The Stars Is Alive For All

≠ 11

"Ayoko." Mabilis kong sagot.

Halata namang nagulat siya. Ilang beses rin akong namilit at humingi ng permiso sa kaniya pero hindi siya pumayag.

"I thought... you want to see what's inside my house?" He asked.

"Oo nga, pero hindi muna siguro sa ngayon."

He slowly nodded while biting his lower lip. "If that's what you want, okay."

Hindi naman sa nag-iinarte ako pero ayoko lang talaga. It feels like, there is something in his house that he's hiding. Saka na lang siguro, hindi pa pala ako handa.

Nagpaalam na siya matapos ang usapang 'yon. He thanked me multiple times before he leave and I appreciate it a lot. He looks sad in my answer but he said it's fine.

Nakatulog ako at gabi na nagising. Its freakin' eight pm! Paano ako tutulog ulit nito?!

Nang maalalang hindi pa pala ako naghahapunan ay pumunta ako sa kusina para magluto ng pancit canton. Ayoko ng mahirap lutuin ngayon kaya 'yon na lang.

Umupo ako sa sofa sa sala para doon kumain. Binuksan ko ang tv para nood ng teleserye, kahit ano mang available ngayon basta manonood ako.

Ibinaluktot ko ang dalawang tuhod kapantay ng dibdib at pinagdikit ito. Doon ko ipinatong ang mangkok na may canton at kanin. Tahimik ako kumain sa sala nang makarinig ng kalabog mula sa kapitbahay kong hapon. Sounds like, may nabasag?

Out of curiousity, napalabas ako para tingnan iyon. Wala naman siya sa labas kaya malamang ay sa loob ng bahay nanggaling ang tunog na parang may nabasag.

Dahan-dahan akong lumapit sa pinto ng bahay niya.

I raised my hand to knock but something is stopping me so instead of knocking I leaned to the door, hoping to hear what's happening in the other side. I heard nothing but silence.

"Taki?"

Walang sumagot. Ilang segundong pag-iintay pero walang nangyari. But I tried to call him once again. Silence, uh.

Should I enter his house without his consent? I mean, yeah, he asked me earlier if I want to but I refuse. I'm just curious and concered to what's happening inside.

I bit my lower lip as my hand touch the door knob. Should I? Ah, bahala na.

"Taki? Nasaan-"

Natigilan ako nang makita ang nasa loob.

His house is full of Aryes' pictures. Even the ceiling has her face. Namangha ako nang makita ang mga litrato niya. Isa lang ang tumatakbo sa isip ko, ang ganda niya.

Her cheerful smile, her bright eyes, her smooth and fluffy cheeks, her pointed nose and even her gums! Dang, all of her is beautiful, I can sense that her heart too.

May litrato siya siya center table, sa dingding, sa taas ng tv, sa tabi ng sofa at pati sa kisame.

Sala pa lang ay puno na ng mukha niya, paano pa kaya ang ibang parte ng bahay na 'to?

My heart is beating so damn fast as I walked towards the first and only room I saw. Even the door has Aryes' picture! Oh my god.

I knocked thrice and called his name. Wala pa ring sumasagot. Kinakabahan tuloy ako sa hindi pagsagot ni Taki. Did something bad happened? Hope none.

Pinihit ko ang knob at larawan ni Aryes ulit ang bumungad sa akin. How many picture of her would I have to see tonight? I admitted she's pretty good!

And I'm insecure- No! Hindi naman dapat.

"Oh my god, Taki!"

Agad akong lumapit sa kaniya.

His hand is freakin' bleeding! Nakalupagi siya sa sahig at nakasandal sa cabinet. Nakapatong sa kama ang dumudugo niyang kamay habang siya ay nakatulala sa kawalan.

"Shocks, anong nangyari sa 'yo?"

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Takot ako sa dugo, may masamang alaalang bumabalik sa akin kapag nakakakita ako ng dugo. Let's just say, may trauma ako rito.

Hinalungkat ko ang closet niya para humanap ng pwedeng ipang-tali o ipang-pigil sa umaagos na dugo ng kamay niya. Nanginginig pa ang mga kamay ko sa taranta at kaba.

Nang makakita ako ng panyo ay agad kong kinuha iyon, nagmamadaling pumunta ako sa kusina para humanap ng plangganang mapaglalagyan ng tubig para mahugasan ang sugat.

Bumalik ako sa kwarto. Hindi ko alam kung ano ang uunahin, huhugasan ba muna o itatali para tumigil sa pagdudugo? God, hindi ko alam!

Kunuha ko ang kamay niya at maingat na itinapat sa planggana para wisikan ng tubig, para mawala ang nagkalat na dugo sa paligid nito.

Nanginig alo ang mga kamay ko. Hindi ko alam kung paano ko naatim na gamutin siya ngayon. Wala namang dugo ang sugat na ginamot ko sa kaniya noon!

Tinuyo ko 'yon gamit ang basahan na nakita ko sa kusina, hindi ko alam kung para saan iyon basta kinuha ko siya para magamit. Binalutan ko ng panyo ang sugat.

Nakatitig lang siya sa akin, pinagmamasdan at sinusuri ako. Nakayuko naman ako habang iniisip kung paano ko nagawa iyon, I was just confused how I responded him.

Mabilis pa rin ang tibok ng puso ko, pakiramdam ko'y nangangatal din ang aking labi. Pinagmamasdan ko lang mga kamay na may bahid ng dugo at walang tigil sa panginginig.

"Why are you... trembling hard?" He frown.

I bit my lower lip. "Uh- uhm, I'm... I have a trauma in blood." I answered.

"How did you gave me remedy when you have a trauma in blood?" Kunot noong tanong niya.

Hindi ko alam! "I don't know, I panic."

He stared at me again and again. I was shock when he smiled out of the blue. He also reached for my hand and gently squeeze it. Medyo basa at may kaunting dugo pa rin pala 'yon.

Pinakiramdaman ko kung paano mawala ang takot, kaba at taranta sa buong sistema ko dahil sa ginawa niya.

"Thank you..." He whispered.

"You saved and helped me again."

I stared at him for awhile. Sumimangot ako at yumuko. "Nakakainis ka," I heard his soft chuckles.

"I volunteered as your crying shoulder yet you decided not to share your problems right now with me?" Ani ko.

"I'm sorry..." Bulong nito.

Muli kaming natahimik. Hindi ko alam ang sasabihin.

"You... finally saw my house? How was it?" He asked.

I chuckled. "What a gorgeous house you have."

Because it's full of a gorgeous woman's face.

Mahina siya tumawa. He even pinched my cheek pero mahina lang naman, nagulat lang ako kaya napa-react ng wala sa oras.

"Silly, I know you're jealous." He tease.

Kumunot ang noo ko at hindi makapaniwalang hinarap siya. Wait- whay did he just say? Ako, nagseselos? Saan? Freakin' where?

"I'm not! Why would I?"

He stopped laughing but his smiles remained in his lips. Staring intently at my eyes, looks like, he's finding something.

"Because you like me." Not a question but a statement.