The Stars Is Alive For All

≠ 14

"Ice cream!" Ngiting-ngiting sagot ko.

Sumama ang timpla niya. Mula sa nakangiti to biglang seryoso, wala pa ngang one second, nakapalit na ng reaksyon.

"Siya magbabayad niyan, Kuya, ah." Aniya sabay layas sa counter.

Kumunot ang noo ko ksabay ng pag-awang ng labi. "Hoy, akala 'ko libre mo?" Habol ko.

Nilingon niya naman ako, iba ngablang ekspresyon niya at hindi ko pa ma-explain. Reaksyon ng sawi?

"Kung pinili mo sana ako, libre lahat. Kahit bilhin ko pa buong 7/11 kaso hindi, e. Sayang." Litanya niya at tinalikuran na ulit ako.

Napatigil ako sa gulat. Ang lakas ng tama niya. "Grabe," Hindi makapaniwalang bulong ko.

Narinig ko naman ang mahinang tawa ni Kuya na tao sa counter.

"Cute niyo po ng jowa niyo," Nangingiting kumento niya.

Napangiwi ako. "Kuya, please lang."

Para matapos na, bumili at nagbayad na ako ng ice cream ko. Bahala siya sa buhay niya, basta ako, may ice cream na. Hindi nga niya libre pero masarap naman.

Inikot ko ang buong 7/11,  doon sa may cup noodles na shelf ko lang pala siya makikita. Ang init-init na tapos magka-cup noodles pa rin siya? Iba rin.

"Nagugutom ako." Nakangusong sambit niya sa akin.

Nakalimutan na yata agad niya 'yong sa counter kanina. Mabuti, mabuti.

"Hanap tayo iba, Taki. Ang init na tapos 'yan pa kakainin mo." Suhestiyon ko.

Tumango na lang siya at lumapit sa akin. Nagulat ako nang kagatan niya ang ice cream na hawak ko ng walang pasabi. Doon pa sa part na kinain ko kanina!

"Tara,"

Hinablot niya pa ang kamay ko para hawakan 'yon. In short, holding hands while walking kami. Grabe, kaya pa ba today, Thea?

Nakarating naman kami sa park malapit sa bahay namin. May ilang mga street vendor na nagkalat sa paligid. Dito ba siya kakain? Kumakain ng street food si Taki?

Tumigil kami sa paglalakad nang nasa tapat na kami ng isang stall. Merong tindang fishball, kikiam, kwek-kwek, betamax, isaw at barbeque si Kuya.

"Kumakain ka nito? Sure ka?" Paninigurado ko.

"Oo naman. 9 years na ako sa Pinas, Asthrea, hindi na bago sa akin 'to." Sagot niya na tinanguan ko na lang.

Libre na raw niya 'to, finally. Kumuha ako ng tig-iisang stick maliban na lang sa kikiam dahil hindi ako kumakain noon kahit dati pa.

"Kamusta ka?" He asked out of the blue.

Katatapos lang naming magkulitan as a friend ng itanong niya 'yon.

"Okay lang."

The familliar silence entered again. Are going to talk about serious things again?

"Mag-isa ka na lang ba talaga?" He asked.

I knew it. "Oo... Medyo matagal na rin."

"How? Kung matagal na... You're too young to be alone." Usisa pa nito.

"I know, Taki but being alone has no age. Ikaw nga, you live here in the Philippines at the age of 8 without your parents, right? And moved alone in Rizal." Paliwanag ko.

Naka-focus lang ang mga mata niya sa akin. It was like, he is so interesting to know my past and happenings before.

"Aren't you're too young for it, too?" Tanong ko matapos ang paliwanag.

"Nakaya ko, Asthrea. Tapos na 'yon."

"Oh, pwes, nakaya ko rin." I smiled.

Itinuon ko ang tingin sa malawak na parke kung saan tahimik at payapa. School hours at weekdays kaya hindi ma-tao rito ngayon kaya masarap tumambay.

"Hindi ka ba... nahirapang mag-adjust?" Aniya.

I sighed. "Actually, noong mawala si Papa, sobrang nahirapan ako kasi sa kaniya ako naka-depende sa 9 years ng buhay ko." Sagot ko.

Naalala ko pa na si Papa pa ang nagsu-suklay sa akin noon bago pumasok ng school, siya rin ang nagpapaligo sa akin hanggang dumating ang ika-pitong kaarawan ko.

Si Papa ang nagbibigay sa akin ng baon, nagluluto ng kinakain ko, nagta-trabaho para mabili ang pangangailangan ko at naging dahilan ng pagka-buhay ko.

"Bata pa ako noong namatay siya, at the age of nine, natuto na rin akong mabuhay mag-isa." Sumilay ang maliit na ngiti sa aking labi.

Habang naaalala ang mga nakaraan ko kasama si Papa, nalulungkot na natutuwa ako.

The thought that God gave us a chance to be together is a blessing. But the fact that I lost him at s young age is so painful.

"How about your Mom?"

Sandali akong napatigil. "Let's just not talk about it."

"Sorry, I understand."

Binigyan ko na lang siya ng maliit na ngiti.

"Lumipat ako sa bahay nila Lolo rito matapos mamatay ni Papa. Doon ko lang na-realize na mahirap pala talaga mawalan ng magulang." Kwento ko.

"'Yong feeling na, kahit nariyan ang grandparents ko sa tabi ko... Pakiramdam ko ay may kulang pa rin. Kasi wala 'yong taong nakasanayan ko."

Binasa ko ang pang-ibabang labi bago magkwento ulit.

"Sa pag-mulat sa umaga at pag-pikit sa gabi, siya ang katabi at unang nasisilayan ko. Pero sa isang iglap, wala na. Wala na ang Papa ko."

Tumingala ako para hindi dumiretso ang mga nagba-badyang tumulong mga luha ko.

"Swerte ka pa rin." He muttered.

I know.

"I never felt that... The feeling of having someone who can be your own home and rest... I don't know how it feels." Malungkot na aniya.

"I'm here," Our eyes met.

"Narito lang ako palagi sa tabi mo, through ups and down, you can always lean on me. You have Asthrea, Taki..."

He showed his beautiful smile.

"Asthrea..." He called me after a long silence.

"Hmm?"

"Sukidesu..."

Kumunot ang noo ko dahil hindi ko naintindihan ang sinabi niya. He is speaking japanese. "Ano?" I asked, confused.

"I said, I like you."

Parang napantig ang mga tainga ko sa nariniy. Mabilis ko siyang nilingon, nakangiting Nishimura Takeshi ang bumungad sa akin. Ang aliwalas ng mukha niya.

"Taki..." I whispered, still shock.

His sweet smile slowly curved in his lips. Halos matunaw ang puso ko sa nasilayan.

"Naaala mo pa ba 'yong-" He cut me off.

"Oo, naaalala ko." Sagot niya.

"But what if... give me a chance to prove myself that I am the one who can and willing to fulfill those empty spaces in here?" He poited my left chest where my heart located.

I pressed my lips together. I don't know what to do, what to say and what to think. Nabigla ako, hindi ako makapag-isip ng maayos.

"Three months. Give me three months to court you, kapag wala ka pa ring naramdaman at all... Okay na. Hindi ko na ipipilit ang sarili ko."

He bit his lower lip. "Just let me like you. Watashi wa anatanimuchūdesu." He chuckled softly.

***

Note: Watashi wa anatanimuchūdesu means I am crazy for you.