XI ' Vahşi ' +18

Bölüm 16: Konuşmak

Mini not: birkaç yorum bırakırsanız beni çok mutlu edersiniz✨

Gelen arama ile olduğum yerde çakılı kalmışken, hazırlıksız yakalamanın verdiği etkiyle zar zor yutkundum. Ondan bunu beklemediğimden olsa gerek bu şaşkınlığım.

Yeşil imgeci, yukarı kaydırdım.

"Alo?"

Bir süre karşıdan ses gelmedi. Ardından ufak tefek hışırtılar duydum. "Alo?"

Bir kıza göre oldukça kalın bir ses ile karşılaşmam beni ilk başta afallatı. Fakat sonrasında neden bilmiyorum sanki başka bir ses ona uymazmış gibi geldi. Karakter yapısı olarak her ne kadar bana çok az lanse etmiş osla da fazla asi bir ruha sahip olduğunu anlamıştım.

"Yeliz?"

"Evet, benim." ses tonundan hiçbir şey anlayamadığımız fark ettim. Oldukça katı, ama bir o kadar ne diyeceğini bilemez gibiydi. Benim kuruntum da olabilirdi.

"Açıkçası aramana çok şaşırdım."

"Sonuza dek mesajlaşacak değildik ya!" diyerek kısık sesle güldüğünde bende hafifçe tebessüm ettim. Bilmiyorum ama Mahi'ye dair bir şeylerle iletişime geçmek beni o kadar mutlu ediyordu ki bazen kendime şaşırıyordum. Yakın arkadaşlarıma da aynı şekilde yaklaştığımız fark ettim. Çünkü onlar da aynı şekilde Mahi ile tanışmış kişilerdi. Sanki Mahi'den bana emanet gibiydi.

"Böyle düşünmene ve beni aramana sevindim."

Derin bir nefes aldı. "İyi misin?"

"Ya sen?"

"Aynıyız sanırım." dedi durgunca.

"İyi değiliz." demekten başka bir şey gelmedi içimden. İyi değildik. Çünkü geçmiş asla yakamızı bırakmayacaktı. Bütün parmaklarını boğazımıza dolayıp bize acı çektirmekten başka bir şey yapmıyordu. "Onu ben öldürecektim Yeliz." diye mırıldandım. Gözlerim bana ihanet edercesine doluyor, kalbim sancıyordu. Sanki biri avuçlarının içerisine almış acımadan sıkıyordu. "Onu ve arkadaşlarını ben öldürecektim!"

"Neden yapmadın? Seni durduran neydi?" Dedi Yeliz boğuklaşan sesiyle. Ya ağlıyordu ya da ağlamak üzereydi. Bana belli etmemek için uğraştığını anlayabiliyordum.

"Çünkü onları bulamadım." sesime yansıyan öfke ve hüzün bulunduğum odanın duvarlarına çarpıp tekrardan kulağıma geliyordu. "Sanki yer yarıldı da içine girdi şerefsiz köpekler. Nasıl kokrtuysalar artık ortadan resmen kayboldular. Uzun zaman sonra ilk kez bugün, haberlerde gördüm onları."

Hafif bir hıçkırık sesi duydum ama belli belirsizdi. Hıçkırık sesine eşlik eden göz yaşım yanağımdan sanki geçmişime yolculuk eder gibi kendine yol yaptı ve aktı gitti.

"Onları ben öldürecektim!" dedi bu sefer o hüzün ve nefretle.

Oyunu bozmadım. "Seni durduran ne?"

Alayla karışık güldü. "Beni durduran bir şey yok Baybars."

***

Selamun Aleyküm.

Nasılsınız çikolata parçaları? Özledim sizi yahu.

O zaman kendimizden parçalar bırakmaya devam. Yükseleniniz be? Benimki Aslan.

Sizi seviyorum.

Yıldıza basmayı unutmayın❤️

İnstagram :crktulay
Twitter :crktulay