο που η δική μου ήταν σε μπορντό χρώμα και της Μαρίας σε μπλε ελεκτρίκ. Τα μαλλιά μας τα είχαμε αφήσει κάτω σε χαλαρές μπούκλες και είχαμε κάνει ένα έντονο μακιγιάζ. Ήμασταν και οι δύο πανέμορφες.

Κατεβήκαμε τις σκάλες και στο τέλος βρισκόταν ο Κωνσταντίνος με τον Άγγελο να μας περιμένουν.

"Είστε πανέμορφες!" αναφώνησαν σχεδόν ταυτόχρονα και τους χαμογελάσαμε ενώ τους πιάσαμε αγκαζέ.

Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την αυλή όπου είχε διοργανωθεί η δεξίωση κι ένιωθα το βλέμμα του Κωνσταντίνου πάνω μου να μου καίει το δέρμα.

"Αυτό το φόρεμα σου πηγαίνει παρά πολύ, όμως δεν παύω να σε σκέφτομαι χωρίς αυτό!" ψιθύρισε στο αυτί μου ο Κωνσταντίνος και τον σκούντηξα απαλά στα πλευρά του.

"Θα πρέπει να περιμένεις μέχρι να τελειώσει η δεξίωση για να πάρεις το δώρο σου" αναφώνησα κι εκείνος άφησε ένα απαλό γέλιο να βγει.

"Δεν ξέρεις πόσο ανυπομονώ γι'αυτό!" απάντησε κι εγώ χαμογέλασα.

Φτάσαμε στον κήπο και η διακόσμηση του με είχε αφήσει άφωνη. Όλοι οι θάμνοι είχαν στολιστεί με φωτάκια ενώ στα δέντρα κρεμόντουσαν φαναράκια με κεριά που τρεμοέπαιζαν. Αλυσίδες με φωτάκια κοσμούσαν τον ουρανό από πάνω μας, πιασμένα από δέντρο σε δέντρο. Γύρω γύρω υπήρχαν τραπέζια σε σχήμα κάρου με διάφορα σνακ, ποτά και γλυκά ενώ στη μέση του κήπου υπήρχαν χαμηλά τραπέζια και μεγάλες μαξιλάρες για να καθίσουμε.