Przyjaciele cz.1

22 ✓

>>Matt POV<<

Po tym, co puścił mi Felix, nie będę już gadał z Dagmarie. Jak można być takim potworem i tak mówić? Zawsze jej wierzyłem, a ona mnie wykorzystywała. Ja się w niej zauroczyłem, a ona mnie wykorzystywała. Nic dziwnego, że tak ją traktowali.

>>Paul POV<<

Zadzwonił do mnie lekarz, że Dagmarie się obudziła, ale szczerze mówiąc mam to w dupie. To, co powiedział i pokazał mi Felix, wystarczy. Będzie teraz miała piekło. Nikt nie będzie się nad nią litował. Ona spowodowała wypadek, chciała wyskoczyć z auta, ale jechało za szybko i też ucierpiała.

>>Dagmarie POV<<

Nikt do mnie nie przyjechał, nawet Matt. Wszyscy mają mnie w dupie, nikt nie chce mnie znać, jestem zerem nic niewartym śmieciem. Wiem tylko tyle że będziemy mieszkać u Matta, ale on też nie chce się do mnie odzywać.

Wszyscy mówią, że to moja wina, a może to moja wina. Mogłam nie wsiadać do auta i powiedzieć rodzicom, żeby nigdzie nie jechali, a ja głupia wsiadłam i na wszystko się zgodziłam.

Sięgnęłam do tej szafeczki gdzie, są leki i zaczęłam szukać czegoś ostrego. Znalazłam skalpel.

Pierwsza kreska- to moja wina

Druga kreska- mogłam ich ostrzec

Trzecia kreska- mogłam nie wsiadać do tego auta

Czwarta kreska- mogłam im nie pozwalać wsiadać do tego auta

Piąta kreska- przez to, że nikt się do mnie nie odzywa

Szustak kreska- jestem śmieciem

Siódma kreska- jestem zerem

Ósma kreska- zawiodłam rodziców

Dziewiąta kreska- miałam już tego nie robić

Dziesiąta kreska- przez to że żyje

Zrobiło mi się słabo i puściłam skalpel. Słyszałam, jak otwierają się drzwi, a przez nie weszła pielęgniarka.

Jak mnie zobaczyła, to upuściła tacę z jedzeniem. Zaczęła coś krzyczeć, ale do mnie nie docierały dźwięki, a za chwilę pojawiła się ciemność i cisza.

Jedynie drobne bodźce do mnie docierały. Czułam, jak jestem odłączana od maszyn i moje łóżko gdzieś jedzie. Dopiero po chwili całkowicie odpłynęłam.

--------------------------------------------------------------

309 słów