Byun Baekhyun, bu adaletsiz dünyada kadınlara şiddet uygulayan, çocuklara tecavüz eden kişileri polis yakalayamadan öldürüyordu. Onu böyle farklı yapan şeyden biri de öldürdüğü herkesin yanında kağıttan kırmızı bir kelebek bulunuyordu. Park Chanyeol...
Mağazada bir buçuk saat gezdikten sonra güzel bir takım elbise gördüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(y/n: arkadaşlar erkeklerde en çok papyon sevdiğimden de böyle bir şey düşündüm.)
Baekhyuna gösterdim bana tuhaf tuhaf baktı.
''Neyim ben? Bir prens?''
''Kendine yakıştıramadın mı?''
''Sözünü geri al, Ben Byun Baekhyunum. Çuval bile giysem harika durur.''
Güldüm. ''O zaman giy?''
Hırsla elimdeki takımı alıp deneme kabinine gitti.
On dakika sonra perdeyi araladı ve çıkıp karşısındaki aynaya büyülenmiş gözlerle baktı. Sonrasında bana döndü.
''Tamam, mükemmel. Sevdim, artık bu kalabalık yerden çıkabilir miyiz? Nefret ettim.''
''Tabii, takımı bana ver ödeyip çıkalım.''
''Al.''
Elindeki takımı bana uzattı bende alıp onunla kasaya gidecekken birden durup ona döndüm ve yaklaşıp şapkamı ona taktım. ''Bu neydi şimdi?'' diye sordu Baekhyun maskesini düzeltirken.
Ona doğru eğilip fısıldadım. ''Kimsenin senin güzel gözlerini görüp aşık olmasını istemiyorum.''
''Herkes bana aşık olacak kadar delirmiş değil.''
''Ama ben delirdim, ve bunu ilk kez yaşıyorum Baekhyun.''
Baekhyun gözlerini devirdi. ''Al şu takımı da eve dönelim, maske bunalttı.''
''Utandın.''
''Hayır.''
''Konuyu değiştirmeye çalışıyorsun.''
''Hayır.''
''Ama kızardın.''
''Biraz daha yürümezsen üzerine kırmızı kelebeklerimden koyacağım Memur Park.''
