Niepamięć wsteczna

36. ZRANIENIE

     Bonnie wyrwała mnie z marazmu, kiedy złapała nagle za moje ramię. Podskoczyłam i obróciłam się, a gdy zobaczyłam, że to właśnie ona zburzyła mój spokój, nieco się spięłam. Nie rozmawiałam z nią od wieków.

     — Cześć, Maisie — powiedziała bardzo cicho, jakby bała się, że przez głośniejsze dźwięki wpadnę w szał. — Dawno się nie widziałyśmy, co? Możemy pogadać?

     Znajdowałyśmy się w moim pokoju. Siedziałam na krześle i patrzyłam w okno, wspominając czasy, gdy James i Mitchell przez nie do mnie wpadali. Bonnie stała tuż obok mnie. Drzwi były zamknięte, choć podejrzewałam, że za ich drewnianą powierzchnią czekała na nas moja matka.

     Spojrzałam Bonnie w oczy, ale zaraz odwróciłam wzrok i skinęłam głową. Nie miałam ochoty rozmawiać, a właściwie... bałam się konfrontacji z przyjaciółką. Bałam się, bo miała rację co do Jamesa, a ja jej nie posłuchałam.

     Bonnie usiadła na łóżku, rozkładając swoją spódnicę. Cała była ubrana na czarno — bluzka i dół były czarne, rajstopy, nawet buty. Jedynie na jej jasnej szyi lśnił srebrny krzyż. Jako że straciłam kompletnie rachubę czasu, zastanawiałam się, czy nie wracała z pogrzebu Jenny. Podobno jakiś miał się odbyć, ale nie miałam nawet siły o tym myśleć.

     — Przepraszam, że nie przyszłam szybciej — prawie wyszeptała. — Chciałam, ale... różne rzeczy się wydarzyły. Rodzice trochę świrują. Rozumiesz.

     Przymknęłam na chwilę oczy. Wiedziałam, z czym to wszystko się wiązało.

     — Rodzice zabronili ci się ze mną spotykać, prawda?

     — Znasz ich — odparła przepraszającym tonem. — I znasz też mnie. Nie obchodzi mnie, co mają na twój temat do powiedzenia. Znam cię.

     — Chyba nie do końca. Chyba tym razem mają rację.

     Bonnie pokręciła głową. Nie dała rady dłużej powstrzymać płaczu, więc zaczęła szlochać.

     — Nie opowiadaj bzdur, Maisie.

     — Nie opowiadam. Ona nie żyje przeze mnie. — W moich oczach też zebrały się niechciane łzy. Moje zapuchnięte oczy, gdyby mogły, zapewne by zaprotestowały. — Ostrzegałaś mnie przed Jamesem, ale nie chciałam słuchać. Byłam uparta, a teraz... — Przyłożyłam dłoń do ust, gdy poczułam mdłości. Mój umysł do tej pory wypierał to, co teraz mówiłam.

     Bonnie ścierała wściekle łzy, patrząc na mnie z przerażeniem. Nie miała pojęcia, co powinna powiedzieć w takiej sytuacji. W sumie sama nie miałam pojęcia, o czym tak naprawdę powinnyśmy porozmawiać. O śmierci Jenny? O czym, że zostałam wplątana w szalony plan Jamesa? O tym, że utraciłam Mitchella, którego nawet nie znała? W którym kierunku powinna podążyć ta rozmowa?

     Znów obróciłam się w stronę okna. Miałam wrażenie, jakby mój umysł zamknął się w czterech ścianach, od których wszelkie informacje się odbijały. Bonnie mogłaby mi tłumaczyć jak wszyscy, że to nie była moja wina, że powinnam spróbować ruszyć dalej, ale i tak wiedziałam swoje.

     Splotłam ze sobą ręce.

     — Był pogrzeb Jenny?

     Drgnęła.

     — Jeszcze nie, ale... Też jestem w żałobie, więc... — Odwróciła wzrok. — Byłam dziś u rodziców Jenny.

     Kolejne łzy spłynęły po moim policzku.

     — Jak się trzymają?

     — Źle — odpowiedziała po chwili wahania. — Jej siostry też źle to znoszą, ale... Myślę, że nikt cię nie obwinia za to, co się stało. Każdy wie, że to ten wampir... że to on wam to zrobił.