The Stars Is Alive For All

≠ 33

Tunog ng ambulansya, pulis at mga sasakyan ang tanging naririnig ko sa labas.Nakahilata pa rin ako sa sahig ng bahay ni Taki ngayon.

Ah, Taki... kung hindi mo man ako abutan, sana malaman mong mahal na mahal kita.

"Asthrea! Pucha, anong!"

Agad akong nilapitan ni Jeydie. Pinilit kong ngumiti sa kaniya. Sinapo niya ang ulo ko at hinawakan ang pisngi ko. Hindi na ako nakapag-reak nang makitang umiiyak na siya.

Namamanhid ang buong katawan ko. Gusto ko nang bumigay pero umaasa akong darating siya. Hihintayin ko siya hangga't kaya ko.

"T-Thea, listen to me, hmm? Kapit ka lang. Huwag kang pipikit, ha? Parating na siya, hinihintay mo si Taki, 'di ba?" Umiiyak na litanya niya.

Pinilit kong ngumiti at marahang tumango.

"H-Huwag kang bibitaw, m-magagalit ako sa 'yo..." Dagdag niya pa.

"H-Huwag ka ring umiyak, ang p-pangit mo."

Tumingala siya at pinahid ang mga luha.

"Ah, shuta! Mahal na mahal kita- bilang kaibigan! Huwag mo 'ko iiwan, mangako ka, hangal! Pota, ambulansya, bilisan niyo, gago!" Kanina pa siya nagpa-panic.

"Love you, b-bestie..." I whispered.

"Pucha naman, oh! Huwag mo 'ko paiyakin ng ganito!"

Huminga ako ng malalim at panandaliang ipinikit ang mga mata ko. Ramdam ko ang paglapit ng isang tao. Jeydie let him replace his position.

"A-Asthrea... B-Babi, open your eyes, please, p-please..."

Agad na nabuhay ang sistema ko nang marinig ang boses niya. Kusang bumukas ang mga mata ko at agad na napangiti nang masilayan ang mukha niya.

Ah, if this is the last, I'll treasure it a lot.

"T-Taki..." I whispered.

Marahang inilagay ko ang palad sa pisngi niya. He's crying so hard, I'm hurting but I know he hurts so bad.

Yumuko siya at pinahid ang mga luha. Ang braso niyang naka-protekta sa ulo ko ay gumawa ng paraan para mayakap ako. Hindi mawala ang maliit na ngiti sa labi ko.

"How's A-Aryes?"

Umiling siya ng umiling at hindi ako sinagot. Inilipat ko sa buhok niya ang kamay ko at marahang pinaglaruan iyon. Umiiyak pa rin siya habang yakap ako.

Gusto kong pagaanin ang loob niya gaya ng palagi kong ginagawa pero hindi ko alam kung paano sa ngayon. Siya lang ang tumatakbo isip ko.

"Babi..."

"Shh, stop c-crying. You know how much I don't want to see you l-like this..." I said.

Pinunasan ko ang mga luhang lumalabas sa mga mata niya. "I c-can't."

Lumungkot ang puso ko. Nahihirapan akong makitang nahihirapan at nasasaktan siya dahil sa akin.

"I'm sorry... I'm s-sorry for leaving you here alone, for taking care of her first, for being a bad boyfriend to you..." Usal niya.

I closed my eyes and shake my head slowly.

"No. You are the b-boyfriend that everyone w-wished for, that's why I am so lucky..." I chuckled lightly.

Gustong-gusto ko nang magpahinga. Pero hindi ko pa gustong iwanan ang bituin ko. Alam kong masasaktan siya kaya gusto ko pang mabuhay. Pero malabo na sa kalagayan ko.

"Ah, please. H-Hold my hand and don't leave me, 'kay? Don't l-leave me, babi, promise m-me."

He held my hand very tight. He kissed the top of my palm. He's still crying like there's no tomorrow.

"I a-am sorry, too, beacause I c-can't." Nahihirapang sabi ko.

"Your star is finaly back..."

"No, please," Umiling siya.

Ako naman ang humalik sa ibabaw ng palad niya ngayon, marahan at puno ng pagmamahal.

"I think... It's time to be with my star, too..." I smiled.

"Papa is waiting me there. We have so many things to talk to."

Ang daming gumugulo sa isip ko tungkol kay Papa pero halos hindi nag-function ng maayos ang utak ko sa nangyayari.

Kapag nagkita kami roon, gusto kong linawin niya ang lahat sa akin. Doon ko lang malalaman kung mapapatawad ko ba talaga ang Mama ko.

"Please, d-don't." He whispered, kissing my hand again and again.

"I'm t-tired, Taki..."

"I'm tired on w-waiting for you to see me shining like how s-she've done before."

I know. He still have feelings for her.

"I'm tired for being your c-crying shoulder, for always being there f-for you... for trying to replace her p-position..."

Sorry for lying. Pero kailangan ng dahilan para bitawan mo na ako.

"Shh, you're not replacing her because you have your own position in my heart... in my life." He assured.

"T-Taki..."

Lalo akong nahihirapang huminga habang tumatagal. Malapit na.

"I'm sorry."

"Kasi hindi ko na magagampanan ang tungkuling ipinangako ko sa 'yo..." Mahinang sambit ko.

Lumakas lalo ang iyak niya at hindi na makapagsalita.

"Pero palagi mong tatandaan, susubaybayan kita. Palagi kitang gagabayan sa lahat ng gagawin mo." Sabi ko.

"And when I die, promise me, you won't cry. Remember? Masasaktan ako. Baka hindi ako matahimik kapag hindi mo tinanggap ang pagkawala ko." Bilin ko pa.

Iling lang siya nang iling at patuloy sa pag-iyak. Ganoon din ako na kanina pa lumuluha habang nakaunan sa kaniya.

"Go back to her, hmm? Learn to love her again like what you've done to me..." I added.

Parang pinupunit ang puso ko sa bawat segundong lumilipas. Hindi masikmura ang ganitong tagpo. Hindi ko kayang iwanan ang bituin ko. Alam kong kailangan niya ng isang tulad ko.

Pero alam ko ring matatag si Takeshi. Kaya niya, kakayanin niya.

"Knowing someone who might take care of you until the end of your life is making me feel at peace..." Ngumiti ako sa kaniya.

Inabot ko ang piangi niya at pinilit siyang tumingin sa akin kahit alam kong hindi niya makaya sa sitwasyon ko ngayon. Mugto at namumula ana ang mga mata nito.

"I love you so much, Takoyaki ko..."

I think, this is goodbye for us already?

"I p-promise... I'll do what you want just don't..." Umiiyak na aniya.

"Do the process of moving on again... for me, do it."

Pinakatitigan niya ako matapos pahirin ang mga luha. Ang akin naman ang pinalis niya. "D-Don't leave me... kapit ka lang, hmm?" He gave me a weak smile.

"I love you, babi. Please, s-stay..." He give me peck on my lips.

"I cannot, too." Umiiyak na sagot ko.

Buong puso akong ngumiti sa butuin ko sa huling pagkakataon. "Thank you for being the most inspiring star, Takeshi. I hope you will sight me, too..."

My eyes sighted him for the last time before it finally close, with a smile and without any regrets. Meeting you is the most precious part of my life, Nishimura Takeshi.

In order to live, you need to survive to the tons of trials. But it is worth it! A peaceful and beautiful life you've longing for is waiting for you at the end.

So be brave and do not quit. Keep going and do not stop. Continue reaching even how far it is. Because you can... because the stars is alive for all...