Katilin Kelebekleri ¦ ChanBaek (Tamamlandı)

1.0¦ İlk Öpücük🦋

''Eee Memur Park? Beni buldunuz tebrikler şimdi ne olacak beni geri mi tıkacaksınız?''

''Aslında öyle yapmalıyım ama yardıma ihtiyacın var Baekhyun.''

''Ne gibi?''

''Psikolojik destek görmen gerek, bu sen değilsin kabuğuna çektin kendini bana sorarsan ve kabuğun dikenli teller gibi.''

''Ben buyum. Ayrıca neden tanımadığım birine özelimi anlatayım?''

''Bana anlattın ama, teyzende dedi çocukluğunu bile biliyorum Baekhyun. Küçük bir çocuk gibi ne yapacağını bilmez kaybolmuş şekilde bekliyorsun şuan sana ışık gibi gelen o kişinin seni kurtarmasını bekliyorsun.''

''...''

''Baekhyun.''

''Ya ben o ışıktan korkuyorsam? Kendimi karanlıkta güvende hissediyorsam? Ya sevgi, saygı, iyilik ne unuttuysam?''

''Unuttuğunu düşünmüyorum ama ben yardım edeceğim sana, dört ayımız var tedavi göreceksin bende sana eşlik edeceğim yaralarının enfeksiyon kapmaması için evimde gözetimimde olacaksın bir süre tedaviye benimle gideceksin sana göz kulak olacağım eğer bu dört ayda büyük bir değişim ve ilerleme gösterirsen cezan azda olsa düşecek ama aksi takdirde daha da ağırlaşacak ve on yada yirmi yıl hapiste olacaksın.''

''Neden bu kadar umurundayım? Neden beni düşünüp böyle bir şeyi teklif ettin?''

Chanyeol, karşısında oturan yatağına bir kolundan kelepçelenmiş çocuğa yaklaştı ve çenesinden tuttu. ''Ömrünün kelebekler gibi kısa olmasını istemiyorum.''

''Sana ne ki? Belki benim için en iyisi o. Cehenneme gider bir kerede de ben vururum o adamın yüzüne.''

''Nefretin kabardı yine, önce onu bırakmalısın.''

''Unutmam falan mı gerekiyor memur Park? Öyleyse üzgün değilim unutamam. O piç sonuna kadar hak etti ve unutamam.''

''Peki ağabeyin neden böyle bu kadar öfkeli değil babana karşı?'' Baekhyun sinirle hırladı. ''Babam falan değil o piç benim! Ve ne bileyim ben, o hep olay çıkmasıncıydı.''

''Asi çocuk hep sendin yani?'' dedi Chanyeol hala Baekhyunun gözlerinin içine bakarken. ''Her zaman, doğduğumdan beri sevmedi beni o piç. Ne yaparsam yapayım sevmedi, müziğe yönelip piyano çalmayı öğrendim o küçücük yaşımda sırf beni görsün benimle gurur duysun diye. Bir süre sonra boş verdim, sevmedi o da. Benim lanetim bütün aileye bulaşmıştı sanki.''

''Baekhyun...'' Chanyeol dolmuş taşmış gözyaşlarını baş parmaklarıyla sildi, alnını Baekhyunun alnına dayadı. Baekhyun anşam veremiyordu. ''Sen bir lanetsen, gördüğüm ve başıma gelen en güzel lanetsin.''

''Beni seviyorsun Memur Park, sevme. Vazgeç.''

''Hayır.''

''Hata yapıyorsun, acı çekersin acıdan başka bir şey veremem sana.''

Chanyeol büyülenmiş gibi aldırmadı Baekhyunu, bir daha yaklaşıp öptü o güzel ve tatlı dudakları...

Ayrılınca Baekhyun dudaklarını araladı. ''Yapma, alışırım.''

''Ben sana alıştım bile Baekhyun.''